Todo sucedeu moi
rápido, e cando agora o penso non podo parar de sorrir. Foi maxia pura.
O máis estraño é que teño
a impresión de que as cousas non sucederon por azar. A maxia veu precedida
dunha serie de decisións, aparentemente sen importancia, que me conduciron ata
o tesouro final.
Esta é a historia do
paseo máis extravagante que tiven en bicicleta.
Foi o sábado a
mediodía. Todo comezou cando estaba na metade do meu clásico percorrido en bici
por Song Shan Lake e dispoñíame a encarar o camiño de volta a casa. O carril
bici nese lugar vai pegadiño a unha gran avenida de 3 carrís de dirección en
cada sentido. Unha cousa que pasa en Song Shan Lake é que a vexetación que
limita as rúas é tan mesta, que un nunca sabe o que pode haber a tan só tres
metros en paralelo da estrada. Quizais un bosque, un lago, un solar en construción,
unha autoestrada...
O caso é que mentres
eu pedaleaba empecei a escoitar a voz dun home dicir os números en chino por un
altofalante. Ben, que falara en chino non tiña maior misterio, o curioso tería
sido que os dixera en galego. Pero a cuestión é que a voz viña dalgunha parte
máis alá da outra beira da avenida. Dun
lugar oculto polas árbores. Aquela voz converteuse nos cantos de serea que
marcaron o inicio da miña Odisea.
A curiosidade era moi
grande e non tiven máis remedio que cruzar a rúa e introducirme polo primeiro
camiño que atopei seguindo aquela voz. Para ser sinceros, pensaba que daría
cunha barbacoa de empresa na que os traballadores estarían facendo ximnasia ao
son dos números. De feito ía rindo pensando no asunto cando de súpeto, ante min
apareceu a porta dun zoo. De como pode ser que tras un ano vivindo aquí non
soubese que había un zoo tan próximo non teño explicación. O caso é que alí se
anunciaban leóns, crocodilos e toda clase de bestas. Curioseei un pouco
achegándome ao aramado, pero non conseguín ver nada. A voz dos números saía do
interior do recinto, polo que supuxen que debía haber algún espectáculo con
animais amestrados. Pousei a bici e agarreime ao aramado para ver se podía
coller un pouco de altura e ver algo máis, pero entón vin que o que identifiquei
como un homo sapiens taquillensis non
me quitaba ollo e engurraba o cello, polo que decidín seguir coa miña ruta para
non estresar o animal.
O que pasa é que
chegado ese momento eu xa non fun capaz de volver atrás. Pola contra, na
dirección do novo camiño soaba música a todo volume, e cando un empeza a
explorar é difícil frearse. Así foi como descubrín que tamén alí había un
pequeno parque de atraccións, e máis alá, un fermoso lago moi tranquilo onde
dunha beira unha familia xogaba cunha cometa e da outra unha parella de recén
casados sacaban fotos.
Foi nese momento cando
o pensei. "Desde logo Song Shan Lake a veces parece un lugar máxico",
dixen para min, e aquel pensamento acompañoume o resto da xornada.
Aparecín entón de novo
na estrada principal, pero no meu ánimo xa non estaba a volta a casa, se non
unha sede insaciable por descubrir máis. Decidín entón xirar no primeiro cruce
e atreverme coa gran aventura, a exploración do gran lago, a busca do auténtico
Lago de Song Shan.
Para iso e como quería
ver unha zona totalmente nova decidín continuar por unha gran avenida que
pensei que nalgún momento se atoparía co lago.
A miña decisión
pareceu ser tomada como unha afronta polos deuses gregos, e as nubes deron paso
a un gran sol que esmagaba as miñas costas.
De súpeto as árbores
desapareceron e aquela travesía por un deserto de asfalto non presaxiaba nada
bo. Pero entón dinme conta de que aquela falta de vexetación só podía
significar algo. Estaba cruzando unha longa ponte, estaba pedaleando sobre o
gran lago de Song Shan.
Despois de algún
quilómetro máis, por fin atopei un acceso ao paseo que circula á beira do lago.
Introducinme por el e continuei a miña aventura á vez que as nubes volvían
tapar o sol. Das máxicas cousas que un pode ver alí, deixádeme que me centre nunha
que sendo galego entenderedes que non poida pasar por alto. Entre toda a fauna
que alí puiden ver (principalmente libélulas xigantescas), divisei de súpeto un
fato de vacas que pastaban tranquilamente. Achegueime ata elas rapidamente, pero
cal foi a miña sorpresa cando me din conta de que por moito que me acercaba o
seu tamaño non aumentaba. Non era un problema de perspectiva, aquelas vacas
eran realmente pequenas, faría falta xuntar a catro delas para facer unha das
nosas!
Aqueles animais
recordáronme ao país de Lilliput, situado nunha illa habitada por seres
diminutos e no que recalou Gulliver na primeira das súas viaxes. E recordei
tamén que Jonathan Swift relata que noutra das súas viaxes, Gulliver parou por
Xapón de camiño a un daqueles curiosos lugares, polo que non me estrañaría nada
que estas vacas tivesen chegado ata o lago desde o país de Lilliput (que
seguramente quede cerca desta beira do Pacífico).
Tomei unhas fotos e
continuei a miña viaxe.
O sol volvía a
descubrirse por momentos e nas zonas sen sombra o sufrimento era unha
constante. Conseguir auga converteuse nunha prioridade para min. Non debería
ser algo complicado pensei, ao fin e ao cabo isto está cheo de vendedores
ambulantes.
Ao final da seguinte
curva apareceu un. Estaba sentado ao xeito chino, de crequenas pero apoiando
toda a planta do pé. Era un home maior, e nel advertín unha mirada profunda que
interpretei como a mirada dun sabio. Baixei a marcha para contemplar o que
vendía. Non había auga, pero había un tesouro. Unha desas marabillas que de
cando en vez aparecen en China, un sombreiro Mariboro. Como se dun acto reflexo
se tratase sorrín e mirei para o vello. El ignoroume por completo e mantivo a
súa mirada no infinito.
Contrariado recomecei
a marcha, debía atopar auga si ou si. Un par de curvas máis tarde, ante min
apareceu unha tenda de bicicletas cunha gran neveira desas de "sírvase vostede
mesmo". Achegueime con cautela, pois ben sei que nestes casos de deshidratación
os espellismos poden causar malas pasadas, e o que parecía unha neveira ben
podería resultar un simple armario ou aínda peor, unha neveira desenchufada. O
rapaz que atendía o negocio achegouse ata a min, o seu sorriso ocupáballe o 90%
da cara, e miraba para un lado e para o outro como querendo chulearse do
internacional que chegara a ser o seu negocio. Pagueille 3 yuans e leveime a
botella máis fría que había. Aquela auga fresca sentou ao meu corpo como a apócema
máxica aos galos, ou a xelea real a Jimmy Giménez-Arnau.
Mentres descansaba na
sombra, ao meu maxín volveu a imaxe daquel vello vendedor ambulante de mirada
profunda e do sombreiro Mariboro. Canto
non sería de marabilloso ter captado aquela imaxe para a posteridade!
Subín á bicicleta para
continuar a miña travesía, pero entón dinme conta de que o subconsciente
traizoarame facendo que xirara á esquerda e volvendo sobre o camiño andado. As
gañas de conseguir aquela fotografía guiaban agora os meus pasos.
Cando alcancei o lugar
tiven a sensación de que algo cambiara. Se ben o sombreiro Mariboro seguía alí,
o vello vendedor de mirada profunda transformárase agora nun home maior de
mirada despistada. Vaia, pensei, ou este home é meigo ou o problema de
deshidratación que tiña era realmente grave. Decidín parar a bici de todo e
poñer pé a terra. Se ben aquel home non era o que eu agardaba, a foto aínda
podía valer a pena.
Dirixinme a el para
preguntarlle se lle podía sacar unha foto ao sombreiro e outra a el. O home,
que ata aquel momento nin me mirara contestoume que si ao primeiro e non ao
segundo. Insistín un pouco, pero a contestación final veu desde a outra beira
do paseo. A súa muller, que vendía as mesmas cousas do outro lado, non tiña
dúbidas: non había foto.
Así que era iso,
quedei barrenando, aquela mirada profunda debíase tan só a iso, á incapacidade
que tiña aquel home de entender o que lle estaría contando a muller desde o
outro lado do paseo naquel instante.
Non vos negarei que me
sentín algo decepcionado, onde cría ter visto un meigo atopei a un sufridor.
Pero ao mesmo tempo e nun arrebato de solidariedade masculina, decidín que polo
menos lle compraría o sombreiro Mariboro.
Cando xa me dispoñía a
continuar a marcha e co móbil aínda na man, ocorréuseme que se ben aquel home
non quería ser retratado, ben podería exercer de fotógrafo. Así que lle pasei o
aparato e posei co meu sombreiro recén comprado diante da bici.
Entón foi cando
sucedeu.
A maxia estaba a piques
de facerse realidade.
Aquel home de mirada
profunda que despois foi despistada abriu completamente a boca e mentres ría
comezou a facer xestos cunha man. Quería que eu fixera o signo da vitoria, o
signo co que se retratan todos os chinos nas súas fotos de perfil. Eu, levado
polo entusiasmo do seu sorriso, aceptei a invitación.
O home devolveume o
móbil, e despois dos saúdos de rigor con el e mais a muller, continuei, agora
si, a travesía.
Aquela viaxe pasaba xa
das dúas horas, e sentín a necesidade de rematar co periplo e volver á
civilización. Cando por fin, e grazas ao GPS, conseguín saír ao norte do lago,
dirixinme a unha cafetería (que en chino se debe dicir Starbucks, pois non hai
outras), e relaxeime nun sofá saboreando unha cunca de café e arrefriando o
corpo co aire acondicionado.
Á miña mente volveron
as imaxes daquel día, de como a maxia se apoderara del, dos lugares e animais
marabillosos que descubrira, e daquela parella de vendedores ambulantes que eu
tomara por meigos.
Saquei o móbil do peto
e comecei a repasar as fotos. Aquel primeiro lago marabilloso, a familia da
cometa, a parella de recén casados, as vaquiñas de Lilliput... e así cheguei
ata a miña foto co sombreiro Mariboro.
E entón foi cando me
din conta.
Aquel home de mirada
profunda que logo confundín cun mísero mortal enganárame. Era un auténtico
meigo, e diante miña tiña as probas.
Dalgún xeito que non
alcanzo a comprender, aquel home traspasárame os seus poderes máxicos a través
do sombreiro Mariboro. Como se dun jedi se tratara, conseguira levantar no aire
a un neno tan só movendo os meus dedos ao xeito dun titiriteiro.
Recordo que quedei
mirando ao sombreiro por un longo espazo de tempo. Podía ser aquilo certo?
No camiño de volta a
casa tiven coidado de non facer movementos bruscos coa man, non quería que
ningún neno máis saíse voando.
Ao chegar a casa
gardei o sombreiro en lugar seguro e decidín non volver poñelo a non ser por
caso de extrema necesidade. Estilo Spiderman, para que nos entendamos, un gran
poder carrexa unha gran responsabilidade.
En fin, supoño que a
gran maioría de vós a estas alturas pensará que todo isto é só unha historia de
ficción, e que de maxia nada de nada.
Paréceme moi ben, pero
deixádeme que vos diga unha última cousa: en Song Shan Lake, habelas hainas...
Ningún comentario:
Publicar un comentario