A miña experiencia nun hospital chino. Parte I: De como me lesionei.

A última semana de outubro, China me tiña preparada a visita dun vello amigo. Se xa estaba sendo difícil, ou quizais moi moi difícil, aclimatarse a este lugar, o meu corpo decidiu que aínda podían poñerse as cousas algo peor e optou por queixarse ao seu xeito. Así que, por que non celebrar o inicio da miña terceira semana no país con dores no pescozo e nas costas?

Claro está, nesta clase de problemas presumo de non ser un novato. Durante todas as noites daquela semana realicei con rigorosidade unha serie de exercicios para reforzar os músculos comprometidos e deixalos ben estiradiños antes de ir a cama.

E así foi como mellorei, ata que vin ao Doutor Jack (NOTA 1)...

O Doutor Jack é un dos personaxes cos que convivo no meu edificio de traballo e urbanización de vivendas. Unha persoa encantadora, cun sorriso sempre na faciana e un "nihao" na boca. Ademais ten unha particularidade, non fala nin papa de inglés.

Ao doutor coñecino o primeiro venres. Os meus xefes marcharan do desterro en Songshang Lake para atender ás súas familias (e de paso levar a roupa a lavar como só un estudante da USC é capaz de comprender). Os inconscientes que non temos as nosas casas a unha distancia aceptable, fomos cear xuntos para celebrar a volta ao traballo despois da festividade nacional China. A cousa parecía animada, levaban sete días sen verse, e claro, sempre hai que presumir algo diante dos colegas. O restaurante ao que fomos, era un deses que un espera visitar cando xa pasou en China un tempo prudencial para afacerse ás novas bacterias. Pero en fin, para algunhas cousas as terapias de choque funcionan, así que ceei e probei de todo.

Non quero estenderme aquí detallando a clásica liturxia que teñen á hora de decidir onde senta cada un, ou de como hixienizan os pratos con té antes de empezar a comer. Quedará para outro día. Porque o esencial desa noite é que en toda aquela mesa de polo menos 10 persoas, o único que non chapurreaba nin o máis mínimo de inglés era o Doutor Jack. Así que había 8 persoas dominando a situación, e logo estabamos o doutor e eu.

Pero claro, dun doutor un sempre espera unha análise crítica da situación. Unha mente capaz de dar un paso atrás para ver o problema en conxunto e tomar as decisións adecuadas que o resolvan. E abofé que as tomou. Non pasaramos da primeira cullerada de sopa e o doutor xa colocara ao seu carón un litro de cervexa.

O alcohol! ese gran aliado da comunicación, moito ten axudado en reunións internacionais.

Aquela mesa redonda na que, insisto, todo o mundo tiña un sitio asignado segundo a "importancia", o doutor cadrara xusto en fronte miña, e a base de "ganbei", "cheers" e "salud" demos boa conta ente os dous da cervexa.

Na volta a casa, o destino quixo que nos tocara no mesmo coche. Aquí a min trátanme como a un xigante. Sempre me deixan diante, de copiloto, para que estire as pernas. Na parte de atrás, o doutor Jack ía realmente animado. O seu inglés non mellorara nada, pero da timidez non quedaba nin rastro. A través da condutora, que falaba inglés, contoume que era doutor en enxeñería química. "Vaia por Deus! —pensei—. Agora entendo o da cervexa". Aproveitou tamén o traxecto para darme a súa tarxeta, momento no que eu sufrín pola súa saúde física. Nun país no que o frenazo está á orde do día, estirar os brazos ao mesmo tempo que se inclina a cabeza para entregar unha tarxeta non é precisamente o máis seguro.

E foi xusto nese momento cando oín as palabras máxicas...

O certo é que eu levaba un tempo co piloto automático posto. Estaba máis atento a mirar á fronte —e meterme na película de acción da que eramos parte na estrada—, que ao que se ía dicindo no coche. Pero de súpeto todo cambiou. "O doutor di que lle gusta moito xogar ao baloncesto, e que cando queiras que o chames ao teléfono da tarxeta para ir xogar á pista que hai na urbanización".

Ao día seguinte convencín ao meu compañeiro de traballo para que chamara ao Dr Jack, que eu xa dera en rebautizar como Dr. J.

Sobre a pachanga que botamos aquela tarde direi que foi unha mestura de sensacións. Por unha parte era como sentirse Michael Jordan. Picaban nos caneos, renunciaban ao rebote cando vían que te acercabas, non intentaban nin saltar para poñer un tapón... Pero ao mesmo tempo non me entraba un mísero tiro, e inexplicablemente, eles tiraban unhas pedras a ras de canastra cunhas porcentaxes de acerto dignas dun estudo de doutorado en física clásica.

Con todo saín contento. Levaba alí catro días e xa estaba establecendo as bases para "a pachanga de baloncesto". Só faltaba poñerlle o apelido: diaria, semanal...

Podo dicir que fixen honra ao dicionario da RAG.

Pero as cousas nunca son tan fáciles. Durante os días seguintes achegueime pola pista algunhas tardes despois do traballo. Pensaba, quizais estea o Dr. J, ou quizais estean xogando algúns rapaces e poda mendigar algo de deporte.

Pero o que atopaba eran unhas pachangas con varios equipos fóra agardando a súa quenda. Resultou que o deporte preferido da xente de Dongguan é o baloncesto, e durante todas as tardes se xuntan nas canchas para xogar. Para ser xustos, debo dicir que o nivel que teñen é bastante máis alto que o que atopei o primeiro día. Con todo, a teima de tirar a canastra sen darlle parábola é algo común a todos os xogadores.

Como solución optei polo clásico paseo diante deles botando o balón, a ver se algún me fichaba, pero non o debín facer moi ben. Ademais, alí había unha cantidade de xente agardando enorme, e o doutor, o meu enlace co baloncesto chino, nunca estaba por alí.

Despois chegarían as dores de pescozo e costas e xa nin a botar o balón baixaba. Ata que, como dixen ao empezar esta historia, o Dr. J volveu á escena...

Foi de novo un venres. O meu compañeiro de traballo non podía levarme a casa ao finalizar a xornada, así que se encargou de buscarme un sitio no coche da mesma rapaza do día da cea. E de novo, como un regalo do destino, sentado atrás estaba o Dr. J.

A rapaza, que todo hai que dicilo, fea non é, preguntoume que ía cear. Eu contesteille que non tiña nada planeado, que estaba aberto a todo tipo de suxerencias. "Que ben —dixo ela—, porque o Doutor Jia acaba de dicirme que quere invitarche a cear. Así que xa vos deixo diante do restaurante que eu quedei cunhas amigas". Algún día conseguirei o récord de que pasen de min mulleres dos cinco continentes e algún pingüín emperador.

Nos locais que rodean a nosa urbanización, abriron desde que eu cheguei moitos negocios novos, sobre todo restaurantes. Algúns con moi boa pinta, o cal segundo o meu compañeiro de traballo é sinónimo de comida picante. Aínda así non estaba preocupado, a rapaza explicáralle ao doutor que eu non era un gran afeccionado aos picantes, sobre todo de noite, e o doutor dixo que el igual.

Os restaurantes adoitan ter unhas enormes cristaleiras para que vexas o felices que son os clientes, e diante dunha delas quedei eu parado pensando en que pedir de cear. Pero entón dinme conta que o meu anfitrión continuara sen parar, dera a volta á esquina e agardaba por min enfronte a un local coa fachada totalmente aberta á rúa. Dentro, os clientes amoreábanse en mesas colocadas en ringleiras ao xeito das pulpeiras, e na parte dereita da entrada, unha señora nun pupitre repartía tíckets como os da carnicería do súper, para esperar a quenda.

O doutor pagou por dous números e invitoume a sentar nunha mesa. Dous potentes ventiladores sacaban como podían a calor que naquel pequeno local xeraban a cociña e os clientes. De entre o ruído, cada pouco tempo emerxían as potentes voces das camareiras, buscando aos propietarios dos últimos pratos preparados. Pouco tardaron en soar os nosos números. O doutor levantou enerxicamente o brazo ao tempo que berraba, a comida estaba servida.

 

Fideos chinos con algas, tofu, cacahuetes e uns cogomelos que parecen spagheti. Todo bañado nunha saborosa sopa de cor marrón.

O seguinte que ocorreu foi o clásico intento comunicativo. Eu quería practicar chino e el inglés. Ao final ningún conseguiu mellorar en nada, pero atopamos un lugar común, o baloncesto. Deste xeito, o que si logrei foi o compromiso para tirar unhas canastras ao día seguinte pola tarde.

Deste xeito chegou o día de autos. O certo é que cando me preparaba para baixar a xogar estaba un pouco preocupado. Durante a semana fixera exercicios de rehabilitación todas as noites e as dores melloraran moitísimo. Con todo, aínda sentía algo de dor no pescozo e lado dereito das costas. En fin, pensei, por tirar un pouco a canastra non vai pasar nada.

Xa na pista, e despois dun pequeno quecemento, decidín introducir ao Dr. J no xogo do 21. Máis que nada porque o que non pode ser na vida é ir facer deporte e que non haxa un gañador. Eu estaba alucinando cos pedrolos que largaba e como acababan entrando. E xusto cando estaba no medio dunha gloriosa remontada a base de tiros libres estilo Bodiroga, chegan tres rapaces e póñense a xogar na mesma canastra.

O caos organizado, isto é China señora!

Eu miraba para o doutor sen entender moi ben a situación. Na canastra de enfronte había un só home xogando, pero estes tres rapaces preferiron vir a interromper o noso xogo.

Como sexa que me teño por un home de ciencia, decidín tomar cartas no asunto e loitar contra a entropía. O resultado foi unha pachanga na que o doutor, o home solitario e eu enfrontámonos aos rapaces.

En fin, cando digo que eran rapaces, refírome precisamente a que eran uns adolescentes que me chegaban a min polo peito e pesarían como moito 60 kg. Ademais só un deles tiña maneiras. O resultado foi un anaco de tempo divertido no que quizais abusamos un pouco. Pero ao final o meu corpo dixo basta e empecei cunhas pequenas molestias. O mellor sería parar, pero...

 Pero entón empezaron a aparecer tipos que eu recoñecín. Eran os que organizan as pachangas diarias nese mesmo lugar. Non podía marchar, pero tampouco podía quedarme a xogar contra eles. Adoptei a que pensei era a mellor solución. Dixen que tiña que marchar pero que podiamos acabar a historia cunha partida rápida a 5 puntos. E así foi. Aproveitei para lucirme cun par de entradas a canastra con posterior mirada á grada. Os clásicos xogos xestuais para advertirlles, "volverei, e vós seredes os seguintes!".

Loxicamente cando cheguei a casa a chulería xa me pasara totalmente. Ese sábado acabara xa para min e a penas eran as sete da tarde. As molestias convertéranse en fortes dores e o resto do fin de semana nunha travesía polo deserto ata chegar ao luns, o día que visitei o Hospital de Mediciña tradicional China de Dongguan.

Porque aínda que pareza mentira, cando me sentei a escribir isto a intención non era outra que a de describir algo a experiencia no hospital.

Pero en fin, isto estase facendo moi longo, así que o desenlace da historia quedará para unha segunda parte.

Aínda así e a modo de spoiler para a familia, agora estou moito mellor, non se me preocupen.

NOTA 1: loxicamente o de Jack é un nome falso, iso si, o real tamén empeza por J. Ademais eu aquí ando algo Lost de momento, así que ter ao Doutor Jack cerca sempre reconforta. (Aclaración para o 90 % dos meus lectores, é dicir, para a familia: o Doutor Jack é o protagonista da serie Perdidos, Lost en inglés).