Páxinas

27 de nov. de 2014

A miña experiencia nun hospital chino. Parte II: De como curei.

Un momento! Non sabes de que vai o conto do hospital? Non te preocupes, preme neste enlace (aquí) para acceder directamente á primeira parte da historia. 
  
-------------------

Así que como ía dicindo, aquel fin de semana pasou entre dores. Na miña cabeza comezou a agromar a idea de visitar un fisioterapeuta, e vendo que a cousa non evolucionaba para ben, o luns comenteino no traballo.
A primeira resposta que obtiven foi a de preguntarme se o que quería era unha masaxe.
Home claro, pensei, que esperabas oir?
Aquí son especialmente famosas as masaxes (de todo tipo), que conforman parte do Dongguang style. Así que eu retruquei cunha explicación do que era un fisioterapeuta, que entre outras cousas, fíxome ver que non é que eu entendese perfectamente o concepto.

Cando un explica algo a un chino pode estar seguro de dúas cousas: 1, que entendan ou non o que queres dicir sempre van a contestar que o entenderon (aínda que inventes palabras en inglés, ollo). 2, aínda que entendan o que dis, eles sempre reelaboran a información para adecuala a China.

Claro que cando a túa propia explicación é vaga e contén cousas como un médico que non é médico pero estudou na universidade, e que cura coas mans pero tamén pode usar desde agullas a máquinas de ultrasonidos... en fin, quizais tamén eu colaborei a facelo difícil.
Ao cabo, as palabras clave que serviron aos meus compañeiros para orientarse foron dúas: médico e agullas. Con isto foron a internet para ofrecerme ir ao Hospital de Medicina Tradicional China de Dongguang.

E así foi como chegamos por fin á cuestión do hospital.

Para os que non o saibades, en China hai dous tipos de hospitais, os públicos e os internacionais. En realidade non é que o de público signifique que vaias coa túa tarxeta do SERGAS chino e teñas barra libre, nin que no internacional vaia aparecer George Cloney para atenderte.
Como explican en Sapore di Cina (a miña web de referencia para todo o chino), en todos tes que pagar e en todos curante. A diferenza é que nun hospital público os médicos só falan en chino e o concepto de privacidade do enfermo é discutible, e no internacional pagas máis e hai médicos que falan en inglés e uns estándares de privacidade homologables aos occidentais (certo que despois do que se ve nalgunhas noticias que estamos tendo en España, este apunte é bastante discutible, pero vale para facerse unha idea).

Por suposto, antes de vir a China e despois de ler en internet sobre isto, insistín moito ao meu patrón en que me contratase un seguro que cubrise un hospital internacional, e así o fixo. En concreto contrataron o seguro cun hospital último modelo situado na cidade de Shenzhen, a uns 40 minutos en coche. De feito, e polas fotos que vin en internet, parece máis un resort de vacacións que un hospital. O que pasa que en China, os seguros o que cobren son cousas serias, cirurxías e procesos médicos que necesiten hospitalización. Agora ben, se o que queres é curar unha gripe, prepara a billeteira antes de ir ao médico.

Así as cousas, había que decidir se ir ao hospital público que me ofrecían os meus compañeiros, ou aguantar a ver como evolucionaba a cousa. E xusto nese intre foi cando na miña cabeza tomou forma un debate no que o mesmo argumento turraba en direccións opostas, a cuestión Alberto Fraga.

Eu sempre fun amante das anécdotas persoais. Poucas cousas aprecio máis que escoitar unha historia a un achegado: visualizar a escena na mente mentres a escoitas, preguntar ata o máis mínimo detalle, rir moito, e agardar a que chegue alguén novo para ter a posibilidade de volver escoitar o conto.
As anécdotas teñen moito de literario, porque unha vez que as escoitas pasan a formar parte do teu maxín. Irremediablemente acabas por deformalas e na túa mente xogas a intercambiarte polo actor principal, nun intento de imaxinar como tería cambiado o conto ou como te terías enfrontado ti á situación.
Por exemplo, eu de neno adoraba as historias da mili de meu pai, nas que non necesariamente tiña que aparecer el como un heroe, senón que moitas veces eran contos de supervivencia. O caso é que el contaba moi ben estas anécdotas ata o punto de que eu cheguei a lamentar que eliminasen o servizo militar obrigatorio, non por patriotismo nin ganas de guerrear, senón polas experiencias e compañeiros que deixaría de coñecer.

Outro gran contador de experiencias é o meu colega Fraga. Moitos dos que ledes isto xa o coñecedes, e en consecuencia, coñecedes as súas anécdotas acerca dos hospitais chinos. No caso deste rapaz, coñecelo e saber as súas anécdotas é algo que vai da man, un auténtico contacontos como el non desperdicia oportunidades.
Para o resto da xente, e resumindo, direi que durante un tempo viviu na China profunda, así que cando non lle quedou outra que visitar un hospital, el non tivo a sorte de poder escoller e viviu en primeira persoa o caos organizado máis absoluto. Montóns de xente nas habitacións, nenos que non necesitaban ir ao baño cando tiñan ganas e a falta de privacidade que sufriu forman parte do seu relato.
En definitiva, todo bastante desapracible. Pero claro, unha vez que estás aquí, a curiosidade por poder velo en persoa tira moito. Ademais, eu só ía a pola clásica masaxe de fisioterapia, por que non probar?


Así que alá fomos.
 
Entrada do hospital


O primeiro que atopei foi unha curiosa estatua enfronte do hospital. A cousa prometía, pero ao cruzar a porta, o vestíbulo de entrada non me dixo nada novo. De feito e por ser sincero, a arquitectura do edificio era do máis normal nun hospital, todo se vía bastante hixiénico e non había moita xente nese momento.
Despois de realizar un par de trámites administrativos nos que quedei rexistrado como M. guelcaaman e pagar unha pequena cota, collemos o ascensor para acceder á cuarta planta. Un letreiro traducido ao inglés deixoume ver que os tres primeiros pisos se referían a medicina occidental, mentres que a cuarta planta era a destinada á medicina tradicional china.

Ao sair do ascensor, de novo calma. Tan só un gran espazo diáfano cun mostrador no que atendía unha muller. O meu compañeiro falou con ela e acto seguido fixemos algo moi chino, percorrer os andadeiros da planta sen un criterio específico na busca dun doutor. De cando en vez entrabamos no que parecían as habitacións a preguntar. En realidade, eran grandes salas de tratamento nas que reinaba a tranquilidade máis absoluta. Na súa entrada unha mesa de madeira vella cun ordenador e un tallo de 3 patas para sentar. Pegadas ás paredes, un montón de camas separadas por cortinas nas que xacían unha gran cantidade de persoas maiores adormecidas. Foi a primeira e única vez desde que estou en China que a media de idade supera os 30 anos.

Finalmente apareceu o Doutor Cheng, e neste caso a palabra doutor refírese a médico (a doutor dos de verdade, que diría Jennifer Aniston en Friends). Cunha idade de entre 30 e 40 anos, o Doutor Cheng ten o aspecto físico perfecto que un agarda atopar nun fisioterapeuta. Máis aínda, este señor mantén como nunca antes vira as proporcións perfectas do Home de Vitruvio de Leonardo da Vinci.
O doutor sentou na banqueta sen respaldo da súa mesa e comezou a teclear no ordenador. Vaia lección de posición, era como unha figura de tetrix perfectamente situada en ángulos de 90 graos e aporreando o teclado. O meu compañeiro falaba con el en chino e de cando en vez comigo en inglés para que describise as dores. Despois observaban e asentían cando eu sinalaba a zona con problemas. Finalmente pasáronme un par de formularios escritos en chino para que asinase, saudáronse, e xunto co meu compañeiro marchei daquela sala rumbo do ascensor.
Nese momento, a miña expresión de guiri perdido en China acentuouse. Por que marchabamos sen a masaxe? Que asinara neses papeis? Pero sobre todo, era aquilo un hospital ou un fumadoiro de opio?

O meu compañeiro explicoume que tiñamos que baixar á segunda planta a facer unha radiografía por se había algunha vértebra afectada.
Ah carallo!, revolvinme, isto é o que explicaban en Sapore di Cina, con tal de inflar o prezo son capaces ata de facerme unha analítica dos triglicéridos, pensei. Con todo, e tras un pequeno período de reflexión, acabei por acougar e dinme conta de que o razoamento do doutor tiña sentido. Deste modo baixamos á segunda planta.

Ao abrirse a porta do ascensor tiven a sensación de entrar noutro hospital diferente. Un estreito corredor levounos ata unha sala de espera onde no fondo, tras unha enorme maraña de xente, situábase o portelo onde pedir a vez para facer a radiografía. Eu por moito que miraba non sabía como enfrontarme a aquel balbordo. En fin, había que conseguir o número, pero onde empezaba a cola?
Nunha segunda inspección máis meticulosa, observei que da outra parte do portelo, protexidas por un gran enreixado metálico, dúas mulleres repartían os tíckets segundo a lonxitude de brazo que o demandante conseguise introducir. Entre os berros en chinés e a coreografía conxunta que realizaban intentando ser os seguintes, aquilo parecía unha escena de The Walking Dead.
Mirei sorrindo ao meu compañeiro de traballo, pero el non me correspondeu. O xesto da súa cara cambiara completamente, el tamén entrara en transo. Sen poder evitalo vin como todo aquel tumulto o absorbía, e tras pouco tempo regresou co número da miña quenda aferrado á súa man.
Despois dunha hora de espera, as pantallas da sala proxectaron o meu número e nome, M. guelcaaman. Fixen a radiografía e subimos de volta á planta cuarta.

O Doutor Cheng sorprendeuse algo ao vernos, supoño que poucas veces alguén consegue regresar tan rápido da sala dos zombis. Observou as radiografías e deume as boas novas, non había nada de que preocuparse respecto as vertebras. En fin, entre dous delas non había a suficiente separación, pero para o doutor iso ía ter unha rápida solución en breves momentos, así que non era nada preocupante.
De súpeto, e como chegadas dunha película, apareceron dúas enfermeiras vestidas dun xeito a medio camiño entre o traxe de carnaval de enfermeira sexy e o uniforme oficial das enfermeiras do Doutor Zhivago. En concreto levaban vestido e medias brancas e un gorro enorme que na parte frontal caía aos lados e tiña unha gran cruz vermella no centro.
Non sei se por culpa da experiencia cos walking dead, ou porque elas eran unhas rapazas que, para ser sinceros, estaban máis preto do concepto de enfermeira sexy que do de monxa, pero ao meu compañeiro de traballo faltoulle tempo para pedir un tratamento subministrado por elas.
Así que adiantándome pola esquerda, o tipo deitouse nunha cama coas costas espidas mirando ao teito. Elas colleron unha enorme cantidade de vasos que eran parecidos aos iogures de La Lechera. Logo ían dándolles a volta, e tras un golpe de chama que acendían no seu interior cun chisqueiro, apoiábanos no corpo do meu compañeiro. Alí quedaban suxeitos grazas ao baleiro que se producía.
Eu acabei por ocupar a cama contigua, onde, a pesar das miñas dores, puiden rir a gusto do tratamento que lle deran ao meu colega.
Despois dun tempo quecendo a zona con mantas térmicas, o Doutor Cheng apareceu para darme unha desas masaxes que custa esquecer. Empregando a clásica técnica dos fisioterapeutas, as dores na zona afectada remitiron, ao tempo que aumentaban alí onde pousaba a man. Non contento coas costas e o pescozo, o doutor pasou á cabeza e cara, e supoño que foi aí cando aproveitaron para comunicarme que a min tamén me ían poñer os vasos de baleiro. Eu que estaba xa medio apampado, accedín coma un cordeiro e na miña alucinación vin marchar ao doutor dando viravoltas laterais ao tempo que chegaban as enfermeiras sexys.
Con todo, o doutor tivo que volver. Aquelas rapazas estaban acostumadas tan só ao corpo chino, e nalgunhas zonas do meu corpo, a cantidade de pelo impedía que os vasos formasen baleiro. Ao pouco, en torno ao meu corpo xerouse un debate no que o meu compañeiro de traballo, as enfermeiras e o doutor discutían sobre o procedemento adecuado para conseguir que os vasos quedasen suxeitos.
O tratamento acabou e o doutor doume uns consellos para evitar volver por aí. Podedes estar seguros de que niso estou.

Xa só quedaba unha última batalla, pagar a conta. Eu non as tiña todas comigo, irremediablemente a radiografía ía subir o prezo, pero finalmente este quedou en 40 euros ao cambio, que me pareceu bastante razoable.

Ao pór rumbo ao ascensor, o equipo médico ao completo despediuse de min cun enorme sorriso. Estaba claro que eu sería a anécdota a contar ese día ao volver do traballo. Supoño que por iso é xusto que eu escriba isto, hai que compensar.

 
Tratamento de vasos de baleiro supervisado polo Doutor Cheng


Nota final:

Para ser honesto, en realidade o tratamento dos vasos de baleiro fixéronmo aos tres días da miña primeira visita, cando fun dar outra masaxe para rematar o tratamento, pero isto ía camiño dunha terceira parte e xa era alongalo demasiado :D

13 de nov. de 2014

A miña experiencia nun hospital chino. Parte I: De como me lesionei.

A última semana de outubro, China me tiña preparada a visita dun vello amigo. Se xa estaba sendo difícil, ou quizais moi moi difícil, aclimatarse a este lugar, o meu corpo decidiu que aínda podían poñerse as cousas algo peor e optou por queixarse ao seu xeito. Así que, por que non celebrar o inicio da miña terceira semana no país con dores no pescozo e nas costas?
Claro está, nesta clase de problemas presumo de non ser un novato. Durante todas as noites daquela semana realicei con rigorosidade unha serie de exercicios para reforzar os músculos comprometidos e deixalos ben estiradiños antes de ir a cama.
E así foi como mellorei, ata que vin ao Doutor Jack (NOTA 1)...

O Doutor Jack é un dos personaxes cos que convivo no meu edificio de traballo e urbanización de vivendas. Unha persoa encantadora, cun sorriso sempre na faciana e un "nihao" na boca. Ademais ten unha particularidade, non fala nin papa de inglés.
Ao doutor coñecino o primeiro venres. Os meus xefes marcharan do desterro en Songshang Lake para atender ás súas familias (e de paso levar a roupa a lavar como só un estudante da USC é capaz de comprender). Os inconscientes que non temos as nosas casas a unha distancia aceptable, fomos cear xuntos para celebrar a volta ao traballo despois da festividade nacional China. A cousa parecía animada, levaban sete días sen verse, e claro, sempre hai que presumir algo diante dos colegas. O restaurante ao que fomos, era un deses que un espera visitar cando xa pasou en China un tempo prudencial para afacerse ás novas bacterias. Pero en fin, para algunhas cousas as terapias de choque funcionan, así que ceei e probei de todo.
Non quero estenderme aquí detallando a clásica liturxia que teñen á hora de decidir onde senta cada un, ou de como hixienizan os pratos con té antes de empezar a comer. Quedará para outro día. Porque o esencial desa noite é que en toda aquela mesa de polo menos 10 persoas, o único que non chapurreaba nin o máis mínimo de inglés era o Doutor Jack. Así que había 8 persoas dominando a situación, e logo estabamos o doutor e eu.
Pero claro, dun doutor un sempre espera unha análise crítica da situación. Unha mente capaz de dar un paso atrás para ver o problema en conxunto e tomar as decisións adecuadas que o resolvan. E abofé que as tomou. Non pasaramos da primeira cullerada de sopa e o doutor xa colocara ao seu carón un litro de cervexa.
O alcohol! ese gran aliado da comunicación, moito ten axudado en reunións internacionais.
Aquela mesa redonda na que, insisto, todo o mundo tiña un sitio asignado segundo a "importancia", o doutor cadrara xusto en fronte miña, e a base de "ganbei", "cheers" e "salud" demos boa conta ente os dous da cervexa.

Na volta a casa, o destino quixo que nos tocara no mesmo coche. Aquí a min trátanme como a un xigante. Sempre me deixan diante, de copiloto, para que estire as pernas. Na parte de atrás, o doutor Jack ía realmente animado. O seu inglés non mellorara nada, pero da timidez non quedaba nin rastro. A través da condutora, que falaba inglés, contoume que era doutor en enxeñería química. "Vaia por Deus! —pensei—. Agora entendo o da cervexa". Aproveitou tamén o traxecto para darme a súa tarxeta, momento no que eu sufrín pola súa saúde física. Nun país no que o frenazo está á orde do día, estirar os brazos ao mesmo tempo que se inclina a cabeza para entregar unha tarxeta non é precisamente o máis seguro.
E foi xusto nese momento cando oín as palabras máxicas...
O certo é que eu levaba un tempo co piloto automático posto. Estaba máis atento a mirar á fronte —e meterme na película de acción da que eramos parte na estrada—, que ao que se ía dicindo no coche. Pero de súpeto todo cambiou. "O doutor di que lle gusta moito xogar ao baloncesto, e que cando queiras que o chames ao teléfono da tarxeta para ir xogar á pista que hai na urbanización".

Ao día seguinte convencín ao meu compañeiro de traballo para que chamara ao Dr Jack, que eu xa dera en rebautizar como Dr. J.

Sobre a pachanga que botamos aquela tarde direi que foi unha mestura de sensacións. Por unha parte era como sentirse Michael Jordan. Picaban nos caneos, renunciaban ao rebote cando vían que te acercabas, non intentaban nin saltar para poñer un tapón... Pero ao mesmo tempo non me entraba un mísero tiro, e inexplicablemente, eles tiraban unhas pedras a ras de canastra cunhas porcentaxes de acerto dignas dun estudo de doutorado en física clásica.
Con todo saín contento. Levaba alí catro días e xa estaba establecendo as bases para "a pachanga de baloncesto". Só faltaba poñerlle o apelido: diaria, semanal...



Podo dicir que fixen honra ao dicionario da RAG.
Pero as cousas nunca son tan fáciles. Durante os días seguintes achegueime pola pista algunhas tardes despois do traballo. Pensaba, quizais estea o Dr. J, ou quizais estean xogando algúns rapaces e poda mendigar algo de deporte.
Pero o que atopaba eran unhas pachangas con varios equipos fóra agardando a súa quenda. Resultou que o deporte preferido da xente de Dongguan é o baloncesto, e durante todas as tardes se xuntan nas canchas para xogar. Para ser xustos, debo dicir que o nivel que teñen é bastante máis alto que o que atopei o primeiro día. Con todo, a teima de tirar a canastra sen darlle parábola é algo común a todos os xogadores.
Como solución optei polo clásico paseo diante deles botando o balón, a ver se algún me fichaba, pero non o debín facer moi ben. Ademais, alí había unha cantidade de xente agardando enorme, e o doutor, o meu enlace co baloncesto chino, nunca estaba por alí.

Despois chegarían as dores de pescozo e costas e xa nin a botar o balón baixaba. Ata que, como dixen ao empezar esta historia, o Dr. J volveu á escena...

Foi de novo un venres. O meu compañeiro de traballo non podía levarme a casa ao finalizar a xornada, así que se encargou de buscarme un sitio no coche da mesma rapaza do día da cea. E de novo, como un regalo do destino, sentado atrás estaba o Dr. J.
A rapaza, que todo hai que dicilo, fea non é, preguntoume que ía cear. Eu contesteille que non tiña nada planeado, que estaba aberto a todo tipo de suxerencias. "Que ben —dixo ela—, porque o Doutor Jia acaba de dicirme que quere invitarche a cear. Así que xa vos deixo diante do restaurante que eu quedei cunhas amigas". Algún día conseguirei o récord de que pasen de min mulleres dos cinco continentes e algún pingüín emperador.

Nos locais que rodean a nosa urbanización, abriron desde que eu cheguei moitos negocios novos, sobre todo restaurantes. Algúns con moi boa pinta, o cal segundo o meu compañeiro de traballo é sinónimo de comida picante. Aínda así non estaba preocupado, a rapaza explicáralle ao doutor que eu non era un gran afeccionado aos picantes, sobre todo de noite, e o doutor dixo que el igual.
Os restaurantes adoitan ter unhas enormes cristaleiras para que vexas o felices que son os clientes, e diante dunha delas quedei eu parado pensando en que pedir de cear. Pero entón dinme conta que o meu anfitrión continuara sen parar, dera a volta á esquina e agardaba por min enfronte a un local coa fachada totalmente aberta á rúa. Dentro, os clientes amoreábanse en mesas colocadas en ringleiras ao xeito das pulpeiras, e na parte dereita da entrada, unha señora nun pupitre repartía tíckets como os da carnicería do súper, para esperar a quenda.
O doutor pagou por dous números e invitoume a sentar nunha mesa. Dous potentes ventiladores sacaban como podían a calor que naquel pequeno local xeraban a cociña e os clientes. De entre o ruído, cada pouco tempo emerxían as potentes voces das camareiras, buscando aos propietarios dos últimos pratos preparados. Pouco tardaron en soar os nosos números. O doutor levantou enerxicamente o brazo ao tempo que berraba, a comida estaba servida.
 
Fideos chinos con algas, tofu, cacahuetes e uns cogomelos que parecen spagheti. Todo bañado nunha saborosa sopa de cor marrón.

O seguinte que ocorreu foi o clásico intento comunicativo. Eu quería practicar chino e el inglés. Ao final ningún conseguiu mellorar en nada, pero atopamos un lugar común, o baloncesto. Deste xeito, o que si logrei foi o compromiso para tirar unhas canastras ao día seguinte pola tarde.

Deste xeito chegou o día de autos. O certo é que cando me preparaba para baixar a xogar estaba un pouco preocupado. Durante a semana fixera exercicios de rehabilitación todas as noites e as dores melloraran moitísimo. Con todo, aínda sentía algo de dor no pescozo e lado dereito das costas. En fin, pensei, por tirar un pouco a canastra non vai pasar nada.
Xa na pista, e despois dun pequeno quecemento, decidín introducir ao Dr. J no xogo do 21. Máis que nada porque o que non pode ser na vida é ir facer deporte e que non haxa un gañador. Eu estaba alucinando cos pedrolos que largaba e como acababan entrando. E xusto cando estaba no medio dunha gloriosa remontada a base de tiros libres estilo Bodiroga, chegan tres rapaces e póñense a xogar na mesma canastra.
O caos organizado, isto é China señora!
Eu miraba para o doutor sen entender moi ben a situación. Na canastra de enfronte había un só home xogando, pero estes tres rapaces preferiron vir a interromper o noso xogo.
Como sexa que me teño por un home de ciencia, decidín tomar cartas no asunto e loitar contra a entropía. O resultado foi unha pachanga na que o doutor, o home solitario e eu enfrontámonos aos rapaces.
En fin, cando digo que eran rapaces, refírome precisamente a que eran uns adolescentes que me chegaban a min polo peito e pesarían como moito 60 kg. Ademais só un deles tiña maneiras. O resultado foi un anaco de tempo divertido no que quizais abusamos un pouco. Pero ao final o meu corpo dixo basta e empecei cunhas pequenas molestias. O mellor sería parar, pero...
 Pero entón empezaron a aparecer tipos que eu recoñecín. Eran os que organizan as pachangas diarias nese mesmo lugar. Non podía marchar, pero tampouco podía quedarme a xogar contra eles. Adoptei a que pensei era a mellor solución. Dixen que tiña que marchar pero que podiamos acabar a historia cunha partida rápida a 5 puntos. E así foi. Aproveitei para lucirme cun par de entradas a canastra con posterior mirada á grada. Os clásicos xogos xestuais para advertirlles, "volverei, e vós seredes os seguintes!".

Loxicamente cando cheguei a casa a chulería xa me pasara totalmente. Ese sábado acabara xa para min e a penas eran as sete da tarde. As molestias convertéranse en fortes dores e o resto do fin de semana nunha travesía polo deserto ata chegar ao luns, o día que visitei o Hospital de Mediciña tradicional China de Dongguan.

Porque aínda que pareza mentira, cando me sentei a escribir isto a intención non era outra que a de describir algo a experiencia no hospital.

Pero en fin, isto estase facendo moi longo, así que o desenlace da historia quedará para unha segunda parte.

Aínda así e a modo de spoiler para a familia, agora estou moito mellor, non se me preocupen.

NOTA 1: loxicamente o de Jack é un nome falso, iso si, o real tamén empeza por J. Ademais eu aquí ando algo Lost de momento, así que ter ao Doutor Jack cerca sempre reconforta. (Aclaración para o 90 % dos meus lectores, é dicir, para a familia: o Doutor Jack é o protagonista da serie Perdidos, Lost en inglés).