Agárrate que veñen curvas. Consellos para sobrevivir ao tráfico en China.

Cando fixen o erasmus en Milán, a organización ESN recibiunos cunha festa na que proxectaron un vídeo cheo de estereotipos sobre as diferenzas entre os italianos e o resto de europeos. A parte central e que máis sorrisos espertou foi a relativa ao xeito de conducir duns e doutros. Aparentemente, Italia estaba chea de trucos e artimañas que rachaban coa suposta corrección europea, facendo que o seu estilo de conducir fose diferente.

Pois ben, sinto dicirlles aos italianos que nada máis lonxe da realidade.

O que os italianos fan son xogadas, trece catorces que dicimos en Vilagarcía: adiántome por aquí, fago isto que está prohibido aproveitando que non me ve ninguén... En fin, as clásicas imprudencias que todos en menor ou maior medida (aceptarei que os italianos se sitúan no extremo superior do intervalo) fixemos nalgunha ocasión.

Agora ben, isto si que é outra historia. China está sen dúbida na Champions League da condución hardcore. O famoso "caos organizado", do que darei conta nunha futura entrada do blog. É tal o nivel de diferenza, que me permite escribir unha clasificación coas mellores xogadas que teño visto polas tranquilas rúas de Songshan Lake.

Así que querido lector, escolle unha desas cancións que acompañan as reportaxes dos rankings cos mellores goles da temporada, reprodúcea no youtube ti que podes, e prepárate a gozar co TOP 5 da condución estilo China.

5. Hai que conducir sempre coa man dereita sobre a bucina.

Quizais sexa a razón de que todos os coches sexan automáticos. Pola súa parte, a man esquerda ten que ir sempre preparada sobre o mando dos focos para poder facer brillos coas luces de longa distancia. Esta disposición fai que o uso dos intermitentes se reduza a ocasións extraordinarias, quedando relegados, case en exclusividade, para indicar que se vai aparcar. Así que para os cambios de carril emprégase a combinación luces-bucina.

4. O coche sempre ten preferencia.

O cuarto lugar da lista está reservado para a regra máis útil a ter en conta para o europeo que viaxa a China. Explícome, dá igual que nunha rúa de catro carrís ti estes cruzando por un paso de peóns, non haxa apenas tráfico e o fagas a boa velocidade. No momento no que apareza un coche, aínda que poida cambiar de carril para sortear a túa traxectoria, nunca nunca nunca vai tocar o freo e deixarte pasar. Con sorte avisará tocando a bucina. Así que o que tes que facer é parar á altura da liña que separa os carrís, deixar que pasen os coches a escasos centímetros túa, e cando teñas ocasión, continuar ata alcanzar por fin a beirarrúa.

3. Só esta permitido respectar os semáforos.

Está é a principal norma que regula o tráfico. Loxicamente, como se explicou no punto anterior, afecta aos pasos de peóns, que non son necesarios de respectar senón todo o contrario. Pero tamén afecta ao resto de sinais horizontais e verticais. A modo de exemplo, nun cruce ou carril de incorporación, non é necesario facer stop ou ceder o paso, tan só basta con cumprir o seguinte punto desta lista.

2. Se o fas lento, vale.

Isto é o que máis me sube a adrenalina. Dá igual do que se trate: un cambio de sentido, incorporarse á circulación, conducir un treito por dirección prohibida... dá igual. Ninguén se enfada, como moito soará algunha bucina e verás brillos polo aire. Non fai falta que manobres rápido para molestar menos. Todo o contrario, a clave está en mover o coche moi lentamente. Os demais simplemente adecuarán algo a súa velocidade e hoxe por ti mañá por min.

.

.

.

E no número 1,

.

.

.

1. En caso de accidente, sinaliza.

O de mover o coche a unha beira da calzada para que non moleste mentres cambias a roda xa é máis discutible. Pero sinalizar si, por suposto. E se non tes os triángulos a man, un pequeno bidón vermello e un par de ramas valen para saír do apuro.

Que tes que cambiar a roda do camión no me dio da estrada...

...moi ben, pero non olvides sinalizar.

O marco: Songshan Lake

Dicía Carlos Saa, profesor de química orgánica na Universidade de Santiago, que a clave está na base, en construír a pirámide do teu coñecemento mantendo sempre os cimentos no mellor estado posible. El referíase á química orgánica, pero o certo é que a idea dun marco sólido sobre o que empezar a construír algo é extrapolable a todos os ámbitos da vida.

Recordo que cando me decidín a vir a China, un dos primeiros contidos que caeron, neste caso, nos meus oídos, foron unha serie de podcast da bbc nos que un experto en China, Martin Jacques daba a súa opinión sobre o xigante asiático. A idea principal que desenvolve o autor é a de que non hai que entender China como un país ao uso, como unha nación europea vaia (se é que isto existe). Para el, China máis que un estado-nación é un estado-civilización. Un lugar onde poden convivir sistemas económicos radicalmente diferentes baixo o mesmo goberno. (Se queredes escoitar os podcast, pinchade aquí e baixade ata outubro de 2012).

Se eu quero falar algo de China a través da miña propia experiencia, o lóxico é que empece por recoñecer que a miña propia experiencia é primeiro moi subxectiva, e segundo moi limitada a unha realidade especial, a un lugar diferente, a Songshan Lake.

Polo tanto... Aviso a navegantes: cando falo dos chinos en xeral, refírome aos meus chinos en particular. Digamos que son deses obsesionados coa teima de explicar o global a través do local.

Insisto nisto porque se xa é difícil reflexionar sobre un lugar ou grupo de individuos, xa non falemos de algo tan grande como China.

Así que, que é Songshan Lake?

Mapa de Songshan Lake. En pequeno, abaixo á dereita pode verse o de Dongguan City.

Songshan Lake é unha das vilas ou distritos que conforman Dongguan City. O curioso deste lugar é que para empezar non aparece como un dos distritos de Dongguan na Wikipedia!

Cal é a razón? Pois que o goberno local decidiu fabricar unha vila da nada para atraer inversión a Dongguan (unha cidade que non tiña precisamente boa reputación no pasado). Así que onde antes había un lago e un bosque subtropical, o que agora hai son estradas de 4 carrís de circulación en cada sentido, vexetación subtropical perfectamente ordenada nas beirarrúas e parques, un carril bici e unha senda peonil que percorren á beira do lago maior; McDonalds, KFC, Pizza Hut e toda clase de restaurantes chinos en zonas comerciais último modelo; enormes urbanizacións de edificios con seguridade privada, un parque empresarial científico-tecnolóxico centrado en desenvolver produtos de alto valor engadido e base tecnolóxica (onde eu traballo); e entorno a uns cen mil habitantes chegados de todas partes de China agás desta. Ah claro, e por suposto todo isto foi creado en menos de 10 anos.

En fin, creo que con esta breve descrición xa temos unha base sobre a que ir contando historias.

Un saúdo a todos desde o salvaxe leste!

Vista de Songshan Lake co autor do blog escarallando a panorámica e co sol dándolle na cara para adaptarse rápido ás costumbres locais no que a apertura ocular se refire.

Vista de Songshan Lake desde a ponte que cruza o lago maior.

Ciao Vilagarcía. Ola Dongguan.

En poucas horas collerei o primeiro dos avións que me levarán ao meu destino final, China. Ou máis ben, a outro planeta.

A verdade que ultimamente pensara moito neste día, e por suposto que pensara en escribir unha despedida desas emotivas, que comezan buscando a bágoa a carón da terra, pero cambian radicalmente contra o final ante o desafío da nova aventura.

Pero nada, cando puiden non o fixen, e agora o que me apetece é estar cos meus o tempo que me resta. Así que serei breve, e intentarei tocar pouco as emocións. Ademais, xa escoito o bater dos ovos, hoxe toca tortilla, como debe ser.

Para os que non o saibades marcho a Dongguan, provincia de Guangdong. Alí estarei traballando como o que son, enxeñeiro químico. O certo é que me ofreceron un traballo deses que tes que coller si ou si, e logo xa veremos.

Sobre o blog, direi que a miña intención é aproveitar esta a oportunidade e darlle un novo pulo. Así que confío en que sen ter que convertelo nun blog temático sobre China, si poida facer unha especie de crónica semanal sobre o que me chame a atención deste novo planeta e os seus habitantes.

E nada máis. En menos de 24 horas todo ao meu redor será estraño, o mellor será darse conta canto antes que non son eles os raros. Eu serei o extraterrestre, eu serei ET.

ATA PRONTO!!!