A miña experiencia nun hospital chino. Parte II: De como curei.

Un momento! Non sabes de que vai o conto do hospital? Non te preocupes, preme neste enlace (aquí) para acceder directamente á primeira parte da historia. 

  

-------------------

Así que como ía dicindo, aquel fin de semana pasou entre dores. Na miña cabeza comezou a agromar a idea de visitar un fisioterapeuta, e vendo que a cousa non evolucionaba para ben, o luns comenteino no traballo.

A primeira resposta que obtiven foi a de preguntarme se o que quería era unha masaxe.

Home claro, pensei, que esperabas oir?

Aquí son especialmente famosas as masaxes (de todo tipo), que conforman parte do Dongguang style. Así que eu retruquei cunha explicación do que era un fisioterapeuta, que entre outras cousas, fíxome ver que non é que eu entendese perfectamente o concepto.

Cando un explica algo a un chino pode estar seguro de dúas cousas: 1, que entendan ou non o que queres dicir sempre van a contestar que o entenderon (aínda que inventes palabras en inglés, ollo). 2, aínda que entendan o que dis, eles sempre reelaboran a información para adecuala a China.

Claro que cando a túa propia explicación é vaga e contén cousas como un médico que non é médico pero estudou na universidade, e que cura coas mans pero tamén pode usar desde agullas a máquinas de ultrasonidos... en fin, quizais tamén eu colaborei a facelo difícil.

Ao cabo, as palabras clave que serviron aos meus compañeiros para orientarse foron dúas: médico e agullas. Con isto foron a internet para ofrecerme ir ao Hospital de Medicina Tradicional China de Dongguang.

E así foi como chegamos por fin á cuestión do hospital.

Para os que non o saibades, en China hai dous tipos de hospitais, os públicos e os internacionais. En realidade non é que o de público signifique que vaias coa túa tarxeta do SERGAS chino e teñas barra libre, nin que no internacional vaia aparecer George Cloney para atenderte.

Como explican en Sapore di Cina (a miña web de referencia para todo o chino), en todos tes que pagar e en todos curante. A diferenza é que nun hospital público os médicos só falan en chino e o concepto de privacidade do enfermo é discutible, e no internacional pagas máis e hai médicos que falan en inglés e uns estándares de privacidade homologables aos occidentais (certo que despois do que se ve nalgunhas noticias que estamos tendo en España, este apunte é bastante discutible, pero vale para facerse unha idea).

Por suposto, antes de vir a China e despois de ler en internet sobre isto, insistín moito ao meu patrón en que me contratase un seguro que cubrise un hospital internacional, e así o fixo. En concreto contrataron o seguro cun hospital último modelo situado na cidade de Shenzhen, a uns 40 minutos en coche. De feito, e polas fotos que vin en internet, parece máis un resort de vacacións que un hospital. O que pasa que en China, os seguros o que cobren son cousas serias, cirurxías e procesos médicos que necesiten hospitalización. Agora ben, se o que queres é curar unha gripe, prepara a billeteira antes de ir ao médico.

Así as cousas, había que decidir se ir ao hospital público que me ofrecían os meus compañeiros, ou aguantar a ver como evolucionaba a cousa. E xusto nese intre foi cando na miña cabeza tomou forma un debate no que o mesmo argumento turraba en direccións opostas, a cuestión Alberto Fraga.

Eu sempre fun amante das anécdotas persoais. Poucas cousas aprecio máis que escoitar unha historia a un achegado: visualizar a escena na mente mentres a escoitas, preguntar ata o máis mínimo detalle, rir moito, e agardar a que chegue alguén novo para ter a posibilidade de volver escoitar o conto.

As anécdotas teñen moito de literario, porque unha vez que as escoitas pasan a formar parte do teu maxín. Irremediablemente acabas por deformalas e na túa mente xogas a intercambiarte polo actor principal, nun intento de imaxinar como tería cambiado o conto ou como te terías enfrontado ti á situación.

Por exemplo, eu de neno adoraba as historias da mili de meu pai, nas que non necesariamente tiña que aparecer el como un heroe, senón que moitas veces eran contos de supervivencia. O caso é que el contaba moi ben estas anécdotas ata o punto de que eu cheguei a lamentar que eliminasen o servizo militar obrigatorio, non por patriotismo nin ganas de guerrear, senón polas experiencias e compañeiros que deixaría de coñecer.

Outro gran contador de experiencias é o meu colega Fraga. Moitos dos que ledes isto xa o coñecedes, e en consecuencia, coñecedes as súas anécdotas acerca dos hospitais chinos. No caso deste rapaz, coñecelo e saber as súas anécdotas é algo que vai da man, un auténtico contacontos como el non desperdicia oportunidades.

Para o resto da xente, e resumindo, direi que durante un tempo viviu na China profunda, así que cando non lle quedou outra que visitar un hospital, el non tivo a sorte de poder escoller e viviu en primeira persoa o caos organizado máis absoluto. Montóns de xente nas habitacións, nenos que non necesitaban ir ao baño cando tiñan ganas e a falta de privacidade que sufriu forman parte do seu relato.

En definitiva, todo bastante desapracible. Pero claro, unha vez que estás aquí, a curiosidade por poder velo en persoa tira moito. Ademais, eu só ía a pola clásica masaxe de fisioterapia, por que non probar?

Así que alá fomos.

 

Entrada do hospital

O primeiro que atopei foi unha curiosa estatua enfronte do hospital. A cousa prometía, pero ao cruzar a porta, o vestíbulo de entrada non me dixo nada novo. De feito e por ser sincero, a arquitectura do edificio era do máis normal nun hospital, todo se vía bastante hixiénico e non había moita xente nese momento.

Despois de realizar un par de trámites administrativos nos que quedei rexistrado como M. guelcaaman e pagar unha pequena cota, collemos o ascensor para acceder á cuarta planta. Un letreiro traducido ao inglés deixoume ver que os tres primeiros pisos se referían a medicina occidental, mentres que a cuarta planta era a destinada á medicina tradicional china.

Ao sair do ascensor, de novo calma. Tan só un gran espazo diáfano cun mostrador no que atendía unha muller. O meu compañeiro falou con ela e acto seguido fixemos algo moi chino, percorrer os andadeiros da planta sen un criterio específico na busca dun doutor. De cando en vez entrabamos no que parecían as habitacións a preguntar. En realidade, eran grandes salas de tratamento nas que reinaba a tranquilidade máis absoluta. Na súa entrada unha mesa de madeira vella cun ordenador e un tallo de 3 patas para sentar. Pegadas ás paredes, un montón de camas separadas por cortinas nas que xacían unha gran cantidade de persoas maiores adormecidas. Foi a primeira e única vez desde que estou en China que a media de idade supera os 30 anos.

Finalmente apareceu o Doutor Cheng, e neste caso a palabra doutor refírese a médico (a doutor dos de verdade, que diría Jennifer Aniston en Friends). Cunha idade de entre 30 e 40 anos, o Doutor Cheng ten o aspecto físico perfecto que un agarda atopar nun fisioterapeuta. Máis aínda, este señor mantén como nunca antes vira as proporcións perfectas do Home de Vitruvio de Leonardo da Vinci.

O doutor sentou na banqueta sen respaldo da súa mesa e comezou a teclear no ordenador. Vaia lección de posición, era como unha figura de tetrix perfectamente situada en ángulos de 90 graos e aporreando o teclado. O meu compañeiro falaba con el en chino e de cando en vez comigo en inglés para que describise as dores. Despois observaban e asentían cando eu sinalaba a zona con problemas. Finalmente pasáronme un par de formularios escritos en chino para que asinase, saudáronse, e xunto co meu compañeiro marchei daquela sala rumbo do ascensor.

Nese momento, a miña expresión de guiri perdido en China acentuouse. Por que marchabamos sen a masaxe? Que asinara neses papeis? Pero sobre todo, era aquilo un hospital ou un fumadoiro de opio?

O meu compañeiro explicoume que tiñamos que baixar á segunda planta a facer unha radiografía por se había algunha vértebra afectada.

Ah carallo!, revolvinme, isto é o que explicaban en Sapore di Cina, con tal de inflar o prezo son capaces ata de facerme unha analítica dos triglicéridos, pensei. Con todo, e tras un pequeno período de reflexión, acabei por acougar e dinme conta de que o razoamento do doutor tiña sentido. Deste modo baixamos á segunda planta.

Ao abrirse a porta do ascensor tiven a sensación de entrar noutro hospital diferente. Un estreito corredor levounos ata unha sala de espera onde no fondo, tras unha enorme maraña de xente, situábase o portelo onde pedir a vez para facer a radiografía. Eu por moito que miraba non sabía como enfrontarme a aquel balbordo. En fin, había que conseguir o número, pero onde empezaba a cola?

Nunha segunda inspección máis meticulosa, observei que da outra parte do portelo, protexidas por un gran enreixado metálico, dúas mulleres repartían os tíckets segundo a lonxitude de brazo que o demandante conseguise introducir. Entre os berros en chinés e a coreografía conxunta que realizaban intentando ser os seguintes, aquilo parecía unha escena de The Walking Dead.

Mirei sorrindo ao meu compañeiro de traballo, pero el non me correspondeu. O xesto da súa cara cambiara completamente, el tamén entrara en transo. Sen poder evitalo vin como todo aquel tumulto o absorbía, e tras pouco tempo regresou co número da miña quenda aferrado á súa man.

Despois dunha hora de espera, as pantallas da sala proxectaron o meu número e nome, M. guelcaaman. Fixen a radiografía e subimos de volta á planta cuarta.

O Doutor Cheng sorprendeuse algo ao vernos, supoño que poucas veces alguén consegue regresar tan rápido da sala dos zombis. Observou as radiografías e deume as boas novas, non había nada de que preocuparse respecto as vertebras. En fin, entre dous delas non había a suficiente separación, pero para o doutor iso ía ter unha rápida solución en breves momentos, así que non era nada preocupante.

De súpeto, e como chegadas dunha película, apareceron dúas enfermeiras vestidas dun xeito a medio camiño entre o traxe de carnaval de enfermeira sexy e o uniforme oficial das enfermeiras do Doutor Zhivago. En concreto levaban vestido e medias brancas e un gorro enorme que na parte frontal caía aos lados e tiña unha gran cruz vermella no centro.

Non sei se por culpa da experiencia cos walking dead, ou porque elas eran unhas rapazas que, para ser sinceros, estaban máis preto do concepto de enfermeira sexy que do de monxa, pero ao meu compañeiro de traballo faltoulle tempo para pedir un tratamento subministrado por elas.

Así que adiantándome pola esquerda, o tipo deitouse nunha cama coas costas espidas mirando ao teito. Elas colleron unha enorme cantidade de vasos que eran parecidos aos iogures de La Lechera. Logo ían dándolles a volta, e tras un golpe de chama que acendían no seu interior cun chisqueiro, apoiábanos no corpo do meu compañeiro. Alí quedaban suxeitos grazas ao baleiro que se producía.

Eu acabei por ocupar a cama contigua, onde, a pesar das miñas dores, puiden rir a gusto do tratamento que lle deran ao meu colega.

Despois dun tempo quecendo a zona con mantas térmicas, o Doutor Cheng apareceu para darme unha desas masaxes que custa esquecer. Empregando a clásica técnica dos fisioterapeutas, as dores na zona afectada remitiron, ao tempo que aumentaban alí onde pousaba a man. Non contento coas costas e o pescozo, o doutor pasou á cabeza e cara, e supoño que foi aí cando aproveitaron para comunicarme que a min tamén me ían poñer os vasos de baleiro. Eu que estaba xa medio apampado, accedín coma un cordeiro e na miña alucinación vin marchar ao doutor dando viravoltas laterais ao tempo que chegaban as enfermeiras sexys.

Con todo, o doutor tivo que volver. Aquelas rapazas estaban acostumadas tan só ao corpo chino, e nalgunhas zonas do meu corpo, a cantidade de pelo impedía que os vasos formasen baleiro. Ao pouco, en torno ao meu corpo xerouse un debate no que o meu compañeiro de traballo, as enfermeiras e o doutor discutían sobre o procedemento adecuado para conseguir que os vasos quedasen suxeitos.

O tratamento acabou e o doutor doume uns consellos para evitar volver por aí. Podedes estar seguros de que niso estou.

Xa só quedaba unha última batalla, pagar a conta. Eu non as tiña todas comigo, irremediablemente a radiografía ía subir o prezo, pero finalmente este quedou en 40 euros ao cambio, que me pareceu bastante razoable.

Ao pór rumbo ao ascensor, o equipo médico ao completo despediuse de min cun enorme sorriso. Estaba claro que eu sería a anécdota a contar ese día ao volver do traballo. Supoño que por iso é xusto que eu escriba isto, hai que compensar.

 

Tratamento de vasos de baleiro supervisado polo Doutor Cheng

Nota final:

Para ser honesto, en realidade o tratamento dos vasos de baleiro fixéronmo aos tres días da miña primeira visita, cando fun dar outra masaxe para rematar o tratamento, pero isto ía camiño dunha terceira parte e xa era alongalo demasiado :D

A miña experiencia nun hospital chino. Parte I: De como me lesionei.

A última semana de outubro, China me tiña preparada a visita dun vello amigo. Se xa estaba sendo difícil, ou quizais moi moi difícil, aclimatarse a este lugar, o meu corpo decidiu que aínda podían poñerse as cousas algo peor e optou por queixarse ao seu xeito. Así que, por que non celebrar o inicio da miña terceira semana no país con dores no pescozo e nas costas?

Claro está, nesta clase de problemas presumo de non ser un novato. Durante todas as noites daquela semana realicei con rigorosidade unha serie de exercicios para reforzar os músculos comprometidos e deixalos ben estiradiños antes de ir a cama.

E así foi como mellorei, ata que vin ao Doutor Jack (NOTA 1)...

O Doutor Jack é un dos personaxes cos que convivo no meu edificio de traballo e urbanización de vivendas. Unha persoa encantadora, cun sorriso sempre na faciana e un "nihao" na boca. Ademais ten unha particularidade, non fala nin papa de inglés.

Ao doutor coñecino o primeiro venres. Os meus xefes marcharan do desterro en Songshang Lake para atender ás súas familias (e de paso levar a roupa a lavar como só un estudante da USC é capaz de comprender). Os inconscientes que non temos as nosas casas a unha distancia aceptable, fomos cear xuntos para celebrar a volta ao traballo despois da festividade nacional China. A cousa parecía animada, levaban sete días sen verse, e claro, sempre hai que presumir algo diante dos colegas. O restaurante ao que fomos, era un deses que un espera visitar cando xa pasou en China un tempo prudencial para afacerse ás novas bacterias. Pero en fin, para algunhas cousas as terapias de choque funcionan, así que ceei e probei de todo.

Non quero estenderme aquí detallando a clásica liturxia que teñen á hora de decidir onde senta cada un, ou de como hixienizan os pratos con té antes de empezar a comer. Quedará para outro día. Porque o esencial desa noite é que en toda aquela mesa de polo menos 10 persoas, o único que non chapurreaba nin o máis mínimo de inglés era o Doutor Jack. Así que había 8 persoas dominando a situación, e logo estabamos o doutor e eu.

Pero claro, dun doutor un sempre espera unha análise crítica da situación. Unha mente capaz de dar un paso atrás para ver o problema en conxunto e tomar as decisións adecuadas que o resolvan. E abofé que as tomou. Non pasaramos da primeira cullerada de sopa e o doutor xa colocara ao seu carón un litro de cervexa.

O alcohol! ese gran aliado da comunicación, moito ten axudado en reunións internacionais.

Aquela mesa redonda na que, insisto, todo o mundo tiña un sitio asignado segundo a "importancia", o doutor cadrara xusto en fronte miña, e a base de "ganbei", "cheers" e "salud" demos boa conta ente os dous da cervexa.

Na volta a casa, o destino quixo que nos tocara no mesmo coche. Aquí a min trátanme como a un xigante. Sempre me deixan diante, de copiloto, para que estire as pernas. Na parte de atrás, o doutor Jack ía realmente animado. O seu inglés non mellorara nada, pero da timidez non quedaba nin rastro. A través da condutora, que falaba inglés, contoume que era doutor en enxeñería química. "Vaia por Deus! —pensei—. Agora entendo o da cervexa". Aproveitou tamén o traxecto para darme a súa tarxeta, momento no que eu sufrín pola súa saúde física. Nun país no que o frenazo está á orde do día, estirar os brazos ao mesmo tempo que se inclina a cabeza para entregar unha tarxeta non é precisamente o máis seguro.

E foi xusto nese momento cando oín as palabras máxicas...

O certo é que eu levaba un tempo co piloto automático posto. Estaba máis atento a mirar á fronte —e meterme na película de acción da que eramos parte na estrada—, que ao que se ía dicindo no coche. Pero de súpeto todo cambiou. "O doutor di que lle gusta moito xogar ao baloncesto, e que cando queiras que o chames ao teléfono da tarxeta para ir xogar á pista que hai na urbanización".

Ao día seguinte convencín ao meu compañeiro de traballo para que chamara ao Dr Jack, que eu xa dera en rebautizar como Dr. J.

Sobre a pachanga que botamos aquela tarde direi que foi unha mestura de sensacións. Por unha parte era como sentirse Michael Jordan. Picaban nos caneos, renunciaban ao rebote cando vían que te acercabas, non intentaban nin saltar para poñer un tapón... Pero ao mesmo tempo non me entraba un mísero tiro, e inexplicablemente, eles tiraban unhas pedras a ras de canastra cunhas porcentaxes de acerto dignas dun estudo de doutorado en física clásica.

Con todo saín contento. Levaba alí catro días e xa estaba establecendo as bases para "a pachanga de baloncesto". Só faltaba poñerlle o apelido: diaria, semanal...

Podo dicir que fixen honra ao dicionario da RAG.

Pero as cousas nunca son tan fáciles. Durante os días seguintes achegueime pola pista algunhas tardes despois do traballo. Pensaba, quizais estea o Dr. J, ou quizais estean xogando algúns rapaces e poda mendigar algo de deporte.

Pero o que atopaba eran unhas pachangas con varios equipos fóra agardando a súa quenda. Resultou que o deporte preferido da xente de Dongguan é o baloncesto, e durante todas as tardes se xuntan nas canchas para xogar. Para ser xustos, debo dicir que o nivel que teñen é bastante máis alto que o que atopei o primeiro día. Con todo, a teima de tirar a canastra sen darlle parábola é algo común a todos os xogadores.

Como solución optei polo clásico paseo diante deles botando o balón, a ver se algún me fichaba, pero non o debín facer moi ben. Ademais, alí había unha cantidade de xente agardando enorme, e o doutor, o meu enlace co baloncesto chino, nunca estaba por alí.

Despois chegarían as dores de pescozo e costas e xa nin a botar o balón baixaba. Ata que, como dixen ao empezar esta historia, o Dr. J volveu á escena...

Foi de novo un venres. O meu compañeiro de traballo non podía levarme a casa ao finalizar a xornada, así que se encargou de buscarme un sitio no coche da mesma rapaza do día da cea. E de novo, como un regalo do destino, sentado atrás estaba o Dr. J.

A rapaza, que todo hai que dicilo, fea non é, preguntoume que ía cear. Eu contesteille que non tiña nada planeado, que estaba aberto a todo tipo de suxerencias. "Que ben —dixo ela—, porque o Doutor Jia acaba de dicirme que quere invitarche a cear. Así que xa vos deixo diante do restaurante que eu quedei cunhas amigas". Algún día conseguirei o récord de que pasen de min mulleres dos cinco continentes e algún pingüín emperador.

Nos locais que rodean a nosa urbanización, abriron desde que eu cheguei moitos negocios novos, sobre todo restaurantes. Algúns con moi boa pinta, o cal segundo o meu compañeiro de traballo é sinónimo de comida picante. Aínda así non estaba preocupado, a rapaza explicáralle ao doutor que eu non era un gran afeccionado aos picantes, sobre todo de noite, e o doutor dixo que el igual.

Os restaurantes adoitan ter unhas enormes cristaleiras para que vexas o felices que son os clientes, e diante dunha delas quedei eu parado pensando en que pedir de cear. Pero entón dinme conta que o meu anfitrión continuara sen parar, dera a volta á esquina e agardaba por min enfronte a un local coa fachada totalmente aberta á rúa. Dentro, os clientes amoreábanse en mesas colocadas en ringleiras ao xeito das pulpeiras, e na parte dereita da entrada, unha señora nun pupitre repartía tíckets como os da carnicería do súper, para esperar a quenda.

O doutor pagou por dous números e invitoume a sentar nunha mesa. Dous potentes ventiladores sacaban como podían a calor que naquel pequeno local xeraban a cociña e os clientes. De entre o ruído, cada pouco tempo emerxían as potentes voces das camareiras, buscando aos propietarios dos últimos pratos preparados. Pouco tardaron en soar os nosos números. O doutor levantou enerxicamente o brazo ao tempo que berraba, a comida estaba servida.

 

Fideos chinos con algas, tofu, cacahuetes e uns cogomelos que parecen spagheti. Todo bañado nunha saborosa sopa de cor marrón.

O seguinte que ocorreu foi o clásico intento comunicativo. Eu quería practicar chino e el inglés. Ao final ningún conseguiu mellorar en nada, pero atopamos un lugar común, o baloncesto. Deste xeito, o que si logrei foi o compromiso para tirar unhas canastras ao día seguinte pola tarde.

Deste xeito chegou o día de autos. O certo é que cando me preparaba para baixar a xogar estaba un pouco preocupado. Durante a semana fixera exercicios de rehabilitación todas as noites e as dores melloraran moitísimo. Con todo, aínda sentía algo de dor no pescozo e lado dereito das costas. En fin, pensei, por tirar un pouco a canastra non vai pasar nada.

Xa na pista, e despois dun pequeno quecemento, decidín introducir ao Dr. J no xogo do 21. Máis que nada porque o que non pode ser na vida é ir facer deporte e que non haxa un gañador. Eu estaba alucinando cos pedrolos que largaba e como acababan entrando. E xusto cando estaba no medio dunha gloriosa remontada a base de tiros libres estilo Bodiroga, chegan tres rapaces e póñense a xogar na mesma canastra.

O caos organizado, isto é China señora!

Eu miraba para o doutor sen entender moi ben a situación. Na canastra de enfronte había un só home xogando, pero estes tres rapaces preferiron vir a interromper o noso xogo.

Como sexa que me teño por un home de ciencia, decidín tomar cartas no asunto e loitar contra a entropía. O resultado foi unha pachanga na que o doutor, o home solitario e eu enfrontámonos aos rapaces.

En fin, cando digo que eran rapaces, refírome precisamente a que eran uns adolescentes que me chegaban a min polo peito e pesarían como moito 60 kg. Ademais só un deles tiña maneiras. O resultado foi un anaco de tempo divertido no que quizais abusamos un pouco. Pero ao final o meu corpo dixo basta e empecei cunhas pequenas molestias. O mellor sería parar, pero...

 Pero entón empezaron a aparecer tipos que eu recoñecín. Eran os que organizan as pachangas diarias nese mesmo lugar. Non podía marchar, pero tampouco podía quedarme a xogar contra eles. Adoptei a que pensei era a mellor solución. Dixen que tiña que marchar pero que podiamos acabar a historia cunha partida rápida a 5 puntos. E así foi. Aproveitei para lucirme cun par de entradas a canastra con posterior mirada á grada. Os clásicos xogos xestuais para advertirlles, "volverei, e vós seredes os seguintes!".

Loxicamente cando cheguei a casa a chulería xa me pasara totalmente. Ese sábado acabara xa para min e a penas eran as sete da tarde. As molestias convertéranse en fortes dores e o resto do fin de semana nunha travesía polo deserto ata chegar ao luns, o día que visitei o Hospital de Mediciña tradicional China de Dongguan.

Porque aínda que pareza mentira, cando me sentei a escribir isto a intención non era outra que a de describir algo a experiencia no hospital.

Pero en fin, isto estase facendo moi longo, así que o desenlace da historia quedará para unha segunda parte.

Aínda así e a modo de spoiler para a familia, agora estou moito mellor, non se me preocupen.

NOTA 1: loxicamente o de Jack é un nome falso, iso si, o real tamén empeza por J. Ademais eu aquí ando algo Lost de momento, así que ter ao Doutor Jack cerca sempre reconforta. (Aclaración para o 90 % dos meus lectores, é dicir, para a familia: o Doutor Jack é o protagonista da serie Perdidos, Lost en inglés).

Agárrate que veñen curvas. Consellos para sobrevivir ao tráfico en China.

Cando fixen o erasmus en Milán, a organización ESN recibiunos cunha festa na que proxectaron un vídeo cheo de estereotipos sobre as diferenzas entre os italianos e o resto de europeos. A parte central e que máis sorrisos espertou foi a relativa ao xeito de conducir duns e doutros. Aparentemente, Italia estaba chea de trucos e artimañas que rachaban coa suposta corrección europea, facendo que o seu estilo de conducir fose diferente.

Pois ben, sinto dicirlles aos italianos que nada máis lonxe da realidade.

O que os italianos fan son xogadas, trece catorces que dicimos en Vilagarcía: adiántome por aquí, fago isto que está prohibido aproveitando que non me ve ninguén... En fin, as clásicas imprudencias que todos en menor ou maior medida (aceptarei que os italianos se sitúan no extremo superior do intervalo) fixemos nalgunha ocasión.

Agora ben, isto si que é outra historia. China está sen dúbida na Champions League da condución hardcore. O famoso "caos organizado", do que darei conta nunha futura entrada do blog. É tal o nivel de diferenza, que me permite escribir unha clasificación coas mellores xogadas que teño visto polas tranquilas rúas de Songshan Lake.

Así que querido lector, escolle unha desas cancións que acompañan as reportaxes dos rankings cos mellores goles da temporada, reprodúcea no youtube ti que podes, e prepárate a gozar co TOP 5 da condución estilo China.

5. Hai que conducir sempre coa man dereita sobre a bucina.

Quizais sexa a razón de que todos os coches sexan automáticos. Pola súa parte, a man esquerda ten que ir sempre preparada sobre o mando dos focos para poder facer brillos coas luces de longa distancia. Esta disposición fai que o uso dos intermitentes se reduza a ocasións extraordinarias, quedando relegados, case en exclusividade, para indicar que se vai aparcar. Así que para os cambios de carril emprégase a combinación luces-bucina.

4. O coche sempre ten preferencia.

O cuarto lugar da lista está reservado para a regra máis útil a ter en conta para o europeo que viaxa a China. Explícome, dá igual que nunha rúa de catro carrís ti estes cruzando por un paso de peóns, non haxa apenas tráfico e o fagas a boa velocidade. No momento no que apareza un coche, aínda que poida cambiar de carril para sortear a túa traxectoria, nunca nunca nunca vai tocar o freo e deixarte pasar. Con sorte avisará tocando a bucina. Así que o que tes que facer é parar á altura da liña que separa os carrís, deixar que pasen os coches a escasos centímetros túa, e cando teñas ocasión, continuar ata alcanzar por fin a beirarrúa.

3. Só esta permitido respectar os semáforos.

Está é a principal norma que regula o tráfico. Loxicamente, como se explicou no punto anterior, afecta aos pasos de peóns, que non son necesarios de respectar senón todo o contrario. Pero tamén afecta ao resto de sinais horizontais e verticais. A modo de exemplo, nun cruce ou carril de incorporación, non é necesario facer stop ou ceder o paso, tan só basta con cumprir o seguinte punto desta lista.

2. Se o fas lento, vale.

Isto é o que máis me sube a adrenalina. Dá igual do que se trate: un cambio de sentido, incorporarse á circulación, conducir un treito por dirección prohibida... dá igual. Ninguén se enfada, como moito soará algunha bucina e verás brillos polo aire. Non fai falta que manobres rápido para molestar menos. Todo o contrario, a clave está en mover o coche moi lentamente. Os demais simplemente adecuarán algo a súa velocidade e hoxe por ti mañá por min.

.

.

.

E no número 1,

.

.

.

1. En caso de accidente, sinaliza.

O de mover o coche a unha beira da calzada para que non moleste mentres cambias a roda xa é máis discutible. Pero sinalizar si, por suposto. E se non tes os triángulos a man, un pequeno bidón vermello e un par de ramas valen para saír do apuro.

Que tes que cambiar a roda do camión no me dio da estrada...

...moi ben, pero non olvides sinalizar.

O marco: Songshan Lake

Dicía Carlos Saa, profesor de química orgánica na Universidade de Santiago, que a clave está na base, en construír a pirámide do teu coñecemento mantendo sempre os cimentos no mellor estado posible. El referíase á química orgánica, pero o certo é que a idea dun marco sólido sobre o que empezar a construír algo é extrapolable a todos os ámbitos da vida.

Recordo que cando me decidín a vir a China, un dos primeiros contidos que caeron, neste caso, nos meus oídos, foron unha serie de podcast da bbc nos que un experto en China, Martin Jacques daba a súa opinión sobre o xigante asiático. A idea principal que desenvolve o autor é a de que non hai que entender China como un país ao uso, como unha nación europea vaia (se é que isto existe). Para el, China máis que un estado-nación é un estado-civilización. Un lugar onde poden convivir sistemas económicos radicalmente diferentes baixo o mesmo goberno. (Se queredes escoitar os podcast, pinchade aquí e baixade ata outubro de 2012).

Se eu quero falar algo de China a través da miña propia experiencia, o lóxico é que empece por recoñecer que a miña propia experiencia é primeiro moi subxectiva, e segundo moi limitada a unha realidade especial, a un lugar diferente, a Songshan Lake.

Polo tanto... Aviso a navegantes: cando falo dos chinos en xeral, refírome aos meus chinos en particular. Digamos que son deses obsesionados coa teima de explicar o global a través do local.

Insisto nisto porque se xa é difícil reflexionar sobre un lugar ou grupo de individuos, xa non falemos de algo tan grande como China.

Así que, que é Songshan Lake?

Mapa de Songshan Lake. En pequeno, abaixo á dereita pode verse o de Dongguan City.

Songshan Lake é unha das vilas ou distritos que conforman Dongguan City. O curioso deste lugar é que para empezar non aparece como un dos distritos de Dongguan na Wikipedia!

Cal é a razón? Pois que o goberno local decidiu fabricar unha vila da nada para atraer inversión a Dongguan (unha cidade que non tiña precisamente boa reputación no pasado). Así que onde antes había un lago e un bosque subtropical, o que agora hai son estradas de 4 carrís de circulación en cada sentido, vexetación subtropical perfectamente ordenada nas beirarrúas e parques, un carril bici e unha senda peonil que percorren á beira do lago maior; McDonalds, KFC, Pizza Hut e toda clase de restaurantes chinos en zonas comerciais último modelo; enormes urbanizacións de edificios con seguridade privada, un parque empresarial científico-tecnolóxico centrado en desenvolver produtos de alto valor engadido e base tecnolóxica (onde eu traballo); e entorno a uns cen mil habitantes chegados de todas partes de China agás desta. Ah claro, e por suposto todo isto foi creado en menos de 10 anos.

En fin, creo que con esta breve descrición xa temos unha base sobre a que ir contando historias.

Un saúdo a todos desde o salvaxe leste!

Vista de Songshan Lake co autor do blog escarallando a panorámica e co sol dándolle na cara para adaptarse rápido ás costumbres locais no que a apertura ocular se refire.

Vista de Songshan Lake desde a ponte que cruza o lago maior.

Ciao Vilagarcía. Ola Dongguan.

En poucas horas collerei o primeiro dos avións que me levarán ao meu destino final, China. Ou máis ben, a outro planeta.

A verdade que ultimamente pensara moito neste día, e por suposto que pensara en escribir unha despedida desas emotivas, que comezan buscando a bágoa a carón da terra, pero cambian radicalmente contra o final ante o desafío da nova aventura.

Pero nada, cando puiden non o fixen, e agora o que me apetece é estar cos meus o tempo que me resta. Así que serei breve, e intentarei tocar pouco as emocións. Ademais, xa escoito o bater dos ovos, hoxe toca tortilla, como debe ser.

Para os que non o saibades marcho a Dongguan, provincia de Guangdong. Alí estarei traballando como o que son, enxeñeiro químico. O certo é que me ofreceron un traballo deses que tes que coller si ou si, e logo xa veremos.

Sobre o blog, direi que a miña intención é aproveitar esta a oportunidade e darlle un novo pulo. Así que confío en que sen ter que convertelo nun blog temático sobre China, si poida facer unha especie de crónica semanal sobre o que me chame a atención deste novo planeta e os seus habitantes.

E nada máis. En menos de 24 horas todo ao meu redor será estraño, o mellor será darse conta canto antes que non son eles os raros. Eu serei o extraterrestre, eu serei ET.

ATA PRONTO!!!

A páxina en branco

Din que hai escritores con medo a ver a pantalla en branco. En realidade dise que teñen medo á páxina en branco, pero supoño que nestes tempos ten máis sentido optar pola pantalla.

Si, empezar sempre é difícil.

Diario dun paraugas (III). Diego Ameixeiras.

"Empezou a chover. Cudeiro desenfundou o paraugas, un pequeno modelo cuxo dispositivo de apertura nunca funcionaba á primeira. Tivo que repetir a operación varias veces ata que por fin conseguiu abrilo, aínda a risco de deixar a pel dos dedos durante a manobra."

Asasinato no Consello Nacional.

Diego Ameixeiras.

A alegría

Todo o mundo sentiu algunha vez como os seus brazos se erguían sen avisar. É un acto involuntario, como o latexo do corazón. O reflexo perfecto do estado anímico de euforia e a mellor definición visual da palabra ledicia. Unha sensación marabillosa. Os brazos soben pero non para alcanzar o ceo, moi ao contrario, o que fan é abrirse cara aos lados nun intento de alcanzar o terreal. Porque a alegría non é un estado do divino, senón do humano, e alcanza o seu cumio cando é compartida. O que volvendo ao tema da definición visual se traduciría nunha aperta.

Todo isto forma parte da chamada linguaxe corporal, esa fala que si compartimos todos os habitantes do planeta. Ademais, este xesto de ledicia non só transmite, senón que tamén contaxia e incluso modela o noso comportamento. Tanto é así que psicólogos como Amy Cuddy recomendan adoptar posturas como esta, dominantes, antes de enfrontarse a situacións como unha entrevista de traballo.

Foto 1: Andy Dufresne e a ledicia da liberdade

Centrándonos no que ten de transmisión de sensacións, erguer os brazos é un xesto tan poderoso que foi utilizado desde sempre no cine para emocionar ao espectador. Cando Andy Dufresne logra escapar da prisión de Shawshank, isto é o primeiro que fai. Nunha desas escenas imprescindibles da historia do cine, a banda sonora aumenta o volume á vez que Andy quita a roupa de prisioneiro e baixo unha chuvia redentora festexa a súa liberdade.

Como con todo, a excesiva repetición desgasta, e moitas veces os xestos perden a carga emotiva que se lles supón. Por poñer un exemplo, que un xogador do Barça eleve os brazos, despois de meter o sexto gol do partido e cobrando el só máis que todo o resto do plantel rival, transmite máis ben pouco. A publicidade, a tele, os deportes, o cine etc. abusan todo o que poden para conseguir emocionar logrando que os habitantes do primeiro mundo vivamos vacinados contra a empatía.

Porén, e coma sempre, a vida e os sentimentos ábrense camiño, e a semana pasada moitos de nós recuperamos a emoción ao ver festexar algo. Por suposto non foi algo deportivo, pero tampouco unha historia cun final feliz. Non, isto é moito máis complicado.

As imaxes en cuestión son as dos rapaces africanos cruzando a valla de Melilla para conseguir entrar en Europa e converterse en inmigrantes ilegais, en sen papeis. Ese é o seu gran soño, en fin, non exactamente ese, pero si que é a pedra inicial para conseguilo.

Non quero facer disto un discurso sobre os beneficios da multiculturalidade, ou abrir un debate sobre a inmigración. Xa aviso que non estou preparado como para ter unha opinión madura sobre este tema. Tamén descoñezo se no asalto houbo enfrontamentos contra a policía, cidadáns de Melilla etc.

Agora ben, no que se refire á historia humana que hai detrás, creo que en moitos dos casos se trata de auténticos dramas humanos. Para empezar, estes rapaces non son norteafricanos. En realidade se trata xa de inmigrantes ilegais en Marrocos, que abandonaron os seus países escapando en moitos casos dunha morte segura. Cando por fin chegan á fronteira con Europa, permanecen agochados entre as montañas durante semanas ou meses agardando que se dean as condicións para intentar o asalto. E despois, no caso de que o consigan, a Garda Civil escóltaos ata o CETI, o Centro de Estancia Temporal para Inmigrantes. E para moitos a historia acaba aquí. Se os seus países de orixe os recoñecen serán deportados e a inversión de cartos e vida que fixeron quedará en nada. Outros terán máis sorte, non serán recoñecidos e tras un tempo recluídos en diferentes centros que seguramente supere o ano, cumprirán o seu soño, vivir en Europa, iso si, como inmigrantes ilegais.

Por iso as imaxes das súas celebracións entrando no CETI emocionan tanto. Porque ao contrario que Andy, eles non saen dunha prisión para montar un hotel en Zihuatanejo. Eles entran nun recinto rodeado por unha reixa e cun futuro de todo incerto. E porque aínda así, saben que esa é a decisión correcta, e que máis vale a incerteza que a morte segura. Como diría o propio Dufresne na frase máis famosa da película, "todo se reduce a unha simple elección, empeñarse en vivir ou empeñarse en morrer".

Eu non sei que clase de cambios hai que facer na política de inmigración. Certo é que me molestan as análises que co pretexto de dar distancia aos feitos, converten ás persoas en cifras, e ás vallas con coitela en medidas disuasorias.

Pero o que si que sei é que a eses homes e mulleres que conseguen chegar á meta non hai que recibilos con pelotas de goma. Moi ao contrario, o seu sería empregar os megáfonos para que soase o We are the champions de Queen, e sobre todo, ofrecerlles a aperta que piden cos seus brazos.

Foto 2: Inmigrantes no CETI de Melilla.

Fonte foto 1: fotograma da película Shawshank redemption. bplusmovieblog.
Fonte foto 2: EFE.

Diario dun paraugas (II). Xosé Miranda.

"A primeira vez que vin un trebello tal, foi nas mans, agora tan choradas, de Maeline, filla moza de El Rei. Era unha peza dunha delicada cor azul, semellando a súa tea as ás das bolboretas. Ten a forma dun caxato, construído en ferro e co mango de madeira. Do extremo superior, que é o oposto ó mango, péndelle a tea, tenue, e, sen embargo, impermeable. Esta tea leva debaixo unhas varas, finas coma de vimbio verde, tamén feitas en ferro, e chamadas «béstas», que se artellan nos bordes, por unha beira, e no extremo, pola outra, do eixo do paraugas. Cun enxeñoso mecanismo estas varas pódense pregar ou despregar, abrindo ou fechando así o paraugas, que serve para protexerse da chuvia (paraugas é, segundo é fácil deducir, para-augas)."

Xosé Miranda. Historia dun paraugas azul.

Premio García Barros no ano 1990.

Texto da contraportada.

Relatos e microrrelatos. Capítulo 2 - Unha historia americana.

Dinlle outro sorbo á sopa pero xa estaba fría. En fin, non hai cousa que máis me foda. Non sei, ás veces penso que a sopa é como unha metáfora da vida, e que se notas que arrefría é mellor arrancar e non mirar atrás. Levaba demasiado tempo nesa merda de pobo, e se eles comezaban a cansar de min, abofé que o sentimento era recíproco.

Chegara a Newtoon a principios do verán de 1982. Chicago parecía afogarme e necesitaba respirar aire puro. Así que cando o meu vello xefe, o señor McMardigan, faloume da posibilidade de volver traballar con el, non o dubidei e collín o primeiro autobús que saíu cara ao condado de Kindfield.

Que grande era o señor McMardigan, como o boto de menos. Con el o xornalismo adquiría outro significado. Non sei, simplemente velo teclear entre a néboa que saía do seu habano era algo marabilloso, case artístico. Agora ben, hei de recoñecer que o verbo non era a súa especialidade. Era un tipo deses obsesionado co cine de Hollywood das grandes frases, e de cando en vez intentaba aportar unha máxima que, tras varias reviravoltas na súa exposición, conseguía deixar atónita a toda a redacción, "Mira neno, non hai noticias malas nin boas, só periodistas inútiles incapaces de vender periódicos. Ou quizais quiosqueiros parvos que colocan atrás o que escriben os bos. Tanto dá, o caso é vender periódicos, e non sei que carallo fas que me segues mirando en vez de teclear".

Pero disto xa hai 4 anos. Ao vello falloulle o corazón 6 meses antes de xubilarse, unha mágoa. A súa esposa acabou cedendo e permitiu que o enterrasen coa súa olivetti dentro da caixa. Foi un auténtico espectáculo, a súa derradeira performance. O tipo estaba tan gordo que finalmente a máquina de escribir foi situada aos seus pés, doutro xeito a tapa non pechaba. Eu fun un dos seis agraciados co privilexio de transportalo ao buraco. Tanto pesaba o condenado, que mentres lle dabamos o último saúdo, as miñas bágoas de dor polo ombreiro maltreito provocaron que a viúva se agarrara a min buscando o consolo mutuo.

Despois diso todo comezou a ir a peor. Ao principio simples detalles, novas políticas de empresa, ou mellor, adaptacións aos novos tempos como lles gustaba dicir aos xefes. En fin, o caso é que sen eu darme conta, o que era unha simple bola de chicle ladeira abaixo, foi pegando toda a merda que atopaba á súa superficie ata converter a miña vida en miserenta...

E isto nos devolve ao presente e a unha sopa fría na cantina de Mary Lou. O certo é, que ben mirado, se tivese que recomendar algo de Newtoon sería este local. Dá igual que sexas branco, negro, xudeu, hispano ou marciano, Mary Lou sempre vai ter un sorriso e unha cunca de café preparada para ti. Non esperes que este sexa dunha gran calidade, e isto tamén vai polo sorriso, que máis dunha vez ten acabado como improvisada culler ao abrir a muller a mandíbula en exceso ao rir. Pero vaia, que é unha señora agradable, e iso é o que importa.

Levantei a vista da sopa e busquei a Mary Lou coa mirada. Non quería queixarme, tan só pagar a conta e despedirme dela para sempre. A decisión xa estaba tomada, volvería a Chicago. Desde a barra e antes de que eu lle dixera nada Mary Lou lanzoume un berro: "chuliño, hoxe estás pouco comedoriño, non si? Mira que che digo, estás invitado vale? A ver se mañá traes mellor cara que se te ve algo paliducho. E non te preocupes, que mañá vou poñer sopa de cuscús que sei que é a que che gusta a ti."

En fin, quizais teña razón a muller. Quizais se mañá atopo a sopa quente non me apeteza marchar. Non sei, de momento hoxe quedo e xa iremos vendo.

Diario dun paraugas (I). Paul Auster.

"Cando eu digo a palabra «paraugas», vostede ve un obxecto na súa mente. Vostede ve un tipo de bastón, con varas metálicas pregables na parte superior que forman unha armadura para un material impermeable que, ao ser aberto, protexerao da chuvia. Este último detalle é importante. Non só é un paraugas unha cousa, ademais é unha cousa que desenvolve unha función –noutras palabras, expresa a vontade do home.[...] Cando se arranca a tea do paraugas, é o paraugas aínda un paraugas? Vostede abre as varas e ponas sobre a súa cabeza, camiña baixo a chuvia e empápase. É posible continuar chamando a este obxecto un paraugas? En xeral a xente o fai. Como moito, dirán que é un paraugas roto. Para min isto é un erro serio, a fonte de todos os nosos problemas."

Paul Auster. Cidade de Cristal.

A triloxía de Nova York.

(Tradución libre ao galego)

Relatos e microrrelatos. Capítulo 1 - Os anos 2000.

"E se non existisen os detectives privados?"

"Home! que hostia dis? Non ves que as novelas están cheas deles."

"Si, pero todo iso é ficción. Como moito, podería chegar a crer que existen nas grandes cidades, pero para o que nos interesa a nós... Aquí, olvídate."

"En fin, é que pretender vivir diso nun sitio coma este. Non sei, supoño que é mellor que non os haxa. Quero dicir, se non existe demanda desa profesión é porque ou ben a policía traballa moi ben, ou os veciños non teñen nada que ocultar."

Fíxose o silencio. O taberneiro xirouse cara a eles desde a barra. Na súa boca, un escarvadentes co que facía malabarismos de esquerda a dereita e volta a empezar. Nas súas mans, un vaso de cristal que secaba cun pano que un día fora branco.

"Máis viño?" ofreceulles.

"Xa nos gustaría, pero non vai poder ser. Temos que volver ao choio que xa pasa do tempo de descanso."

Os homes levantáronse da súa mesa para ir pagar á barra. O taberneiro ergueu o vaso contra a luz do local, comprobou o grado de limpeza alcanzado e avaliouno como aceptable para as roldas da noite. A continuación agachouse e sacou dunha bolsa negra como as do lixo un anaco de cartón de tabaco. Incorporouse e mirou aos homes detidamente. Despois pasou a man esquerda por riba da cabeza e comezou a rascarse á vez que perdía a mirada no infinito.

"Era unha xerra de viño, unha tapa de xamón e...", intentou axudalo a recordar un dos homes.

"Sssshhh! Xa home xa, un momento", interrompeuno o taberneiro, que comezaba a facer a conta no cartón.

Desde o fondo do local, nunha mesa pegada ao baño de cabaleiros, un terceiro home alzou a voz á vez que pechaba o xornal que estivera lendo. "Non lles cobres, invito eu."

Un dos homes saíu na súa procura sorrindo e ofrecéndolle a man mentres o outro agradecía o xesto desde a barra.

"Carallo! Canto tempo!" berrou o que saíra na súa procura, "e que fas logo ti por aquí?"

"Pois de momento lendo o xornal hehe. Pero vaia, que quedei cun vello amigo para tomar un café e almorzar."

Despois dunha breve conversa sobre as opcións do Barça e Madrid na Copa de Europa, os homes despedíronse do seu benfeitor e por fin abandonaron a taberna para volver ao traballo.

Cruzando a rúa, o concelleiro de urbanismo, medio ambiente, medio rural, turismo, educación e infraestruturas achegábase cara a eles.

"Señores, volven para o cuartel?"

"Alá imos si."

"Moi ben, pois un saúdo á autoridade. Eu vou ver se leo un pouco o xornal."

Os homes asentiron, e mentres camiñaban, recuperaron a conversa.

"E quen era entón aquel señor?"

"E logo non sabes? É o que fixo os pisos novos que hai enfronte á praia, onde vive miña filla."

"Ahh, vale vale. Pero é de aquí?"

"Non, o que pasa que eu coñecino cando fun facer o bacharelato e coincidimos en clase. Xa daquela era moi listo."

"Aha."

"A verdade que progresou moito, é moi traballador."

"Pois iso está moi ben."