Páxinas

1 de mar. de 2013

Carta de amor

"Recordo perfectamente a primeira vez que te vin. Como esquecela... Eu chegaba tarde á miña cita de estudio cos compañeiros de clase. O ascensor pechábase así que abalanceime sobre a porta. Ben mirado, agora mesmo xa non penso que chegase tarde, aquel era o momento xusto.
Ti estabas colocando o pelo diante do espello. Apenas te inmutaches, e botándome unha ollada de esguello, preguntaches a que piso ía. Pola contra eu si que quedei paralizado, como un escultor grego ao atopar as proporcións perfectas. Supoño que un nunca está preparado cando se trata de arte. Sexa como for, aquilo tampouco foi un erro, xa que me permitiu ver por vez primeira o teu sorriso ao repetir a pregunta.
Os días pasaron e eu non puiden deixar de vir diariamente á biblioteca. Necesitaba verte.
Sinceramente, non creo que ninguén no mundo pase as follas de Neruda coa sensualidade que ti o fas. Tampouco creo que alguén retarde con tanto misterio a elección de un DVD de cine clásico. E por suposto, non creo que ninguén poida entrar na sala infantil con esa cara de entusiasmo por atopar o Principiño.
Os días pasaron e nunca me atrevín a dicirche nada...
Pero de súpeto, unha tarde vin como deixabas unha carta de amor no concurso da biblioteca. Non o vou negar, as sensacións foron encontradas. Terías un namorado, ou como quixen sospeitar gustábache escribir?
Na vida hai que ver os sucesos como oportunidades, e esta abofé que non me vai escapar.
Por iso, cando este 14 de febreiro as cartas sexan publicadas, sei que saberás, SEI QUE SENTIRÁS, que esta carta é para ti. E cando ás sete da tarde baixes para o teu descanso, eu estarei alí, diante da máquina de café, cunha copia da Illa do tesouro, agardando que este apareza por fin.

O Almirante Benbow."



Esta que acabades de ler foi a carta coa que participei no Concurso de cartas de amor da Biblioteca municipal Ánxel Casal de Santiago DC (yeah!).
Como se pode ler no enlace, as bases eran moi sinxelas: tan só un folio a dobre espazo e un pseudónimo. Pouco máis había que pensar.
O premio, por suposto, tampouco era un gran reclamo; máis ben unha recompensa para fomentar a participación.
O certo é que ultimamente frecuento bastante esa biblioteca. Gústame o feito de pasear ata ela de parrafada cun colega e por riba, volver a casa con algunha película ou libro interesante. Un clásico 2x1.
Así que cando vin o do concurso das cartas de amor empezoume a dar voltas a cabeza co asunto. Ben mirado, tiña dous grandes atractivos: 
Un, poder gañar por fin un concurso literario.
Dous, enfrontarme a un encargo. Digo isto porque o de escribir cartas de amor non é precisamente o meu tema.
Finalmente o día 14 chegou, e do feixe de cartas que leu o xurado (si, había moitas) a miña non foi galardoada con ningún dos premios. Cada vez coido que se fai máis real aquilo de "o mundo vai ao carallo e nós poñémonos quentes" (tradución libre de Casablanca).
Polo tanto, boteille un ollo ao enderezo facebook da biblioteca para ver quen foran as gañadoras, e a outra cousa.
Agora ben, hoxe estiven outra vez por alí, e mentres agardaba no mostrador por un préstamo fixeime que tiñan expostas as cartas gañadoras e outras sete ou oito baixo o lema "SELECCIÓN DOUTROS PARTICIPANTES".

E si, alí no centro estaba a carta do Almirante Benbow...

A carta do Almirante Benbow. Febreiro de 2013, Santiago.

1 comentario:

  1. Grande Almirante! Segue medrando e outeando o horizonte dos concursos literarios que, cando menos o esperes, tocarache coller un espello pra botar unha ollada ó galardonado (sinto non ser orixinal coma ti nen na redacción nen no uso do galego). Ánimo Narem Karthikeyan!!

    ResponderEliminar