Páxinas

15 de feb. de 2014

Relatos e microrrelatos. Capítulo 2 - Unha historia americana.

Dinlle outro sorbo á sopa pero xa estaba fría. En fin, non hai cousa que máis me foda. Non sei, ás veces penso que a sopa é como unha metáfora da vida, e que se notas que arrefría é mellor arrancar e non mirar atrás. Levaba demasiado tempo nesa merda de pobo, e se eles comezaban a cansar de min, abofé que o sentimento era recíproco.
Chegara a Newtoon a principios do verán de 1982. Chicago parecía afogarme e necesitaba respirar aire puro. Así que cando o meu vello xefe, o señor McMardigan, faloume da posibilidade de volver traballar con el, non o dubidei e collín o primeiro autobús que saíu cara ao condado de Kindfield.
Que grande era o señor McMardigan, como o boto de menos. Con el o xornalismo adquiría outro significado. Non sei, simplemente velo teclear entre a néboa que saía do seu habano era algo marabilloso, case artístico. Agora ben, hei de recoñecer que o verbo non era a súa especialidade. Era un tipo deses obsesionado co cine de Hollywood das grandes frases, e de cando en vez intentaba aportar unha máxima que, tras varias reviravoltas na súa exposición, conseguía deixar atónita a toda a redacción, "Mira neno, non hai noticias malas nin boas, só periodistas inútiles incapaces de vender periódicos. Ou quizais quiosqueiros parvos que colocan atrás o que escriben os bos. Tanto dá, o caso é vender periódicos, e non sei que carallo fas que me segues mirando en vez de teclear".
Pero disto xa hai 4 anos. Ao vello falloulle o corazón 6 meses antes de xubilarse, unha mágoa. A súa esposa acabou cedendo e permitiu que o enterrasen coa súa olivetti dentro da caixa. Foi un auténtico espectáculo, a súa derradeira performance. O tipo estaba tan gordo que finalmente a máquina de escribir foi situada aos seus pés, doutro xeito a tapa non pechaba. Eu fun un dos seis agraciados co privilexio de transportalo ao buraco. Tanto pesaba o condenado, que mentres lle dabamos o último saúdo, as miñas bágoas de dor polo ombreiro maltreito provocaron que a viúva se agarrara a min buscando o consolo mutuo.
Despois diso todo comezou a ir a peor. Ao principio simples detalles, novas políticas de empresa, ou mellor, adaptacións aos novos tempos como lles gustaba dicir aos xefes. En fin, o caso é que sen eu darme conta, o que era unha simple bola de chicle ladeira abaixo, foi pegando toda a merda que atopaba á súa superficie ata converter a miña vida en miserenta...
E isto nos devolve ao presente e a unha sopa fría na cantina de Mary Lou. O certo é, que ben mirado, se tivese que recomendar algo de Newtoon sería este local. Dá igual que sexas branco, negro, xudeu, hispano ou marciano, Mary Lou sempre vai ter un sorriso e unha cunca de café preparada para ti. Non esperes que este sexa dunha gran calidade, e isto tamén vai polo sorriso, que máis dunha vez ten acabado como improvisada culler ao abrir a muller a mandíbula en exceso ao rir. Pero vaia, que é unha señora agradable, e iso é o que importa.
Levantei a vista da sopa e busquei a Mary Lou coa mirada. Non quería queixarme, tan só pagar a conta e despedirme dela para sempre. A decisión xa estaba tomada, volvería a Chicago. Desde a barra e antes de que eu lle dixera nada Mary Lou lanzoume un berro: "chuliño, hoxe estás pouco comedoriño, non si? Mira que che digo, estás invitado vale? A ver se mañá traes mellor cara que se te ve algo paliducho. E non te preocupes, que mañá vou poñer sopa de cuscús que sei que é a que che gusta a ti."
En fin, quizais teña razón a muller. Quizais se mañá atopo a sopa quente non me apeteza marchar. Non sei, de momento hoxe quedo e xa iremos vendo.

2 comentarios: