tag:blogger.com,1999:blog-6450635430426657182024-02-21T07:01:39.076+01:00O blog de Miguel CaamañoFacendo o parvo desde 1984, en internet menos tempoMiguelhttp://www.blogger.com/profile/07936568696706083443noreply@blogger.comBlogger21125tag:blogger.com,1999:blog-645063543042665718.post-23451022811731278482017-12-07T14:47:00.000+01:002017-12-08T00:01:17.016+01:00Relatos e microrrelatos. Capítulo 3 - A matanza.<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Foi nunha cea de empresa. Eu volvera de China apenas un ano
antes e comezara a traballar en Ourense. Nova cidade, nova vida, e sobre todo,
nova climatoloxía. Aquela semana comezara o frío de verdade con temperaturas
por debaixo dos cero graos centígrados. Na cea o ambiente era distendido e as
cuncas de ribeiro axudaban a devolvernos a cor á cara. En realidade non se
trataba dunha cea ao uso, senón que saíramos de tapas parando polos bares que
os maiores festeiros da empresa recomendaban. Unha sorte de ruta da Esmorga,
como non podía ser doutra forma en Ourense.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">O percorrido levounos a un bar que tiña como especialidades
a orella e o rabo de porco. A cousa íase relaxando e as conversacións migraban
pouco a pouco do traballo a temas máis mundanos. Ao cabo descubrín que aquela
semana todos comezaran coa época de matanza. Quizais aquelas cuncas axudaron a
que a miña curiosidade vencera á miña vergoña <i>urbanita</i>, non o sei, pero o caso é que comecei a interrogalos sobre
todo o ritual. As anécdotas de todos eles axudaron a construír un relato cheo a
partes iguais de sangue e festa, e do que eles como ourensáns sentíanse
orgullosos.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Eu quedara moi contento coas explicacións, polo visto a
festa cambiara moito co decorrer dos anos, e agora apampábase ao porco antes de
matalo para evitar o seu sufrimento. A nosa ruta continuou e tras os bares e as
tapas chegaron as copas e os pubs. Con eles remataron as conversas que deron
paso aos bailes duns corpos xa totalmente desinhibidos. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">A madrugada botóusenos enriba antes do previsto, e eu que
estaba moi canso decidín recoller o meu abrigo e despedirme para volver a casa.
No camiño de volta volvín pasar por diante daquel bar no que coméramos orella.
A reixa da entrada estaba a medio pechar e a luz apagada. Do seu interior saiu
de súpeto un home que recoñecín como o camareiro que nos atendera. Saudeino
automaticamente e el correspondeume ao tempo que do seu peto sacaba un cartón
de rubio americano. A penas avanzara un par de metros cando aquel home chamou
por min. Eu xa tiña preparada a resposta "síntoo, non fumo", pero o
home sorprendeume con outra pregunta:</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">—Non es ti o que facía tantas preguntas sobre a matanza?</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">—Ah! Sisi, son eu— contestei sorrindo.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">O home acendeu un cigarro e tras a primeira calada continuou
falando:</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">—Pois mira rapaz, deixa que che conte unha cousa. A matanza
non é só unha festa, a matanza divide a sociedade en catro tipos de persoas
diferentes. Por unha parte están os vexetarianos: estes son a xente que está en
contra e intenta boicotearte. Logo están os sensibles: estes so os que queren
comer os chourizos pero escóndense dentro da casa para non escoitar os berros
do porco nin ver o sangue. Son xente que quere os beneficios pero sen tomar
riscos. O terceiro grupo son os comprometidos: estes son os que agarran ao porco. Quizais non lles guste o sangue, pero saben que calquera recompensa
exixe un sacrificio previo. Finalmente están os executores: estes son os que cravan o coitelo ao porco. A
diferencia dos comprometidos, os executores si que desfrutan da matanza e do
sangue.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">—E estes serían os emprendedores, non? —interrompino eu
entre risas— interesante análise.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">—Non —contestou seriamente—, estes son os tolos.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Eu seguía sorrindo, pero a seriedade do meu interlocutor
tornara a situación en algo incómoda e os dous quedamos sumidos no silencio.
Decidín despedirme para seguir o meu camiño, pero chegados a este punto a miña
curiosidade era tal que antes de dar o primeiro paso os meus beizos
sorprendéronme cuspindo unha última pregunta:</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">—E ti, en que grupo de persoas estás?</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">O home fitoume ao interior dos meus ollos e deu unha longa
calada antes de responder:</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">—Eu son un executor.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">A continuación tirou a cabicha e volveu a entrar no bar sen
despedirse. Eu regresei dereito a casa. A calefacción deixara de funcionar
varias horas antes, así que como facía tanto frío decidín quentar no microondas
unha almofada de sementes para quentar os pés mentres durmía. Un ruído no
portal sorprendeume mentres agardaba porque o microondas deixara de dar voltas.
Identifiqueino como algo metálico. Seguramente as chaves doutro que volvía de troula.
A persoa que acababa de entrar no edificio comezou a subir de forma lenta e
pesada as escaleiras. Cada chanzo que subía facía retumbar o chan. De súpeto
volveu a producirse un ruído metálico. Pero desta vez estaba claro que non se
debía ao son dunhas chaves ao caer. Era outra cousa, como unha folla de aceiro
ben afiado. A temperatura do meu corpo subiu de golpe e xa non necesitaba a
almofada de sementes. O meu corazón púxose a mil, aquel ruído só podía ser o
dun enorme coitelo. Abalanceime sobre a porta e dinlle todas as voltas que
puiden á pechadura. Botei unha ollada polo ferrollo, a luz estaba acendida e
podía ver un anaco da escaleira. Con todo xa non se escoitaban pasos, quen fora
que estivese aí parara. O timbre do microondas chamou por min. Recollín a almofada
e metinme en cama intentando convencerme de que todo eran imaxinacións miñas.
Ao cabo quedei durmido. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Á mañá seguinte sorría mentres almorzaba e recordaba todo o
sucedido a noite anterior. A capacidade de autosuxestión da mente humana non
ten límites. Pero o sono todo o cura, e eu recuperara o humor e tan só pensaba
en aproveitar aquel día festivo para volver a Vilagarcía. Recollín todo rápido
e saín a polo coche. Ao baixar o último tramo de escaleiras tropecei con varios
veciños que discutían acalorados. Preguntei que pasara, e un deles sinaloume o
portal. "Mira, algún simpático que non tiña outra cousa que facer onte. O
presidente acaba de marchar a comisaría a poñer unha denuncia". Diante da
porta había un gran charco de sangue e unha cachucha de porco sobre el. Aquela
visión provocou no meu corpo unha baixada de tensión e caín cara atrás con
sorte de quedar sentado. Un dos veciños comezou a darme aire ao tempo que me
preguntaba "pero que tes? que che pasa?". De súpeto o portal abriuse
e apareceu o presidente da comunidade. Viña só e traía mala cara.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">—Pero Manolo —preguntoulle un dos veciños— como é que non
vén a policía a levantar acta?</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">—Non te preocupes, virá máis tarde —contestou en voz baixa o
presidente.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">—Desde logo non sei para que pagamos os impostos —comezou a
queixarse un dos veciños— cando os necesitas nunca están. Que terán tan
importante para non vir aquí xa no momento? </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">—Debe coincidirlles coa hora do café —contestou outro.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">—Non é iso Pepe —interrompeuno o presidente cun xesto serio—,
hoxe a policía ten preocupacións maiores. Esta madrugada asasinaron aos donos
dun bar do centro. Ese no que fan tan ben a orella.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">—De verdade? Onde imos parar! Seguro que foi algún
drogadicto para roubar cartos! —regresou á carga o veciño que se queixara da
policía.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">—Hai algo máis que iso Pepe —continuou o presidente— os
corpos apareceron despezados, abertos en canal, sen as vísceras e colgados na
cámara frigorífica.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Fíxose o silencio. Todo o mundo miraba con incredulidade ao
presidente e con incapacidade para pronunciar ningunha palabra máis. Ao cabo,
unha das veciñas preguntou en alto o que todos reflexionaban no seu interior:</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">—Pero... quen podería... que clase de tolo...?</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Aínda sentado nas escaleiras recuperei o alento e trataba de
asimilar toda aquela información. A miña mente repasaba cada detalle das
últimas doce horas. Como era posible? Aquilo parecía un soño. Un pesadelo no
que eu era o único que sabía a resposta á pregunta da señora, no que eu sabía
que o culpable... fora un executor.</div>
Miguelhttp://www.blogger.com/profile/07936568696706083443noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-645063543042665718.post-29338139901366406182015-09-17T14:21:00.000+02:002015-09-17T14:23:53.161+02:00A Odisea. Maxia en Song Shan Lake.<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Todo sucedeu moi
rápido, e cando agora o penso non podo parar de sorrir. Foi maxia pura.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
O máis estraño é que teño
a impresión de que as cousas non sucederon por azar. A maxia veu precedida
dunha serie de decisións, aparentemente sen importancia, que me conduciron ata
o tesouro final. </div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Esta é a historia do
paseo máis extravagante que tiven en bicicleta.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Foi o sábado a
mediodía. Todo comezou cando estaba na metade do meu clásico percorrido en bici
por Song Shan Lake e dispoñíame a encarar o camiño de volta a casa. O carril
bici nese lugar vai pegadiño a unha gran avenida de 3 carrís de dirección en
cada sentido. Unha cousa que pasa en Song Shan Lake é que a vexetación que
limita as rúas é tan mesta, que un nunca sabe o que pode haber a tan só tres
metros en paralelo da estrada. Quizais un bosque, un lago, un solar en construción,
unha autoestrada...</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
O caso é que mentres
eu pedaleaba empecei a escoitar a voz dun home dicir os números en chino por un
altofalante. Ben, que falara en chino non tiña maior misterio, o curioso tería
sido que os dixera en galego. Pero a cuestión é que a voz viña dalgunha parte
máis alá da outra beira da avenida. Dun
lugar oculto polas árbores. Aquela voz converteuse nos cantos de serea que
marcaron o inicio da miña Odisea. </div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
A curiosidade era moi
grande e non tiven máis remedio que cruzar a rúa e introducirme polo primeiro
camiño que atopei seguindo aquela voz. Para ser sinceros, pensaba que daría
cunha barbacoa de empresa na que os traballadores estarían facendo ximnasia ao
son dos números. De feito ía rindo pensando no asunto cando de súpeto, ante min
apareceu a porta dun zoo. De como pode ser que tras un ano vivindo aquí non
soubese que había un zoo tan próximo non teño explicación. O caso é que alí se
anunciaban leóns, crocodilos e toda clase de bestas. Curioseei un pouco
achegándome ao aramado, pero non conseguín ver nada. A voz dos números saía do
interior do recinto, polo que supuxen que debía haber algún espectáculo con
animais amestrados. Pousei a bici e agarreime ao aramado para ver se podía
coller un pouco de altura e ver algo máis, pero entón vin que o que identifiquei
como un <i>homo sapiens taquillensis</i> non
me quitaba ollo e engurraba o cello, polo que decidín seguir coa miña ruta para
non estresar o animal.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
O que pasa é que
chegado ese momento eu xa non fun capaz de volver atrás. Pola contra, na
dirección do novo camiño soaba música a todo volume, e cando un empeza a
explorar é difícil frearse. Así foi como descubrín que tamén alí había un
pequeno parque de atraccións, e máis alá, un fermoso lago moi tranquilo onde
dunha beira unha familia xogaba cunha cometa e da outra unha parella de recén
casados sacaban fotos.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Foi nese momento cando
o pensei. "Desde logo Song Shan Lake a veces parece un lugar máxico",
dixen para min, e aquel pensamento acompañoume o resto da xornada.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0X417Qq891pnJ4YMPXONucxS-OMjKiZT-GgKqGiaphvUIu6u4qVhrsCNJobHaCC_JvuhF_WYPqTyhW-lppyRr5F81GlFmXKSX7luP_OTxbEwt68bxQiHE8eV0znKMGUt099EvPVkBs7E/s1600/IMG_20150912_112840.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="118" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0X417Qq891pnJ4YMPXONucxS-OMjKiZT-GgKqGiaphvUIu6u4qVhrsCNJobHaCC_JvuhF_WYPqTyhW-lppyRr5F81GlFmXKSX7luP_OTxbEwt68bxQiHE8eV0znKMGUt099EvPVkBs7E/s400/IMG_20150912_112840.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4QL3yrTM95tWXzd9y2FLHLEr2Zs04REY7T8QWI5PHtze2iNogPDZ71E7ZuMeZJY6_3oJuEzuqwNnZt8Ene4QYX9RQ0rkxTSTI1hFb-Xm5slKEav_HJWUjA_MWcc0FsmELICTzBZyTb4M/s1600/bucolico.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="307" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4QL3yrTM95tWXzd9y2FLHLEr2Zs04REY7T8QWI5PHtze2iNogPDZ71E7ZuMeZJY6_3oJuEzuqwNnZt8Ene4QYX9RQ0rkxTSTI1hFb-Xm5slKEav_HJWUjA_MWcc0FsmELICTzBZyTb4M/s400/bucolico.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Aparecín entón de novo
na estrada principal, pero no meu ánimo xa non estaba a volta a casa, se non
unha sede insaciable por descubrir máis. Decidín entón xirar no primeiro cruce
e atreverme coa gran aventura, a exploración do gran lago, a busca do auténtico
Lago de Song Shan.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Para iso e como quería
ver unha zona totalmente nova decidín continuar por unha gran avenida que
pensei que nalgún momento se atoparía co lago.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
A miña decisión
pareceu ser tomada como unha afronta polos deuses gregos, e as nubes deron paso
a un gran sol que esmagaba as miñas costas.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
De súpeto as árbores
desapareceron e aquela travesía por un deserto de asfalto non presaxiaba nada
bo. Pero entón dinme conta de que aquela falta de vexetación só podía
significar algo. Estaba cruzando unha longa ponte, estaba pedaleando sobre o
gran lago de Song Shan. </div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Despois de algún
quilómetro máis, por fin atopei un acceso ao paseo que circula á beira do lago.
Introducinme por el e continuei a miña aventura á vez que as nubes volvían
tapar o sol. Das máxicas cousas que un pode ver alí, deixádeme que me centre nunha
que sendo galego entenderedes que non poida pasar por alto. Entre toda a fauna
que alí puiden ver (principalmente libélulas xigantescas), divisei de súpeto un
fato de vacas que pastaban tranquilamente. Achegueime ata elas rapidamente, pero
cal foi a miña sorpresa cando me din conta de que por moito que me acercaba o
seu tamaño non aumentaba. Non era un problema de perspectiva, aquelas vacas
eran realmente pequenas, faría falta xuntar a catro delas para facer unha das
nosas!</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Aqueles animais
recordáronme ao país de Lilliput, situado nunha illa habitada por seres
diminutos e no que recalou Gulliver na primeira das súas viaxes. E recordei
tamén que Jonathan Swift relata que noutra das súas viaxes, Gulliver parou por
Xapón de camiño a un daqueles curiosos lugares, polo que non me estrañaría nada
que estas vacas tivesen chegado ata o lago desde o país de Lilliput (que
seguramente quede cerca desta beira do Pacífico). </div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Tomei unhas fotos e
continuei a miña viaxe.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6raoAFodrV8Pvinek47Elzj5PM2mlJ_-3x2UN0hK-frWLNhlE4uJFmpQzn-npRlZYlMkj8xTL2WRHIhzwGMjwElyy3e2MZ8rWZwTWqrV7jRnaDJSrj6RMuuQrNfy4ExN1eNwEqAbbWTc/s1600/vaca+lilliputiense.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="281" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6raoAFodrV8Pvinek47Elzj5PM2mlJ_-3x2UN0hK-frWLNhlE4uJFmpQzn-npRlZYlMkj8xTL2WRHIhzwGMjwElyy3e2MZ8rWZwTWqrV7jRnaDJSrj6RMuuQrNfy4ExN1eNwEqAbbWTc/s320/vaca+lilliputiense.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
O sol volvía a
descubrirse por momentos e nas zonas sen sombra o sufrimento era unha
constante. Conseguir auga converteuse nunha prioridade para min. Non debería
ser algo complicado pensei, ao fin e ao cabo isto está cheo de vendedores
ambulantes.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Ao final da seguinte
curva apareceu un. Estaba sentado ao xeito chino, de crequenas pero apoiando
toda a planta do pé. Era un home maior, e nel advertín unha mirada profunda que
interpretei como a mirada dun sabio. Baixei a marcha para contemplar o que
vendía. Non había auga, pero había un tesouro. Unha desas marabillas que de
cando en vez aparecen en China, un sombreiro Mariboro. Como se dun acto reflexo
se tratase sorrín e mirei para o vello. El ignoroume por completo e mantivo a
súa mirada no infinito.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFHbVTZNp77_OXAuyQBFHo2nEpHt9cHmnZg1WGqtEFZj2qiabMHkLT0X3-sDDa6pQJlxcPfml_F-xJpWcB0jgbhybLm9wbECIqUIhcKsZ2SUg-mrov08QsGTq4d1UIMBGzEf5kVy1gWpM/s1600/Mariboro.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="267" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFHbVTZNp77_OXAuyQBFHo2nEpHt9cHmnZg1WGqtEFZj2qiabMHkLT0X3-sDDa6pQJlxcPfml_F-xJpWcB0jgbhybLm9wbECIqUIhcKsZ2SUg-mrov08QsGTq4d1UIMBGzEf5kVy1gWpM/s400/Mariboro.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Contrariado recomecei
a marcha, debía atopar auga si ou si. Un par de curvas máis tarde, ante min
apareceu unha tenda de bicicletas cunha gran neveira desas de "sírvase vostede
mesmo". Achegueime con cautela, pois ben sei que nestes casos de deshidratación
os espellismos poden causar malas pasadas, e o que parecía unha neveira ben
podería resultar un simple armario ou aínda peor, unha neveira desenchufada. O
rapaz que atendía o negocio achegouse ata a min, o seu sorriso ocupáballe o 90%
da cara, e miraba para un lado e para o outro como querendo chulearse do
internacional que chegara a ser o seu negocio. Pagueille 3 yuans e leveime a
botella máis fría que había. Aquela auga fresca sentou ao meu corpo como a apócema
máxica aos galos, ou a xelea real a Jimmy Giménez-Arnau.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Mentres descansaba na
sombra, ao meu maxín volveu a imaxe daquel vello vendedor ambulante de mirada
profunda e do sombreiro Mariboro. Canto
non sería de marabilloso ter captado aquela imaxe para a posteridade!</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Subín á bicicleta para
continuar a miña travesía, pero entón dinme conta de que o subconsciente
traizoarame facendo que xirara á esquerda e volvendo sobre o camiño andado. As
gañas de conseguir aquela fotografía guiaban agora os meus pasos.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Cando alcancei o lugar
tiven a sensación de que algo cambiara. Se ben o sombreiro Mariboro seguía alí,
o vello vendedor de mirada profunda transformárase agora nun home maior de
mirada despistada. Vaia, pensei, ou este home é meigo ou o problema de
deshidratación que tiña era realmente grave. Decidín parar a bici de todo e
poñer pé a terra. Se ben aquel home non era o que eu agardaba, a foto aínda
podía valer a pena.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Dirixinme a el para
preguntarlle se lle podía sacar unha foto ao sombreiro e outra a el. O home,
que ata aquel momento nin me mirara contestoume que si ao primeiro e non ao
segundo. Insistín un pouco, pero a contestación final veu desde a outra beira
do paseo. A súa muller, que vendía as mesmas cousas do outro lado, non tiña
dúbidas: non había foto.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Así que era iso,
quedei barrenando, aquela mirada profunda debíase tan só a iso, á incapacidade
que tiña aquel home de entender o que lle estaría contando a muller desde o
outro lado do paseo naquel instante.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Non vos negarei que me
sentín algo decepcionado, onde cría ter visto un meigo atopei a un sufridor.
Pero ao mesmo tempo e nun arrebato de solidariedade masculina, decidín que polo
menos lle compraría o sombreiro Mariboro.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Cando xa me dispoñía a
continuar a marcha e co móbil aínda na man, ocorréuseme que se ben aquel home
non quería ser retratado, ben podería exercer de fotógrafo. Así que lle pasei o
aparato e posei co meu sombreiro recén comprado diante da bici.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Entón foi cando
sucedeu.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
A maxia estaba a piques
de facerse realidade.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Aquel home de mirada
profunda que despois foi despistada abriu completamente a boca e mentres ría
comezou a facer xestos cunha man. Quería que eu fixera o signo da vitoria, o
signo co que se retratan todos os chinos nas súas fotos de perfil. Eu, levado
polo entusiasmo do seu sorriso, aceptei a invitación.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
O home devolveume o
móbil, e despois dos saúdos de rigor con el e mais a muller, continuei, agora
si, a travesía.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Aquela viaxe pasaba xa
das dúas horas, e sentín a necesidade de rematar co periplo e volver á
civilización. Cando por fin, e grazas ao GPS, conseguín saír ao norte do lago,
dirixinme a unha cafetería (que en chino se debe dicir Starbucks, pois non hai
outras), e relaxeime nun sofá saboreando unha cunca de café e arrefriando o
corpo co aire acondicionado.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Á miña mente volveron
as imaxes daquel día, de como a maxia se apoderara del, dos lugares e animais
marabillosos que descubrira, e daquela parella de vendedores ambulantes que eu
tomara por meigos.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Saquei o móbil do peto
e comecei a repasar as fotos. Aquel primeiro lago marabilloso, a familia da
cometa, a parella de recén casados, as vaquiñas de Lilliput... e así cheguei
ata a miña foto co sombreiro Mariboro.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
E entón foi cando me
din conta.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Aquel home de mirada
profunda que logo confundín cun mísero mortal enganárame. Era un auténtico
meigo, e diante miña tiña as probas.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Dalgún xeito que non
alcanzo a comprender, aquel home traspasárame os seus poderes máxicos a través
do sombreiro Mariboro. Como se dun jedi se tratara, conseguira levantar no aire
a un neno tan só movendo os meus dedos ao xeito dun titiriteiro.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdJUxHRJrXby2iUST-3lfGYZeyOdWshZV14fuSlcJCIMuv6SWpIBu8Rft2qIMx5MzAovJ5ngOdcx5f4oPapM-nH5bLKp3n23l500OqfFUPoR2EZl4p2QOaylEPG3-wjxxTIaPCRW3alKs/s1600/truco+1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="292" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdJUxHRJrXby2iUST-3lfGYZeyOdWshZV14fuSlcJCIMuv6SWpIBu8Rft2qIMx5MzAovJ5ngOdcx5f4oPapM-nH5bLKp3n23l500OqfFUPoR2EZl4p2QOaylEPG3-wjxxTIaPCRW3alKs/s320/truco+1.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiY6Vojt2CTE4cnndMCT7xRD3Yluf2ebkQqYKDxTZfDj4i66liKye6WP74ZIuzKYe_wXiK-0WF6vqf2mi66IwaogDnIOtGBRHSf8kFoBZ9UAublfDYAPWtUrOVuwp2BBsoAwWUqLEvLAkg/s1600/truco+2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="292" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiY6Vojt2CTE4cnndMCT7xRD3Yluf2ebkQqYKDxTZfDj4i66liKye6WP74ZIuzKYe_wXiK-0WF6vqf2mi66IwaogDnIOtGBRHSf8kFoBZ9UAublfDYAPWtUrOVuwp2BBsoAwWUqLEvLAkg/s320/truco+2.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Recordo que quedei
mirando ao sombreiro por un longo espazo de tempo. Podía ser aquilo certo?</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
No camiño de volta a
casa tiven coidado de non facer movementos bruscos coa man, non quería que
ningún neno máis saíse voando.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Ao chegar a casa
gardei o sombreiro en lugar seguro e decidín non volver poñelo a non ser por
caso de extrema necesidade. Estilo Spiderman, para que nos entendamos, un gran
poder carrexa unha gran responsabilidade.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
En fin, supoño que a
gran maioría de vós a estas alturas pensará que todo isto é só unha historia de
ficción, e que de maxia nada de nada.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Paréceme moi ben, pero
deixádeme que vos diga unha última cousa: en Song Shan Lake, habelas hainas...</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiU97WmOmcDMKXTrCYNHTuB_6qaejqKZDcARxzu1i_w_GDSzDyrMA84rDHzWQIPpmn5U0iPPRaunq6mvaGL4XjwyDW6-0RTO2jj8LH2djj7-OEW8s88O3qc_N0-wxzPfUEOxDF9jJsLduU/s1600/bruxa+de+ssl.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="278" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiU97WmOmcDMKXTrCYNHTuB_6qaejqKZDcARxzu1i_w_GDSzDyrMA84rDHzWQIPpmn5U0iPPRaunq6mvaGL4XjwyDW6-0RTO2jj8LH2djj7-OEW8s88O3qc_N0-wxzPfUEOxDF9jJsLduU/s400/bruxa+de+ssl.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div>
<br /></div>
Miguelhttp://www.blogger.com/profile/07936568696706083443noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-645063543042665718.post-7440202935661198962015-05-08T15:25:00.000+02:002015-05-08T15:25:55.757+02:00A historia da nena china que me deixou paralizado.<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Hoxe é venres e eu acabo de chegar a casa. Comeza a
fin de semana.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Os venres ao saír do traballo é moi fácil estar
contento. Ás veces penso que os do CIS, en vez de meter cociña ás enquisas,
deberían pensar en facer as preguntas o venres á tarde. Claro está que entón
sería o enquisador o que estaría traballando, así que quizais o efecto esperado
se diluíse. En todo caso, a estas alturas da película nin co mellor <i>chef</i> do mundo conseguirían disimular o
descontento.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
O caso é que como dicía, os venres ao saír do
traballo un está case que obrigatoriamente contento. Hoxe non podía ser menos,
así que aproveitando a lixeirísima pendente que domina o percorrido entre a
fábrica e a miña casa, deixeime caer coa bicicleta sen apenas dar pedais,
aproveitando a inercia e desfrutando do camiño.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Desfrutar do camiño non é algo banal. En si mesmo,
esta debería ser a nosa principal preocupación na vida, gozar da viaxe. Que o
seu obxectivo é estudar enxeñería química? Máis lle vale desfrutar do camiño,
porque como mínimo tardará cinco anos en completar o propósito.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Tanto me concentrei hoxe no camiño, que chegado o
momento aminorei a marcha para sacar dunha patada uns restos de ramas que
ocupaban parte do carril bici. A manobra en si requiría certa destreza: por
unha parte non freei de todo a bicicleta, por outra acompañei o xesto cun xiro
de pescozo como só Michael Laudrup sería capaz de facer. Non é que eu
pretendese gustarme cunha mirada ao tendido, en realidade xirei a cabeza
buscando a cara do ciclista que levaba detrás. Buscaba un xesto amigo, unha
desas miradas que che digan "vaia crack meu! non só pedaleas con clase senón
que tamén limpas o carril bici dos restos do temporal para facilitarme a
circulación... e un momento, ademais tes os ollos azuis!".</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
O que atopei foi a típica cara de indiferenza do
sur de China, esa que di "impórtame un collón, neno". Esta expresión
digo que é do sur de China porque segundo me contan, noutras partes que non
sufriron a meteórica industrialización deste lugar, a xente mantén o concepto
de empatía, ollo, que non necesariamente de simpatía. Por suposto que non todos
aquí son así, pero hai un espectro da poboación que acostuman ser homes de
entre 25 e 45 anos que nin senten nin padecen. De feito, podes xurar sobre toda
a súa familia despois de que non freen para deixarte cruzar nun paso de peóns,
que a indiferenza coa que che contestan, só pode ser comparable á dun robot.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Pero hoxe é venres, e se aquel home non quería
sorrir, que máis me dá? Ademais, xa habería máis posibilidades. Será por falta
de xente en China!</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Cando finalmente cheguei ao portal do edificio,
dúas avoas desas que suman máis engurras que anos, sentaban nun banco enfronte
da porta e ao lado duns bambáns. Á súa beira, un neno e unha nena duns 3 anos
atendían ao que as señoras dicían. Cando só me quedaban 30 metros para chegar,
as anciás percibiron a miña presenza, levantaron a vista e empezáronme a falar
e a facer xestos coas mans para que me achegara. Nunca na miña vida me pasara
isto, en China. Así que loxicamente repetín a manobra do pescozo, esta vez
buscando á persoa á que ían dirixidas todas esas palabras e xestos. Alí non
había ninguén, aquelas señoras falaban definitivamente comigo.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Eu lanceilles o mellor dos meus sorrisos e
achegueime mentres repasaba mentalmente o guión do que dicir, que nestes casos redúcese
a un "ola que tal", nos casos con máis sorte alcanzo a ampliar ata "traballo
en China e son español", e se hai moita moita sorte consigo especificar
que son galego. A esas alturas normalmente a xente xa se aburre, ou simplemente
ábrese a porta do ascensor e marchan. É o que teñen este tipo de conversacións.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Non rematara de dicir <i>ni hao</i> cando descubrín porque tiñan tanto interese en que me
acercara. Aqueles nenos encheran de terra un dos bambáns, e as señoras querían
que eu interpretase o papel do <i>policía</i>,
esa personaxe común en todas as culturas, que pode pasar de protexer os nenos a
detelos e levalos á comisaría se se portan mal ou non acaban o prato de
lentellas.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Aceptei o traballo. Non é que me gustase facer de
malo, pero sempre me gustou xogar cos nenos. Así que apaguei o sorriso da cara,
sinalei ao bambán e dixen "<i>bu hao</i>",
literalmente, "non ben". De seguido mirei aos rapaces, mantendo o
dedo acusador sinalando á terra.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Non tiven tempo para dicir máis nada, aquela nena
comezou a chorar como eu nunca escoitara un pranto. Aquilo era terror puro que
lle percorría todo o corpo. Achegouse ao colo da avoa dándome as costas e xa
non volveu despegarse. O neno abriu a boca e os ollos tanto que tiven medo de
se deixaría de ser chino. As vellas, veteranas nestes asuntos, sorrían cara a min
ao tempo que me indicaban coa man que xa me podía ir.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Eu quedei paralizado, nunca oíra un choro así. Non
sabía se conseguira dar unha lección á nena, crearlle un trauma, ou convencela
de que os estranxeiros somos demos brancos.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Intentei captar a súa atención batendo as palmas,
pero aquel pranto era imparable, e lonxe de remitir, aumentaba
exponencialmente.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Despedinme como puiden do grupo e entrei ao
edificio. Cando cheguei ao meu apartamento, na planta 17, acendín o aire
acondicionado e sentei en silencio a descansar no sofá. Pero era imposible, ata
esa altura chegaban os choros da nena.</div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Por iso me decidín a arrancar o ordenador e poñerme
a escribir isto, como terapia. Porque se algún día esta nena cruza a fronteira
e pode conectarse libremente a internet. Se algún día aprende a ler en galego e
atopa o meu blog, quero que saiba, que non era a miña intención provocar nela
esa dor. E tamén, que desde logo hoxe recibín unha lección de empatía.</div>
Miguelhttp://www.blogger.com/profile/07936568696706083443noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-645063543042665718.post-75164177531077738252015-03-12T10:08:00.000+01:002015-03-12T10:08:59.997+01:0024 horas<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Pasaban menos de 24 horas desde o meu regreso, e China volvía conseguilo...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Despois de 4 meses vivindo aquí, un cre que xa está preparado para
deixar de sorprenderse. As cousas seguirán sendo estrañas, pero que máis dá que
na autopista entre o aeroporto e a túa casa un camión vaia arrastrando a carga
pola estrada, ti xa viches cousas peores. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Que importa que un amigo che amose un <i>taser</i> que comprou para levar no coche por se hai problemas. "Ils
sont fous ces Romains", pensas. Pero no fondo sabes que aquí véndese de
todo e a eles gústalles ter todo, nada novo a estas alturas.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Incluso despois, outro chino amósache a copia do que sería a versión do
DNI de Obama en chino. A verdade que isto si que che arranca unha gran
gargallada, pero é máis ben porque antes de ensinarche a tarxeta advírteche que
aquilo é o seu novo carné de identidade, e claro, ver de súpeto a foto de Obama
ten a súa graza. Aínda que sendo xustos, isto non sorprende, tan só é unha
broma.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Agora ben, cando hoxe a mediodía encurvaba o meu corpo para proceder á
inxestión do meu terceiro prato de <i>noodles</i>
en menos de 24 horas, o que menos podía esperar era que a 12 de marzo, polo fío
musical do restaurante empezase a soar unha versión china da panxoliña <i>Jingle Bells</i> co refrán en inglés e o resto
en mandarín.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Así que mentres me esforzaba en evitar que aqueles longos fideos me
saísen polo nariz debido ao ataque de risa, non puiden senón admitir a derrota,
e concederlle a China, que pase o tempo que pase, sempre haberá ocasións para que
me sorprenda.</span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
Miguelhttp://www.blogger.com/profile/07936568696706083443noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-645063543042665718.post-73349903932543022272014-11-27T04:05:00.000+01:002014-11-27T08:46:36.741+01:00A miña experiencia nun hospital chino. Parte II: De como curei.<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Un momento! Non sabes de que vai o conto do hospital? Non te
preocupes, preme neste enlace (<a href="http://miguelcaamanho.blogspot.com/2014/11/a-mina-experiencia-nun-hospital-chino.html" target="_blank">aquí</a>) para acceder directamente á primeira parte da
historia. </div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<o:p> </o:p> </div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
-------------------</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Así que como ía dicindo, aquel fin de semana pasou entre dores. Na
miña cabeza comezou a agromar a idea de visitar un fisioterapeuta, e vendo que a
cousa non evolucionaba para ben, o luns comenteino no traballo.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
A primeira resposta que obtiven foi a de preguntarme se o que quería
era unha masaxe. </div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Home claro, pensei, que esperabas oir?</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Aquí son especialmente famosas as masaxes (de todo tipo), que conforman
parte do <i>Dongguang style</i>. Así que eu
retruquei cunha explicación do que era un fisioterapeuta, que entre outras
cousas, fíxome ver que non é que eu entendese perfectamente o concepto. </div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Cando un explica algo a un chino pode estar seguro de dúas cousas: 1,
que entendan ou non o que queres dicir sempre van a contestar que o entenderon
(aínda que inventes palabras en inglés, ollo). 2, aínda que entendan o que dis,
eles sempre reelaboran a información para adecuala a China.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Claro que cando a túa propia explicación é vaga e contén cousas como
un médico que non é médico pero estudou na universidade, e que cura coas mans
pero tamén pode usar desde agullas a máquinas de ultrasonidos... en fin, quizais
tamén eu colaborei a facelo difícil. </div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Ao cabo, as palabras clave que serviron aos meus compañeiros para
orientarse foron dúas: médico e agullas. Con isto foron a internet para
ofrecerme ir ao Hospital de Medicina Tradicional China de Dongguang.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
E así foi como chegamos por fin á cuestión do hospital.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Para os que non o saibades, en China hai dous tipos de hospitais, os
públicos e os internacionais. En realidade non é que o de público signifique
que vaias coa túa tarxeta do SERGAS chino e teñas barra libre, nin que no
internacional vaia aparecer George Cloney para atenderte.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Como explican en <a href="http://www.saporedicina.com/es/seguro-medico-china-viajeros-expatriados/" target="_blank">Sapore di Cina</a> (a miña web de referencia para todo o chino),
en todos tes que pagar e en todos curante. A diferenza é que nun hospital
público os médicos só falan en chino e o concepto de privacidade do enfermo é
discutible, e no internacional pagas máis e hai médicos que falan en inglés e
uns estándares de privacidade homologables aos occidentais (certo que despois
do que se ve nalgunhas <a href="http://www.elplural.com/2013/12/22/las-urgencias-manchegas-del-terror-elplural-com-muestra-las-fotografias-de-la-crisis-sanitaria-que-vaticina-the-economist-para-espana/" target="_blank">noticias</a> que estamos tendo en España, este apunte é
bastante discutible, pero vale para facerse unha idea).</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Por suposto, antes de vir a China e despois de ler en internet sobre
isto, insistín moito ao meu patrón en que me contratase un seguro que cubrise
un hospital internacional, e así o fixo. En concreto contrataron o seguro cun
hospital último modelo situado na cidade de Shenzhen, a uns 40 minutos en
coche. De feito, e polas fotos que vin en internet, parece máis un <i>resort</i> de vacacións que un hospital. O
que pasa que en China, os seguros o que cobren son cousas serias, cirurxías e
procesos médicos que necesiten hospitalización. Agora ben, se o que queres é
curar unha gripe, prepara a billeteira antes de ir ao médico.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Así as cousas, había que decidir se ir ao hospital público que me
ofrecían os meus compañeiros, ou aguantar a ver como evolucionaba a cousa. E xusto nese
intre foi cando na miña cabeza tomou forma un debate no que o mesmo argumento
turraba en direccións opostas, a cuestión Alberto Fraga.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Eu sempre fun amante das anécdotas persoais. Poucas cousas aprecio máis
que escoitar unha historia a un achegado: visualizar a escena na mente mentres
a escoitas, preguntar ata o máis mínimo detalle, rir moito, e agardar a que
chegue alguén novo para ter a posibilidade de volver escoitar o conto.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
As anécdotas teñen moito de literario, porque unha vez que as escoitas
pasan a formar parte do teu maxín. Irremediablemente acabas por deformalas e na
túa mente xogas a intercambiarte polo actor principal, nun intento de imaxinar
como tería cambiado o conto ou como te terías enfrontado ti á situación.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Por exemplo, eu de neno adoraba as historias da mili de meu pai, nas
que non necesariamente tiña que aparecer el como un heroe, senón que moitas
veces eran contos de supervivencia. O caso é que el contaba moi ben estas
anécdotas ata o punto de que eu cheguei a lamentar que eliminasen o servizo
militar obrigatorio, non por patriotismo nin ganas de guerrear, senón polas
experiencias e compañeiros que deixaría de coñecer.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Outro gran contador de experiencias é o meu colega Fraga. Moitos dos
que ledes isto xa o coñecedes, e en consecuencia, coñecedes as súas anécdotas
acerca dos hospitais chinos. No caso deste rapaz, coñecelo e saber as súas
anécdotas é algo que vai da man, un auténtico contacontos como el non
desperdicia oportunidades.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Para o resto da xente, e resumindo, direi que durante un tempo viviu
na China profunda, así que cando non lle quedou outra que visitar un hospital,
el non tivo a sorte de poder escoller e viviu en primeira persoa o caos
organizado máis absoluto. Montóns de xente nas habitacións, nenos que non
necesitaban ir ao baño cando tiñan ganas e a falta de privacidade que sufriu
forman parte do seu relato.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
En definitiva, todo bastante desapracible. Pero claro, unha vez que
estás aquí, a curiosidade por poder velo en persoa tira moito. Ademais, eu só
ía a pola clásica masaxe de fisioterapia, por que non probar?</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Así que alá fomos.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<o:p> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfZYqNTqhyg3fPRHoqVM728lFb-0D66NdcxrOcAJMOeQ1kJY1zUMBGuvlEeBi6IhxLU475HwdqLcQZwXJQfURF8RBuLvjRUkCXEnQzZCj799rY0hw7yj7cpKcSEnn40aMag3I0awRTn4o/s1600/IMG_20141105_091252.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfZYqNTqhyg3fPRHoqVM728lFb-0D66NdcxrOcAJMOeQ1kJY1zUMBGuvlEeBi6IhxLU475HwdqLcQZwXJQfURF8RBuLvjRUkCXEnQzZCj799rY0hw7yj7cpKcSEnn40aMag3I0awRTn4o/s1600/IMG_20141105_091252.jpg" height="400" width="300" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="text-align: justify;"><span style="font-size: x-small;">Entrada do hospital</span></span></td></tr>
</tbody></table>
</o:p></div>
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
O primeiro que atopei foi unha curiosa estatua enfronte do hospital. A
cousa prometía, pero ao cruzar a porta, o vestíbulo de entrada non me dixo nada
novo. De feito e por ser sincero, a arquitectura do edificio era do máis normal
nun hospital, todo se vía bastante hixiénico e non había moita xente nese
momento.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Despois de realizar un par de trámites administrativos nos que quedei
rexistrado como M. guelcaaman e pagar unha pequena cota, collemos o ascensor
para acceder á cuarta planta. Un letreiro traducido ao inglés deixoume ver que os
tres primeiros pisos se referían a medicina occidental, mentres que a cuarta
planta era a destinada á medicina tradicional china.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Ao sair do ascensor, de novo calma. Tan só un gran espazo diáfano cun
mostrador no que atendía unha muller. O meu compañeiro falou con ela e acto
seguido fixemos algo moi chino, percorrer os andadeiros da planta sen un
criterio específico na busca dun doutor. De cando en vez entrabamos no que
parecían as habitacións a preguntar. En realidade, eran grandes salas de
tratamento nas que reinaba a tranquilidade máis absoluta. Na súa entrada unha
mesa de madeira vella cun ordenador e un tallo de 3 patas para sentar. Pegadas
ás paredes, un montón de camas separadas por cortinas nas que xacían
unha gran cantidade de persoas maiores adormecidas. Foi a primeira e única vez
desde que estou en China que a media de idade supera os 30 anos.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Finalmente apareceu o Doutor Cheng, e neste caso a palabra doutor
refírese a médico (a doutor dos de verdade, que diría Jennifer Aniston en
Friends). Cunha idade de entre 30 e 40 anos, o Doutor Cheng ten o aspecto
físico perfecto que un agarda atopar nun fisioterapeuta. Máis aínda, este señor
mantén como nunca antes vira as proporcións perfectas do Home de Vitruvio de
Leonardo da Vinci.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
O doutor sentou na banqueta sen respaldo da súa mesa e comezou a
teclear no ordenador. Vaia lección de posición, era como unha figura de <i>tetrix</i> perfectamente situada en ángulos
de 90 graos e aporreando o teclado. O meu compañeiro falaba con el en chino e
de cando en vez comigo en inglés para que describise as dores. Despois
observaban e asentían cando eu sinalaba a zona con problemas. Finalmente
pasáronme un par de formularios escritos en chino para que asinase, saudáronse,
e xunto co meu compañeiro marchei daquela sala rumbo do ascensor.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Nese momento, a miña expresión de <i>guiri</i>
perdido en China acentuouse. Por que marchabamos sen a masaxe? Que asinara
neses papeis? Pero sobre todo, era aquilo un hospital ou un fumadoiro de opio?</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
O meu compañeiro explicoume que tiñamos que baixar á segunda planta a
facer unha radiografía por se había algunha vértebra afectada. </div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Ah carallo!, revolvinme, isto é o que explicaban en <a href="http://www.saporedicina.com/es/hospitales-en-china-mi-pesadilla/" target="_blank">Sapore di Cina</a>,
con tal de inflar o prezo son capaces ata de facerme unha analítica dos
triglicéridos, pensei. Con todo, e tras un pequeno período de reflexión, acabei
por acougar e dinme conta de que o razoamento do doutor tiña sentido. Deste
modo baixamos á segunda planta.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Ao abrirse a porta do ascensor tiven a sensación de entrar noutro
hospital diferente. Un estreito corredor levounos ata unha sala de espera onde
no fondo, tras unha enorme maraña de xente, situábase o portelo onde pedir a
vez para facer a radiografía. Eu por moito que miraba non sabía como
enfrontarme a aquel balbordo. En fin, había que conseguir o número, pero onde
empezaba a cola? </div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Nunha segunda inspección máis meticulosa, observei que da outra parte
do portelo, protexidas por un gran enreixado metálico, dúas mulleres repartían
os tíckets segundo a lonxitude de brazo que o demandante conseguise introducir.
Entre os berros en chinés e a coreografía conxunta que realizaban intentando
ser os seguintes, aquilo parecía unha escena de The Walking Dead.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Mirei sorrindo ao meu compañeiro de traballo, pero el non me
correspondeu. O xesto da súa cara cambiara completamente, el tamén entrara en
transo. Sen poder evitalo vin como todo aquel tumulto o absorbía, e tras pouco
tempo regresou co número da miña quenda aferrado á súa man.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Despois dunha hora de espera, as pantallas da sala proxectaron o meu
número e nome, M. guelcaaman. Fixen a radiografía e subimos de volta á planta
cuarta.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
O Doutor Cheng sorprendeuse algo ao vernos, supoño que poucas veces
alguén consegue regresar tan rápido da sala dos zombis. Observou as
radiografías e deume as boas novas, non había nada de que preocuparse respecto
as vertebras. En fin, entre dous delas non había a suficiente separación, pero
para o doutor iso ía ter unha rápida solución en breves momentos, así que non
era nada preocupante.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
De súpeto, e como chegadas dunha película, apareceron dúas enfermeiras
vestidas dun xeito a medio camiño entre o traxe de carnaval de enfermeira sexy
e o uniforme oficial das enfermeiras do Doutor Zhivago. En concreto levaban
vestido e medias brancas e un gorro enorme que na parte frontal caía aos lados
e tiña unha gran cruz vermella no centro.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Non sei se por culpa da experiencia cos <i>walking dead</i>, ou porque elas eran unhas rapazas que, para ser
sinceros, estaban máis preto do concepto de enfermeira sexy que do de monxa,
pero ao meu compañeiro de traballo faltoulle tempo para pedir un tratamento
subministrado por elas.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Así que adiantándome pola esquerda, o tipo deitouse nunha cama coas
costas espidas mirando ao teito. Elas colleron unha enorme cantidade de vasos
que eran parecidos aos iogures de La Lechera. Logo ían dándolles a volta, e
tras un golpe de chama que acendían no seu interior cun chisqueiro, apoiábanos
no corpo do meu compañeiro. Alí quedaban suxeitos grazas ao baleiro que se
producía.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Eu acabei por ocupar a cama contigua, onde, a pesar das miñas dores,
puiden rir a gusto do tratamento que lle deran ao meu colega.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Despois dun tempo quecendo a zona con mantas térmicas, o Doutor Cheng
apareceu para darme unha desas masaxes que custa esquecer. Empregando a clásica
técnica dos fisioterapeutas, as dores na zona afectada remitiron, ao tempo que
aumentaban alí onde pousaba a man. Non contento coas costas e o pescozo, o
doutor pasou á cabeza e cara, e supoño que foi aí cando aproveitaron para
comunicarme que a min tamén me ían poñer os vasos de baleiro. Eu que estaba xa
medio apampado, accedín coma un cordeiro e na miña alucinación vin marchar ao
doutor dando viravoltas laterais ao tempo que chegaban as enfermeiras sexys.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Con todo, o doutor tivo que volver. Aquelas rapazas estaban
acostumadas tan só ao corpo chino, e nalgunhas zonas do meu corpo, a cantidade
de pelo impedía que os vasos formasen baleiro. Ao pouco, en torno ao meu corpo
xerouse un debate no que o meu compañeiro de traballo, as enfermeiras e o
doutor discutían sobre o procedemento adecuado para conseguir que os vasos
quedasen suxeitos.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
O tratamento acabou e o doutor doume uns consellos para evitar volver
por aí. Podedes estar seguros de que niso estou.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Xa só quedaba unha última batalla, pagar a conta. Eu non as tiña todas
comigo, irremediablemente a radiografía ía subir o prezo, pero finalmente este
quedou en 40 euros ao cambio, que me pareceu bastante razoable. </div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Ao pór rumbo ao ascensor, o equipo médico ao completo despediuse de
min cun enorme sorriso. Estaba claro que eu sería a anécdota a contar ese día
ao volver do traballo. Supoño que por iso é xusto que eu escriba isto, hai que
compensar.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<o:p> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVp4EUyqahiVoRQNzr9E3wk5IthytHH68wrpyIOmHDGa-xbCPSbJ3qQxsUu4CPsz2N_76yCFa5afFiBHWWAyBbk7Lmi8wd9u_Txibrua2L0t9HrTLOYCSnFOWIA-HYcfzo-oAYzmjHNOc/s1600/mmexport1415184973567.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVp4EUyqahiVoRQNzr9E3wk5IthytHH68wrpyIOmHDGa-xbCPSbJ3qQxsUu4CPsz2N_76yCFa5afFiBHWWAyBbk7Lmi8wd9u_Txibrua2L0t9HrTLOYCSnFOWIA-HYcfzo-oAYzmjHNOc/s1600/mmexport1415184973567.jpg" height="400" width="300" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="text-align: justify;"><span style="font-size: x-small;">Tratamento de vasos de baleiro supervisado polo Doutor Cheng</span></span></td></tr>
</tbody></table>
</o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Nota final:</div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Para ser honesto, en realidade o tratamento dos vasos de baleiro
fixéronmo aos tres días da miña primeira visita, cando fun dar outra masaxe
para rematar o tratamento, pero isto ía camiño dunha terceira parte e xa era
alongalo demasiado :D</div>
Miguelhttp://www.blogger.com/profile/07936568696706083443noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-645063543042665718.post-56138026355286810992014-11-13T16:11:00.000+01:002014-11-13T16:11:37.880+01:00A miña experiencia nun hospital chino. Parte I: De como me lesionei.<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
A última semana de outubro, China me tiña preparada a visita dun vello
amigo. Se xa estaba sendo difícil, ou quizais moi moi difícil, aclimatarse a
este lugar, o meu corpo decidiu que aínda podían poñerse as cousas algo peor e
optou por queixarse ao seu xeito. Así que, por que non celebrar o inicio da miña
terceira semana no país con dores no pescozo e nas costas?</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Claro está, nesta clase de problemas presumo de non ser un novato.
Durante todas as noites daquela semana realicei con rigorosidade unha serie de
exercicios para reforzar os músculos comprometidos e deixalos ben estiradiños
antes de ir a cama. </div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
E así foi como mellorei, ata que vin ao Doutor Jack (NOTA 1)...</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
O Doutor Jack é un dos personaxes cos que convivo no meu edificio de
traballo e urbanización de vivendas. Unha persoa encantadora, cun sorriso
sempre na faciana e un "nihao" na boca. Ademais ten unha
particularidade, non fala nin papa de inglés.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Ao doutor coñecino o primeiro venres. Os meus xefes marcharan do
desterro en Songshang Lake para atender ás súas familias (e de paso levar a
roupa a lavar como só un estudante da USC é capaz de comprender). Os inconscientes
que non temos as nosas casas a unha distancia aceptable, fomos cear xuntos para
celebrar a volta ao traballo despois da festividade nacional China. A cousa
parecía animada, levaban sete días sen verse, e claro, sempre hai que presumir
algo diante dos colegas. O restaurante ao que fomos, era un deses que un espera
visitar cando xa pasou en China un tempo prudencial para afacerse ás novas
bacterias. Pero en fin, para algunhas cousas as terapias de choque funcionan,
así que ceei e probei de todo.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Non quero estenderme aquí detallando a clásica liturxia que teñen á
hora de decidir onde senta cada un, ou de como hixienizan os pratos con té
antes de empezar a comer. Quedará para outro día. Porque o esencial desa noite
é que en toda aquela mesa de polo menos 10 persoas, o único que non chapurreaba
nin o máis mínimo de inglés era o Doutor Jack. Así que había 8 persoas dominando
a situación, e logo estabamos o doutor e eu. </div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Pero claro, dun doutor un sempre espera unha análise crítica da
situación. Unha mente capaz de dar un paso atrás para ver o problema en
conxunto e tomar as decisións adecuadas que o resolvan. E abofé que as tomou. Non
pasaramos da primeira cullerada de sopa e o doutor xa colocara ao seu carón un
litro de cervexa.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
O alcohol! ese gran aliado da comunicación, moito ten axudado en
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=CVCpwfwExBM" target="_blank">reunións internacionais</a>.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Aquela mesa redonda na que, insisto, todo o mundo tiña un sitio
asignado segundo a "importancia", o doutor cadrara xusto en fronte
miña, e a base de "ganbei", "cheers" e "salud" demos
boa conta ente os dous da cervexa.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Na volta a casa, o destino quixo que nos tocara no mesmo coche. Aquí a
min trátanme como a un xigante. Sempre me deixan diante, de copiloto, para que
estire as pernas. Na parte de atrás, o doutor Jack ía realmente animado. O seu
inglés non mellorara nada, pero da timidez non quedaba nin rastro. A través da
condutora, que falaba inglés, contoume que era doutor en enxeñería química.
"Vaia por Deus! —pensei—. Agora entendo o da cervexa". Aproveitou
tamén o traxecto para darme a súa tarxeta, momento no que eu sufrín pola súa
saúde física. Nun país no que o frenazo está á orde do día, estirar os brazos
ao mesmo tempo que se inclina a cabeza para entregar unha tarxeta non é
precisamente o máis seguro.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
E foi xusto nese momento cando oín as palabras máxicas...</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
O certo é que eu levaba un tempo co piloto automático posto. Estaba máis
atento a mirar á fronte —e meterme na película de acción da que eramos parte na
estrada—, que ao que se ía dicindo no coche. Pero de súpeto todo cambiou.
"O doutor di que lle gusta moito xogar ao baloncesto, e que cando queiras
que o chames ao teléfono da tarxeta para ir xogar á pista que hai na
urbanización".</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Ao día seguinte convencín ao meu compañeiro de traballo para que
chamara ao Dr Jack, que eu xa dera en rebautizar como Dr. J.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Sobre a pachanga que botamos aquela tarde direi que foi unha mestura
de sensacións. Por unha parte era como sentirse Michael Jordan. Picaban nos caneos,
renunciaban ao rebote cando vían que te acercabas, non intentaban nin saltar
para poñer un tapón... Pero ao mesmo tempo non me entraba un mísero tiro, e
inexplicablemente, eles tiraban unhas pedras a ras de canastra cunhas
porcentaxes de acerto dignas dun estudo de doutorado en física clásica.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Con todo saín contento. Levaba alí catro días e xa estaba establecendo
as bases para "a pachanga de baloncesto". Só faltaba poñerlle o
apelido: diaria, semanal...</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrVKFfGz5_ieT8Pdkqe7DG6FG2KplZw73cDi3o7XD6TTz0QZ1F_VIiMKMEoJaK2r8B0fwLYcPzAkhiTrdU8lsAqlzzZxuW02O8qsFkdX5Ogvqiy6JcBMn-uqkROSFPywD7MErUeji8Z0Q/s1600/caneo+final+subraiado.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="326" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrVKFfGz5_ieT8Pdkqe7DG6FG2KplZw73cDi3o7XD6TTz0QZ1F_VIiMKMEoJaK2r8B0fwLYcPzAkhiTrdU8lsAqlzzZxuW02O8qsFkdX5Ogvqiy6JcBMn-uqkROSFPywD7MErUeji8Z0Q/s400/caneo+final+subraiado.jpg" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td class="tr-caption" style="font-size: 13px;"><span style="font-size: x-small;"><span style="text-align: justify;">Podo dicir que fixen honra ao dicionario da RAG.</span><span style="text-align: justify;"><br /></span></span></td></tr>
</tbody></table>
</td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"></td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Pero as cousas nunca son tan fáciles. Durante os días seguintes
achegueime pola pista algunhas tardes despois do traballo. Pensaba, quizais
estea o Dr. J, ou quizais estean xogando algúns rapaces e poda mendigar algo de
deporte.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Pero o que atopaba eran unhas pachangas con varios equipos fóra
agardando a súa quenda. Resultou que o deporte preferido da xente de Dongguan é
o baloncesto, e durante todas as tardes se xuntan nas canchas para xogar. Para
ser xustos, debo dicir que o nivel que teñen é bastante máis alto que o que
atopei o primeiro día. Con todo, a teima de tirar a canastra sen darlle
parábola é algo común a todos os xogadores.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Como solución optei polo clásico paseo diante deles botando o balón, a
ver se algún me fichaba, pero non o debín facer moi ben. Ademais, alí había
unha cantidade de xente agardando enorme, e o doutor, o meu enlace co
baloncesto chino, nunca estaba por alí.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Despois chegarían as dores de pescozo e costas e xa nin a botar o
balón baixaba. Ata que, como dixen ao empezar esta historia, o Dr. J volveu á
escena...</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Foi de novo un venres. O meu compañeiro de traballo non podía levarme
a casa ao finalizar a xornada, así que se encargou de buscarme un sitio no
coche da mesma rapaza do día da cea. E de novo, como un regalo do destino,
sentado atrás estaba o Dr. J.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
A rapaza, que todo hai que dicilo, fea non é, preguntoume que ía cear.
Eu contesteille que non tiña nada planeado, que estaba aberto a todo tipo de
suxerencias. "Que ben —dixo ela—, porque o Doutor Jia acaba de dicirme que
quere invitarche a cear. Así que xa vos deixo diante do restaurante que eu
quedei cunhas amigas". Algún día conseguirei o récord de que pasen de min
mulleres dos cinco continentes e algún pingüín emperador.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Nos locais que rodean a nosa urbanización, abriron desde que eu
cheguei moitos negocios novos, sobre todo restaurantes. Algúns con moi boa
pinta, o cal segundo o meu compañeiro de traballo é sinónimo de comida picante.
Aínda así non estaba preocupado, a rapaza explicáralle ao doutor que eu non era
un gran afeccionado aos picantes, sobre todo de noite, e o doutor dixo que el
igual.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Os restaurantes adoitan ter unhas enormes cristaleiras para que vexas
o felices que son os clientes, e diante dunha delas quedei eu parado pensando
en que pedir de cear. Pero entón dinme conta que o meu anfitrión continuara sen
parar, dera a volta á esquina e agardaba por min enfronte a un local coa
fachada totalmente aberta á rúa. Dentro, os clientes amoreábanse en mesas
colocadas en ringleiras ao xeito das pulpeiras, e na parte dereita da entrada,
unha señora nun pupitre repartía tíckets como os da carnicería do súper, para
esperar a quenda.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
O doutor pagou por dous números e invitoume a sentar nunha mesa. Dous
potentes ventiladores sacaban como podían a calor que naquel pequeno local
xeraban a cociña e os clientes. De entre o ruído, cada pouco tempo emerxían as
potentes voces das camareiras, buscando aos propietarios dos últimos pratos
preparados. Pouco tardaron en soar os nosos números. O doutor levantou enerxicamente
o brazo ao tempo que berraba, a comida estaba servida.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<o:p> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkg-InkUsYqixEZr5XZo-4wU-6_7KDe0D_5C77vechj_Ew5P3DeeeD53uv4YHAwMCoj-hrO12UP5vWIghiqIS-GfR9OqrXwSMY7f1GuQXqDoAJJq2l9qhHJtl8I_yTlp_pVfFuVidZYQ0/s1600/IMG_20141029_182209.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkg-InkUsYqixEZr5XZo-4wU-6_7KDe0D_5C77vechj_Ew5P3DeeeD53uv4YHAwMCoj-hrO12UP5vWIghiqIS-GfR9OqrXwSMY7f1GuQXqDoAJJq2l9qhHJtl8I_yTlp_pVfFuVidZYQ0/s400/IMG_20141029_182209.jpg" width="300" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="text-align: justify;"><span style="font-size: x-small;">Fideos chinos con algas, tofu, cacahuetes e uns cogomelos que parecen spagheti. Todo bañado nunha saborosa sopa de cor marrón.</span></span></td></tr>
</tbody></table>
</o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
O seguinte que ocorreu foi o clásico intento comunicativo. Eu quería
practicar chino e el inglés. Ao final ningún conseguiu mellorar en nada, pero
atopamos un lugar común, o baloncesto. Deste xeito, o que si logrei foi o
compromiso para tirar unhas canastras ao día seguinte pola tarde.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Deste xeito chegou o día de autos. O certo é que cando me preparaba
para baixar a xogar estaba un pouco preocupado. Durante a semana fixera
exercicios de rehabilitación todas as noites e as dores melloraran moitísimo.
Con todo, aínda sentía algo de dor no pescozo e lado dereito das costas. En
fin, pensei, por tirar un pouco a canastra non vai pasar nada.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Xa na pista, e despois dun pequeno quecemento, decidín introducir ao Dr.
J no xogo do 21. Máis que nada porque o que non pode ser na vida é ir facer
deporte e que non haxa un gañador. Eu estaba alucinando cos pedrolos que
largaba e como acababan entrando. E xusto cando estaba no medio dunha gloriosa
remontada a base de tiros libres estilo Bodiroga, chegan tres rapaces e póñense
a xogar na mesma canastra. </div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
O caos organizado, isto é China señora!</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Eu miraba para o doutor sen entender moi ben a situación. Na canastra
de enfronte había un só home xogando, pero estes tres rapaces preferiron vir a
interromper o noso xogo. </div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Como sexa que me teño por un home de ciencia, decidín tomar cartas no
asunto e loitar contra a entropía. O resultado foi unha pachanga na que o
doutor, o home solitario e eu enfrontámonos aos rapaces. </div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
En fin, cando digo que eran rapaces, refírome precisamente a que eran
uns adolescentes que me chegaban a min polo peito e pesarían como moito 60 kg.
Ademais só un deles tiña maneiras. O resultado foi un anaco de tempo divertido
no que quizais abusamos un pouco. Pero ao final o meu corpo dixo basta e
empecei cunhas pequenas molestias. O mellor sería parar, pero...</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<o:p> </o:p>Pero entón empezaron a aparecer tipos que eu recoñecín. Eran os que
organizan as pachangas diarias nese mesmo lugar. Non podía marchar, pero tampouco
podía quedarme a xogar contra eles. Adoptei a que pensei era a mellor solución.
Dixen que tiña que marchar pero que podiamos acabar a historia cunha partida
rápida a 5 puntos. E así foi. Aproveitei para lucirme cun par de entradas a
canastra con posterior mirada á grada. Os clásicos xogos xestuais para
advertirlles, "volverei, e vós seredes os seguintes!".</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Loxicamente cando cheguei a casa a chulería xa me pasara totalmente.
Ese sábado acabara xa para min e a penas eran as sete da tarde. As molestias convertéranse
en fortes dores e o resto do fin de semana nunha travesía polo deserto ata
chegar ao luns, o día que visitei o Hospital de Mediciña tradicional China de
Dongguan.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Porque aínda que pareza mentira, cando me sentei a escribir isto a
intención non era outra que a de describir algo a experiencia no hospital.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Pero en fin, isto estase facendo moi longo, así que o desenlace da
historia quedará para unha segunda parte.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Aínda así e a modo de <i>spoiler</i>
para a familia, agora estou moito mellor, non se me preocupen.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
NOTA 1: loxicamente o de Jack é un nome falso, iso si, o real tamén empeza por J. Ademais eu aquí ando algo <i>Lost</i> de momento, así que ter ao Doutor Jack cerca sempre reconforta. (Aclaración para o 90 % dos meus lectores, é dicir, para a familia: o Doutor Jack é o protagonista da serie Perdidos, Lost en inglés).</div>
Miguelhttp://www.blogger.com/profile/07936568696706083443noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-645063543042665718.post-51509571837561570912014-10-25T17:11:00.000+02:002014-10-25T17:12:12.297+02:00Agárrate que veñen curvas. Consellos para sobrevivir ao tráfico en China.<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Cando fixen o erasmus en Milán, a organización ESN recibiunos cunha
festa na que proxectaron un vídeo cheo de estereotipos sobre as diferenzas
entre os italianos e o resto de europeos. A parte central e que máis sorrisos espertou
foi a relativa ao xeito de conducir duns e doutros. Aparentemente, Italia
estaba chea de trucos e artimañas que rachaban coa suposta corrección europea,
facendo que o seu estilo de conducir fose diferente.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Pois ben, sinto dicirlles aos italianos que nada máis lonxe da
realidade.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
O que os italianos fan son xogadas, trece catorces que dicimos en
Vilagarcía: adiántome por aquí, fago isto que está prohibido aproveitando que
non me ve ninguén... En fin, as clásicas imprudencias que todos en menor ou
maior medida (aceptarei que os italianos se sitúan no extremo superior do
intervalo) fixemos nalgunha ocasión.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Agora ben, isto si que é outra historia. China está sen dúbida na
Champions League da condución <i>hardcore</i>.
O famoso "caos organizado", do que darei conta nunha futura entrada
do blog. É tal o nivel de diferenza, que me permite escribir unha clasificación
coas mellores xogadas que teño visto polas tranquilas rúas de Songshan Lake.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Así que querido lector, escolle unha desas cancións que acompañan as
reportaxes dos rankings cos mellores goles da temporada, reprodúcea no youtube
ti que podes, e prepárate a gozar co TOP 5 da condución estilo China.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: red;"><b>5.</b></span> <b>Hai que conducir sempre coa man dereita sobre a bucina.</b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Quizais sexa a razón de que todos os coches sexan automáticos. Pola
súa parte, a man esquerda ten que ir sempre preparada sobre o mando dos focos
para poder facer brillos coas luces de longa distancia. Esta disposición fai
que o uso dos intermitentes se reduza a ocasións extraordinarias, quedando
relegados, case en exclusividade, para indicar que se vai aparcar. Así que para
os cambios de carril emprégase a combinación luces-bucina. </div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: red;"><b>4.</b></span> <b>O coche sempre ten preferencia.</b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
O cuarto lugar da lista está reservado para a regra máis útil a ter en
conta para o europeo que viaxa a China. Explícome, dá igual que nunha rúa de
catro carrís ti estes cruzando por un paso de peóns, non haxa apenas tráfico e
o fagas a boa velocidade. No momento no que apareza un coche, aínda que poida
cambiar de carril para sortear a túa traxectoria, nunca nunca nunca vai tocar o
freo e deixarte pasar. Con sorte avisará tocando a bucina. Así que o que tes
que facer é parar á altura da liña que separa os carrís, deixar que pasen os
coches a escasos centímetros túa, e cando teñas ocasión, continuar ata alcanzar
por fin a beirarrúa.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: red;">3.</span> Só esta permitido respectar os semáforos.</b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Está é a principal norma que regula o tráfico. Loxicamente, como se
explicou no punto anterior, afecta aos pasos de peóns, que non son necesarios
de respectar senón todo o contrario. Pero tamén afecta ao resto de sinais
horizontais e verticais. A modo de exemplo, nun cruce ou carril de
incorporación, non é necesario facer stop ou ceder o paso, tan só basta con
cumprir o seguinte punto desta lista.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: red;">2.</span></b> <b>Se o fas lento, vale.</b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Isto é o que máis me sube a adrenalina. Dá igual do que se trate: un
cambio de sentido, incorporarse á circulación, conducir un treito por dirección
prohibida... dá igual. Ninguén se enfada, como moito soará algunha bucina e
verás brillos polo aire. Non fai falta que manobres rápido para molestar menos.
Todo o contrario, a clave está en mover o coche moi lentamente. Os demais
simplemente adecuarán algo a súa velocidade e hoxe por ti mañá por min.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b>.</b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b>.</b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b>.</b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b>E no número 1,</b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b>.</b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b>.</b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b>.</b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<b><span style="color: red;">1.</span> En caso de accidente, sinaliza.</b></div>
<span style="text-align: justify;">O de mover o coche a unha beira da calzada para que non moleste
mentres cambias a roda xa é máis discutible. Pero sinalizar si, por suposto. E
se non tes os triángulos a man, un pequeno bidón vermello e un par de ramas
valen para saír do apuro.</span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjArIRx6ug4qansWwQay8hsadIMFnvsBMuRWqBacVvoyiTfFJDjnr8_sk-TjXcLAl56deQTqI8NG6CVZQpHZOUYbriw41EOVSpA1IDCt5jLfFnabAsozsNHYjsVFTsFTmpRXbCoU0Q_n80/s1600/IMG_20141012_164146.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjArIRx6ug4qansWwQay8hsadIMFnvsBMuRWqBacVvoyiTfFJDjnr8_sk-TjXcLAl56deQTqI8NG6CVZQpHZOUYbriw41EOVSpA1IDCt5jLfFnabAsozsNHYjsVFTsFTmpRXbCoU0Q_n80/s1600/IMG_20141012_164146.jpg" height="400" width="300" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Que tes que cambiar a roda do camión no me dio da estrada...</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRljpIdmmbVLtb7dEtTS92JrxnizX33lXA6B8B6tTgOMtVvxvl1CkiPMWajiJgnstH93YHRGux9X6h8KiR79GRAR-I4u9W8sFC7c4e53nDDxytFdFefqsNXSAcMAiN0C4UfvaBcmwBBVk/s1600/IMG_20141012_164141.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRljpIdmmbVLtb7dEtTS92JrxnizX33lXA6B8B6tTgOMtVvxvl1CkiPMWajiJgnstH93YHRGux9X6h8KiR79GRAR-I4u9W8sFC7c4e53nDDxytFdFefqsNXSAcMAiN0C4UfvaBcmwBBVk/s1600/IMG_20141012_164141.jpg" height="400" width="300" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">...moi ben, pero non olvides sinalizar.</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
Miguelhttp://www.blogger.com/profile/07936568696706083443noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-645063543042665718.post-4673824551817146782014-10-17T08:02:00.001+02:002015-09-17T05:07:02.399+02:00O marco: Songshan Lake<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Dicía Carlos Saa, profesor de química orgánica na Universidade de
Santiago, que a clave está na base, en construír a pirámide do teu coñecemento
mantendo sempre os cimentos no mellor estado posible. El referíase á química
orgánica, pero o certo é que a idea dun marco sólido sobre o que empezar a construír
algo é extrapolable a todos os ámbitos da vida.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Recordo que cando me decidín a vir a China, un dos primeiros contidos
que caeron, neste caso, nos meus oídos, foron unha serie de podcast da bbc nos que un experto en China, <a href="http://www.martinjacques.com/" target="_blank">Martin Jacques</a> daba a
súa opinión sobre o xigante asiático. A idea principal que desenvolve o autor é
a de que non hai que entender China como un país ao uso, como unha nación
europea vaia (se é que isto existe). Para el, China máis que un estado-nación é
un estado-civilización. Un lugar onde poden convivir sistemas económicos
radicalmente diferentes baixo o mesmo goberno. (Se queredes escoitar os
podcast, pinchade <a href="http://www.bbc.co.uk/podcasts/series/pov.mp" target="_blank">aquí</a> e baixade ata outubro de 2012).</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Se eu quero falar algo de China a través da miña propia experiencia, o
lóxico é que empece por recoñecer que a miña propia experiencia é primeiro moi
subxectiva, e segundo moi limitada a unha realidade especial, a un lugar
diferente, a Songshan Lake.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Polo tanto... Aviso a navegantes: cando falo dos chinos en xeral,
refírome aos meus chinos en particular. Digamos que son deses obsesionados coa
teima de explicar o global a través do local.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Insisto nisto porque se xa é difícil reflexionar sobre un lugar ou
grupo de individuos, xa non falemos de algo tan grande como China.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Así que, que é Songshan Lake?</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSvkUCsOcZN-J8Aovz30G8StZk3vP0j7l4o7nc_vHqQz0LDGgQaWTotUtksuxLWCz9gIGiSOVwXJpFpZCiC-FPUhi-_d1RNtkLP_Tfpj9f7R5J5-mw9ArDqIAUh-6DS7atG8GiiBTpM-U/s1600/IMG_20141016_085226.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSvkUCsOcZN-J8Aovz30G8StZk3vP0j7l4o7nc_vHqQz0LDGgQaWTotUtksuxLWCz9gIGiSOVwXJpFpZCiC-FPUhi-_d1RNtkLP_Tfpj9f7R5J5-mw9ArDqIAUh-6DS7atG8GiiBTpM-U/s1600/IMG_20141016_085226.jpg" width="300" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Mapa de Songshan Lake. En pequeno, abaixo á dereita pode verse o de Dongguan City.</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Songshan Lake é unha das vilas ou distritos que conforman Dongguan
City. O curioso deste lugar é que para empezar non aparece como un dos
distritos de Dongguan na <a href="http://es.wikipedia.org/wiki/Dongguan" target="_blank">Wikipedia</a>!</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Cal é a razón? Pois que o goberno local decidiu fabricar unha vila da
nada para atraer inversión a Dongguan (unha cidade que non tiña precisamente
boa reputación no pasado). Así que onde antes había un lago e un bosque subtropical,
o que agora hai son estradas de 4 carrís de circulación en cada sentido,
vexetación subtropical perfectamente ordenada nas beirarrúas e parques, un
carril bici e unha senda peonil que percorren á beira do lago maior; McDonalds,
KFC, Pizza Hut e toda clase de restaurantes chinos en zonas comerciais último
modelo; enormes urbanizacións de edificios con seguridade privada, un parque
empresarial científico-tecnolóxico centrado en desenvolver produtos de alto
valor engadido e base tecnolóxica (onde eu traballo); e entorno a uns cen mil
habitantes chegados de todas partes de China agás desta. Ah claro, e por
suposto todo isto foi creado en menos de 10 anos.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
En fin, creo que con esta breve descrición xa temos unha base sobre a
que ir contando historias. </div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Un saúdo a todos desde o salvaxe leste!<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZdBHOv96OCGbZ5SLQFe-RmoTQ-87RN88UayH-pNC4aK-VagFEZ9TC7cugJxsZk48yR4ojelCvc5r2SWmnvTL7ybjPOscNwc5-QehvjKPJ-uFNo7ctDe6P55KvqiIB4oEL-9ulFwyz_vc/s1600/IMG-20141017-WA0003.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZdBHOv96OCGbZ5SLQFe-RmoTQ-87RN88UayH-pNC4aK-VagFEZ9TC7cugJxsZk48yR4ojelCvc5r2SWmnvTL7ybjPOscNwc5-QehvjKPJ-uFNo7ctDe6P55KvqiIB4oEL-9ulFwyz_vc/s1600/IMG-20141017-WA0003.jpg" width="300" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Vista de Songshan Lake co autor do blog escarallando a panorámica e co sol dándolle na cara para adaptarse rápido ás costumbres locais no que a apertura ocular se refire.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglbXsnUwXcnKyxX6mnET_y72SgZYi6ikqAuzDeVrj7D09jNw-krNWMo_-VC3Y-W-JWwM_8YbpsJEeZGVskSyy_gSaYkidP3_uLpgKllCpx5wO2zDfuJMkyhRDAFwtQUS0nEW-8hpJyCPM/s1600/20141012_125310.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglbXsnUwXcnKyxX6mnET_y72SgZYi6ikqAuzDeVrj7D09jNw-krNWMo_-VC3Y-W-JWwM_8YbpsJEeZGVskSyy_gSaYkidP3_uLpgKllCpx5wO2zDfuJMkyhRDAFwtQUS0nEW-8hpJyCPM/s1600/20141012_125310.jpg" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Vista de Songshan Lake desde a ponte que cruza o lago maior.</td></tr>
</tbody></table>
<br /></div>
Miguelhttp://www.blogger.com/profile/07936568696706083443noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-645063543042665718.post-91367249305326853842014-10-07T13:19:00.000+02:002014-10-07T13:19:15.813+02:00Ciao Vilagarcía. Ola Dongguan.<div style="text-align: justify;">
En poucas horas collerei o primeiro dos avións que me levarán ao meu destino final, China. Ou máis ben, a outro planeta.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
A verdade que ultimamente pensara moito neste día, e por suposto que pensara en escribir unha despedida desas emotivas, que comezan buscando a bágoa a carón da terra, pero cambian radicalmente contra o final ante o desafío da nova aventura.</div>
<div style="text-align: justify;">
Pero nada, cando puiden non o fixen, e agora o que me apetece é estar cos meus o tempo que me resta. Así que serei breve, e intentarei tocar pouco as emocións. Ademais, xa escoito o bater dos ovos, hoxe toca tortilla, como debe ser.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Para os que non o saibades marcho a Dongguan, provincia de Guangdong. Alí estarei traballando como o que son, enxeñeiro químico. O certo é que me ofreceron un traballo deses que tes que coller si ou si, e logo xa veremos.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Sobre o blog, direi que a miña intención é aproveitar esta a oportunidade e darlle un novo pulo. Así que confío en que sen ter que convertelo nun blog temático sobre China, si poida facer unha especie de crónica semanal sobre o que me chame a atención deste novo planeta e os seus habitantes.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
E nada máis. En menos de 24 horas todo ao meu redor será estraño, o mellor será darse conta canto antes que non son eles os raros. Eu serei o extraterrestre, eu serei ET.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ATA PRONTO!!!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1WoYogfMeFAQhBeQcQuv4Z5ose3jCRfaeHSbiG66HNE0FLJEG_SE90xbLeE8ys-Uu8UQ3HQjg_7C619PeFMRuzguFQqoytwnm0R1DEs8Y9hDOF4eGUtWZy39aHaIfYFyj2-dAIZG3XRc/s1600/20140928_215816.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1WoYogfMeFAQhBeQcQuv4Z5ose3jCRfaeHSbiG66HNE0FLJEG_SE90xbLeE8ys-Uu8UQ3HQjg_7C619PeFMRuzguFQqoytwnm0R1DEs8Y9hDOF4eGUtWZy39aHaIfYFyj2-dAIZG3XRc/s1600/20140928_215816.jpg" height="320" width="192" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
Miguelhttp://www.blogger.com/profile/07936568696706083443noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-645063543042665718.post-48708817908753823602014-06-20T22:32:00.001+02:002014-06-20T22:32:35.680+02:00A páxina en branco<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Din que hai escritores con medo a ver a pantalla en branco.
En realidade dise que teñen medo á páxina en branco, pero supoño que nestes
tempos ten máis sentido optar pola pantalla. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Si, empezar sempre é difícil.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYI432a2ibkdPvUp879AvLH4iXdGXjQ3aXfTAb976c9ryNibpLVZZmoyx3tk0aCdUjw7md455Sp40qmnRbmAP0hzxy9RQ0xyS0km2AHvhgNKCSVC-nnQPwFhyphenhyphenFhtxTvJFD8PZA4aQKJsE/s1600/20140620_221815.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYI432a2ibkdPvUp879AvLH4iXdGXjQ3aXfTAb976c9ryNibpLVZZmoyx3tk0aCdUjw7md455Sp40qmnRbmAP0hzxy9RQ0xyS0km2AHvhgNKCSVC-nnQPwFhyphenhyphenFhtxTvJFD8PZA4aQKJsE/s1600/20140620_221815.jpg" height="400" width="311" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
Miguelhttp://www.blogger.com/profile/07936568696706083443noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-645063543042665718.post-42214997939091151582014-04-30T14:36:00.000+02:002014-04-30T14:36:21.916+02:00Diario dun paraugas (III). Diego Ameixeiras.<div style="text-align: justify;">
"Empezou a chover. Cudeiro desenfundou o paraugas, un pequeno modelo cuxo dispositivo de apertura nunca funcionaba á primeira. Tivo que repetir a operación varias veces ata que por fin conseguiu abrilo, aínda a risco de deixar a pel dos dedos durante a manobra."</div>
<div style="text-align: right;">
<i><br /></i>
<i>Asasinato no Consello Nacional.</i></div>
<div style="text-align: right;">
Diego Ameixeiras.</div>
Miguelhttp://www.blogger.com/profile/07936568696706083443noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-645063543042665718.post-10456209786634547952014-03-03T22:09:00.000+01:002014-03-03T23:33:56.949+01:00A alegría<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Todo o mundo sentiu algunha vez como os seus brazos se erguían sen
avisar. É un acto involuntario, como o latexo do corazón. O reflexo perfecto do
estado anímico de euforia e a mellor definición visual da palabra ledicia. Unha
sensación marabillosa. Os brazos soben pero non para alcanzar o ceo, moi ao
contrario, o que fan é abrirse cara aos lados nun intento de alcanzar o
terreal. Porque a alegría non é un estado do divino, senón do humano, e alcanza
o seu cumio cando é compartida. O que volvendo ao tema da definición visual se
traduciría nunha aperta.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Todo isto forma parte da chamada linguaxe corporal, esa fala que si
compartimos todos os habitantes do planeta. Ademais, este xesto de ledicia non
só transmite, senón que tamén contaxia e incluso modela o noso comportamento.
Tanto é así que psicólogos como <a href="https://www.youtube.com/watch?v=Ks-_Mh1QhMc">Amy Cuddy</a> recomendan adoptar posturas como esta,
dominantes, antes de enfrontarse a situacións como unha entrevista de traballo.</div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXxZiOfzun2ZSoN-Ma6jLHjUNicnceSSfqxHSvSv5zwAkwW1CiNbqC0OneykPENUPAjdC_NF8U-7eo-SsmykxD7Ir2_jSHJWnFOVilOaFJ3PSAJtbebTUJRL8gGWz2wOYeF1QxUT1tcF8/s1600/Andy+Dufresne+bplusmovieblog.png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXxZiOfzun2ZSoN-Ma6jLHjUNicnceSSfqxHSvSv5zwAkwW1CiNbqC0OneykPENUPAjdC_NF8U-7eo-SsmykxD7Ir2_jSHJWnFOVilOaFJ3PSAJtbebTUJRL8gGWz2wOYeF1QxUT1tcF8/s1600/Andy+Dufresne+bplusmovieblog.png" height="200" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Foto 1: Andy Dufresne e a ledicia da liberdade</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Centrándonos no que ten de transmisión de sensacións, erguer os brazos
é un xesto tan poderoso que foi utilizado desde sempre no cine para emocionar
ao espectador. Cando <a href="https://www.youtube.com/watch?v=neO5fnwQjqg">Andy Dufresne</a> logra escapar da prisión de Shawshank, isto
é o primeiro que fai. Nunha desas escenas imprescindibles da historia do cine,
a banda sonora aumenta o volume á vez que Andy quita a roupa de prisioneiro e
baixo unha chuvia redentora festexa a súa liberdade.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Como con todo, a excesiva repetición desgasta, e moitas veces os xestos
perden a carga emotiva que se lles supón. Por poñer un exemplo, que un xogador
do Barça eleve os brazos, despois de meter o sexto gol do partido e cobrando el
só máis que todo o resto do plantel rival, transmite máis ben pouco. A
publicidade, a tele, os deportes, o cine etc. abusan todo o que poden para
conseguir emocionar logrando que os habitantes do primeiro mundo vivamos
vacinados contra a empatía.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Porén, e coma sempre, a vida e os sentimentos ábrense camiño, e a semana
pasada moitos de nós recuperamos a emoción ao ver festexar algo. Por suposto
non foi algo deportivo, pero tampouco unha historia cun final feliz. Non, isto
é moito máis complicado.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
As <a href="https://www.youtube.com/watch?v=_rVSwXloXoM">imaxes</a> en cuestión son as dos rapaces africanos cruzando a valla de
Melilla para conseguir entrar en Europa e converterse en inmigrantes ilegais,
en sen papeis. Ese é o seu gran soño, en fin, non exactamente ese, pero si que é
a pedra inicial para conseguilo.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Non quero facer disto un discurso sobre os beneficios da
multiculturalidade, ou abrir un debate sobre a inmigración. Xa aviso que non
estou preparado como para ter unha opinión madura sobre este tema. Tamén
descoñezo se no asalto houbo enfrontamentos contra a policía, cidadáns de
Melilla etc. </div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Agora ben, no que se refire á historia humana que hai detrás, creo que
en moitos dos casos se trata de auténticos dramas humanos. Para empezar, estes
rapaces non son norteafricanos. En realidade se trata xa de inmigrantes ilegais
en Marrocos, que abandonaron os seus países escapando en moitos casos dunha
morte segura. Cando por fin chegan á fronteira con Europa, permanecen agochados
entre as montañas durante semanas ou meses agardando que se dean as condicións
para intentar o asalto. E despois, no caso de que o consigan, a Garda Civil
escóltaos ata o CETI, o Centro de Estancia Temporal para Inmigrantes. E para
moitos a historia acaba aquí. Se os seus países de orixe os recoñecen serán
deportados e a inversión de cartos e vida que fixeron quedará en nada. Outros
terán máis sorte, non serán recoñecidos e tras un tempo recluídos en diferentes
centros que seguramente supere o ano, cumprirán o seu soño, vivir en Europa,
iso si, como inmigrantes ilegais.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Por iso as imaxes das súas celebracións entrando no CETI emocionan
tanto. Porque ao contrario que Andy, eles non saen dunha prisión para montar un
hotel en Zihuatanejo. Eles entran nun recinto rodeado por unha reixa e cun
futuro de todo incerto. E porque aínda así, saben que esa é a decisión
correcta, e que máis vale a incerteza que a morte segura. Como diría o propio Dufresne
na frase máis famosa da película, "todo se reduce a unha simple elección,
empeñarse en vivir ou empeñarse en morrer".</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Eu non sei que clase de cambios hai que facer na política de
inmigración. Certo é que me molestan as análises que co pretexto de dar distancia aos feitos, converten ás persoas en cifras, e ás vallas con coitela en medidas disuasorias.<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt;">
Pero o que si que sei é que a eses homes e mulleres que conseguen
chegar á meta non hai que recibilos con pelotas de goma. Moi ao contrario, o
seu sería empregar os megáfonos para que soase o <i>We are the champions</i> de Queen, e sobre todo, ofrecerlles a aperta
que piden cos seus brazos.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">
</div>
</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-RTf6XxeKFZqrBR_wYUMZJw5Ydf7DYLVgi_OOV9EmlppkAUX0mwkD_KBsOitPvxG3eCHiMF02zmz4gX1AFpVPUP0qpVglJp4bpDRv6stGaELH9urs1JNyn39XYJsEGr6G9TIqG6fB92g/s1600/foto+inmigrantes.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-RTf6XxeKFZqrBR_wYUMZJw5Ydf7DYLVgi_OOV9EmlppkAUX0mwkD_KBsOitPvxG3eCHiMF02zmz4gX1AFpVPUP0qpVglJp4bpDRv6stGaELH9urs1JNyn39XYJsEGr6G9TIqG6fB92g/s1600/foto+inmigrantes.jpg" height="225" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Foto 2: Inmigrantes no CETI de Melilla.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Fonte foto 1: fotograma da película <i>Shawshank redemption</i>. bplusmovieblog.<br />
Fonte foto 2: EFE.Miguelhttp://www.blogger.com/profile/07936568696706083443noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-645063543042665718.post-8573382706377757312014-02-22T14:07:00.002+01:002014-02-22T14:07:57.204+01:00Diario dun paraugas (II). Xosé Miranda.<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">"A primeira vez que vin un trebello tal, foi nas mans, agora tan choradas, de Maeline, filla moza de El Rei. Era unha peza dunha delicada cor azul, semellando a súa tea as ás das bolboretas. Ten a forma dun caxato, construído en ferro e co mango de madeira. Do extremo superior, que é o oposto ó mango, péndelle a tea, tenue, e, sen embargo, impermeable. Esta tea leva debaixo unhas varas, finas coma de vimbio verde, tamén feitas en ferro, e chamadas «béstas», que se artellan nos bordes, por unha beira, e no extremo, pola outra, do eixo do paraugas. Cun enxeñoso mecanismo estas varas pódense pregar ou despregar, abrindo ou fechando así o paraugas, que serve para protexerse da chuvia (paraugas é, segundo é fácil deducir, para-augas)."</span></div>
<span style="font-family: inherit;"><br /></span>
<br />
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: inherit;">Xosé Miranda.<i> Historia dun paraugas azul.</i></span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: inherit;">Premio García Barros no ano 1990.</span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: inherit;">Texto da contraportada.</span></div>
Miguelhttp://www.blogger.com/profile/07936568696706083443noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-645063543042665718.post-3444176781969729862014-02-15T11:50:00.001+01:002017-05-17T18:12:37.505+02:00Relatos e microrrelatos. Capítulo 2 - Unha historia americana.<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL">Dinlle outro sorbo á sopa pero xa estaba fría. En fin, non hai cousa que máis me foda. Non sei, ás veces penso que a sopa é como unha metáfora da vida, e que se notas que arrefría é mellor arrancar e non mirar atrás. Levaba demasiado tempo nesa merda de pobo, e se eles comezaban a cansar de min, abofé que o sentimento era recíproco. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Chegara a Newtoon a principios do verán de 1982. Chicago parecía afogarme e necesitaba respirar aire puro. Así que cando o meu vello xefe, o señor McMardigan, faloume da posibilidade de volver traballar con el, non o dubidei e collín o primeiro autobús que saíu cara ao condado de Kindfield.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL">Que grande era o señor McMardigan, como o boto de menos. Con el o xornalismo adquiría outro significado. Non sei, simplemente velo teclear entre a néboa que saía do seu habano era algo marabilloso, case artístico. Agora ben, hei de recoñecer que o verbo non era a súa especialidade. Era un tipo deses obsesionado co cine de Hollywood das grandes frases, e de cando en vez intentaba aportar unha máxima que, tras varias reviravoltas na súa exposición, conseguía deixar atónita a toda a redacción, "Mira neno, non hai noticias malas nin boas, só periodistas inútiles incapaces de vender periódicos. Ou quizais quiosqueiros parvos que colocan atrás o que escriben os bos. Tanto dá, o caso é vender periódicos, e non sei que carallo fas que me segues mirando en vez de teclear". </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL">Pero disto xa hai 4 anos. Ao vello falloulle o corazón 6 meses antes de xubilarse, unha mágoa. A súa esposa acabou cedendo e permitiu que o enterrasen coa súa olivetti dentro da caixa. Foi un auténtico espectáculo, a súa derradeira <i>performanc</i>e. O tipo estaba tan gordo que finalmente a máquina de escribir foi situada aos seus pés, doutro xeito a tapa non pechaba. Eu fun un dos seis agraciados co privilexio de transportalo ao buraco. Tanto pesaba o condenado, que mentres lle dabamos o último saúdo, as miñas bágoas de dor polo ombreiro maltreito provocaron que a viúva se agarrara a min buscando o consolo mutuo.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL">Despois diso todo comezou a ir a peor. Ao principio simples detalles, novas políticas de empresa, ou mellor, adaptacións aos novos tempos como lles gustaba dicir aos xefes. En fin, o caso é que sen eu darme conta, o que era unha simple bola de chicle ladeira abaixo, foi pegando toda a merda que atopaba á súa superficie ata converter a miña vida en miserenta...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
E isto nos devolve ao presente e a unha sopa fría na cantina de Mary Lou. O certo é, que ben mirado, se tivese que recomendar algo de Newtoon sería este local. Dá igual que sexas branco, negro, xudeu, hispano ou marciano, Mary Lou sempre vai ter un sorriso e unha cunca de café preparada para ti. Non esperes que este sexa dunha gran calidade, e isto tamén vai polo sorriso, que máis dunha vez ten acabado como improvisada culler ao abrir a muller a mandíbula en exceso ao rir. Pero vaia, que é unha señora agradable, e iso é o que importa.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL">Levantei a vista da sopa e busquei a Mary Lou coa mirada. Non quería queixarme, tan só pagar a conta e despedirme dela para sempre. A decisión xa estaba tomada, volvería a Chicago. </span>Desde a barra e antes de que eu lle dixera nada Mary Lou lanzoume un berro: "chuliño, hoxe estás pouco comedoriño, non si? Mira que che digo, estás invitado vale? A ver se mañá traes mellor cara que se te ve algo paliducho. E non te preocupes, que mañá vou poñer sopa de cuscús que sei que é a que che gusta a ti."</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
En fin, quizais teña razón a muller. Quizais se mañá atopo a sopa quente non me apeteza marchar. Non sei, de momento hoxe quedo e xa iremos vendo.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihjLF8y7W41bRCYDKhCOnpd8CedDMGHtoqnk54qC8Sm52OqcUI56ts2d3cui9wS1RSAHGf6LW2iD1_QG2afav_XQrj5lFBxRvgNfH9HmL8Wu66tDeFuCfvjU-j10COcvA7S_WExUd9UXU/s1600/DSC00777.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihjLF8y7W41bRCYDKhCOnpd8CedDMGHtoqnk54qC8Sm52OqcUI56ts2d3cui9wS1RSAHGf6LW2iD1_QG2afav_XQrj5lFBxRvgNfH9HmL8Wu66tDeFuCfvjU-j10COcvA7S_WExUd9UXU/s1600/DSC00777.jpg" width="200" /></a></div>
<br /></div>
Miguelhttp://www.blogger.com/profile/07936568696706083443noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-645063543042665718.post-44565470071020801082014-02-07T21:10:00.001+01:002014-02-07T21:10:57.161+01:00Diario dun paraugas (I). Paul Auster.<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="GL">"Cando eu digo a palabra «paraugas»,
vostede ve un obxecto na súa mente. Vostede ve un tipo de bastón, con varas
metálicas pregables na parte superior que forman unha armadura para un material impermeable que, ao ser aberto, protexerao da chuvia. Este último detalle é importante. Non
só é un paraugas unha cousa, ademais é unha cousa que desenvolve unha función –noutras
palabras, expresa a vontade do home.[...] </span>Cando se arranca a tea do paraugas, é o paraugas
aínda un paraugas? Vostede abre as varas e ponas sobre a súa cabeza, camiña
baixo a chuvia e empápase. É posible continuar chamando a este obxecto un
paraugas? En xeral a xente o fai. Como moito, dirán que é un paraugas roto.
Para min isto é un erro serio, a fonte de todos os nosos problemas."</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="GL"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span lang="GL">Paul Auster<i>. Cidade de Cristal.</i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span lang="GL"><i>A triloxía de Nova York.</i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span lang="GL">(Tradución libre ao galego)</span></div>
Miguelhttp://www.blogger.com/profile/07936568696706083443noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-645063543042665718.post-83049706662968403552014-02-01T13:14:00.001+01:002014-02-15T13:07:00.892+01:00Relatos e microrrelatos. Capítulo 1 - Os anos 2000.<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL">"E se non existisen os detectives privados?"</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL">"Home! que hostia dis? Non ves que as novelas están
cheas deles."</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL">"Si, pero todo iso é ficción. Como moito, podería
chegar a crer que existen nas grandes cidades, pero para o que nos interesa a
nós... Aquí, olvídate."</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL">"En fin, é que pretender vivir diso nun sitio coma
este. Non sei, supoño que é mellor que non os haxa. Quero dicir, se non existe
demanda desa profesión é porque ou ben a policía traballa moi ben, ou os
veciños non teñen nada que ocultar."</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL">Fíxose o silencio. O taberneiro xirouse cara a eles desde
a barra. Na súa boca, un escarvadentes co que facía malabarismos de esquerda a
dereita e volta a empezar. Nas súas mans, un vaso de cristal que secaba cun
pano que un día fora branco.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL">"Máis viño?" ofreceulles.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL">"Xa nos gustaría, pero non vai poder ser. Temos que
volver ao choio que xa pasa do tempo de descanso."</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL">Os homes levantáronse da súa mesa para ir pagar á barra.
O taberneiro ergueu o vaso contra a luz do local, comprobou o grado de limpeza
alcanzado e avaliouno como aceptable para as roldas da noite. A continuación
agachouse e sacou dunha bolsa negra como as do lixo un anaco de cartón de
tabaco. Incorporouse e mirou aos homes detidamente. Despois pasou a man
esquerda por riba da cabeza e comezou a rascarse á vez que perdía a mirada no
infinito.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL">"Era unha xerra de viño, unha tapa de xamón
e...", intentou axudalo a recordar un dos homes.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL">"Sssshhh! Xa home xa, un momento",
interrompeuno o taberneiro, que comezaba a facer a conta no cartón.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL">Desde o fondo do local, nunha mesa pegada ao baño de cabaleiros,
un terceiro home alzou a voz á vez que pechaba o xornal que estivera lendo.
"Non lles cobres, invito eu."</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL">Un dos homes saíu na súa procura sorrindo e ofrecéndolle
a man mentres o outro agradecía o xesto desde a barra.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL">"Carallo! Canto tempo!" berrou o que saíra na
súa procura, "e que fas logo ti por aquí?"</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL">"Pois de momento lendo o xornal hehe. Pero vaia,
que quedei cun vello amigo para tomar un café e almorzar."</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL">Despois dunha breve conversa sobre as opcións do Barça e
Madrid na Copa de Europa, os homes despedíronse do seu benfeitor e por fin
abandonaron a taberna para volver ao traballo.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL">Cruzando a rúa, o concelleiro de urbanismo, medio
ambiente, medio rural, turismo, educación e infraestruturas achegábase
cara a eles.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL">"Señores, volven para o cuartel?"</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL">"Alá imos si."</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL">"Moi ben, pois un saúdo á autoridade. Eu vou ver se
leo un pouco o xornal."</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL">Os homes asentiron, e mentres camiñaban, recuperaron a
conversa.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL">"E quen era entón aquel señor?"</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL">"E logo non sabes? É o que fixo os pisos novos que
hai enfronte á praia, onde vive miña filla."</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL">"Ahh, vale vale. Pero é de aquí?"</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL">"Non, o que pasa que eu coñecino cando fun facer o
bacharelato e coincidimos en clase. Xa daquela era moi listo."</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL">"Aha."</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL">"A verdade que progresou moito, é moi
traballador."</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL">"Pois iso está moi ben."</span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
Miguelhttp://www.blogger.com/profile/07936568696706083443noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-645063543042665718.post-62980326063777200422013-03-01T00:00:00.000+01:002014-02-11T19:37:02.043+01:00Carta de amor<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">"Recordo perfectamente a primeira vez que te vin. Como esquecela... Eu chegaba tarde á miña cita de estudio cos compañeiros de clase. O ascensor pechábase así que abalanceime sobre a porta. Ben mirado, agora mesmo xa non penso que chegase tarde, aquel era o momento xusto.</span></div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: 'Trebuchet MS', sans-serif;">Ti estabas colocando o pelo diante do espello. Apenas te inmutaches, e botándome unha ollada de esguello, preguntaches a que piso ía. Pola contra eu si que quedei paralizado, como un escultor grego ao atopar as proporcións perfectas. Supoño que un nunca está preparado cando se trata de arte. Sexa como for, aquilo tampouco foi un erro, xa que me permitiu ver por vez primeira o teu sorriso ao repetir a pregunta.</span></div>
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><div style="text-align: justify;">
Os días pasaron e eu non puiden deixar de vir diariamente á biblioteca. Necesitaba verte.</div>
<div style="text-align: justify;">
Sinceramente, non creo que ninguén no mundo pase as follas de Neruda coa sensualidade que ti o fas. Tampouco creo que alguén retarde con tanto misterio a elección de un DVD de cine clásico. E por suposto, non creo que ninguén poida entrar na sala infantil con esa cara de entusiasmo por atopar o Principiño.</div>
<div style="text-align: justify;">
Os días pasaron e nunca me atrevín a dicirche nada...</div>
<div style="text-align: justify;">
Pero de súpeto, unha tarde vin como deixabas unha carta de amor no concurso da biblioteca. Non o vou negar, as sensacións foron encontradas. Terías un namorado, ou como quixen sospeitar gustábache escribir?</div>
<div style="text-align: justify;">
Na vida hai que ver os sucesos como oportunidades, e esta abofé que non me vai escapar.</div>
<div style="text-align: justify;">
Por iso, cando este 14 de febreiro as cartas sexan publicadas, sei que saberás, SEI QUE SENTIRÁS, que esta carta é para ti. E cando ás sete da tarde baixes para o teu descanso, eu estarei alí, diante da máquina de café, cunha copia da Illa do tesouro, agardando que este apareza por fin.</div>
</span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;">O Almirante Benbow."</span></div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<br /><br /><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Esta que acabades de ler foi a carta coa que participei no </span><a href="https://www.facebook.com/notes/biblioteca-p%C3%BAblica-%C3%A1nxel-casal/concurso-cartas-de-amor/10151365573773641" style="font-family: inherit;">Concurso de cartas de amor</a><span style="font-family: inherit;"> da Biblioteca municipal Ánxel Casal de Santiago DC (yeah!).</span></div>
<span style="font-family: inherit;"><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Como se pode ler no enlace, as bases eran moi sinxelas: tan só un folio a dobre espazo e un pseudónimo. Pouco máis había que pensar.</span></div>
</span><span style="font-family: inherit;"><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">O premio, por suposto, tampouco era un gran reclamo; máis ben unha recompensa para fomentar a participación.</span></div>
</span><span style="font-family: inherit;"><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">O certo é que ultimamente frecuento bastante esa biblioteca. Gústame o feito de pasear ata ela de parrafada cun colega e por riba, volver a casa con algunha película ou libro interesante. Un clásico 2x1.</span></div>
</span><span style="font-family: inherit;"><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Así que cando vin o do concurso das cartas de amor empezoume a dar voltas a cabeza co asunto. Ben mirado, tiña dous grandes atractivos: </span></div>
</span><span style="font-family: inherit;"><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Un, poder gañar por fin un concurso literario.</span></div>
</span><span style="font-family: inherit;"><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Dous, enfrontarme a un encargo. Digo isto porque o de escribir cartas de amor non é precisamente o meu tema.</span></div>
</span><span style="font-family: inherit;"><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Finalmente o día 14 chegou, e do feixe de cartas que leu o xurado (si, había moitas) a miña non foi galardoada con ningún dos premios. Cada vez coido que se fai máis real aquilo de "o mundo vai ao carallo e nós poñémonos quentes" (tradución libre de Casablanca).</span></div>
</span><span style="font-family: inherit;"><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Polo tanto, boteille un ollo ao enderezo facebook da biblioteca para ver quen foran as gañadoras, e a outra cousa.</span></div>
</span><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Agora ben, hoxe estiven outra vez por alí, e mentres agardaba no mostrador por un préstamo fixeime que tiñan expostas as cartas gañadoras e outras sete ou oito baixo o lema "SELECCIÓN DOUTROS PARTICIPANTES".</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: inherit;"><div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">E si, alí no centro estaba a carta do Almirante Benbow...</span></div>
</span><div class="MsoNormal" style="line-height: 200%; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvqm-SfIvpzPrC1kzVswa3wxcs3wUbCA8oIQBLHdju2t_K_jI5p7NGhh2iYYOhNte3QwWlzHJ8n7Uf2KD9TOSCxu1ar1DNitGSYW_5c0g2_xqkcFVIBXXw0Grokf2zi-p09sBHbSekfZk/s1600/WP_000149.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvqm-SfIvpzPrC1kzVswa3wxcs3wUbCA8oIQBLHdju2t_K_jI5p7NGhh2iYYOhNte3QwWlzHJ8n7Uf2KD9TOSCxu1ar1DNitGSYW_5c0g2_xqkcFVIBXXw0Grokf2zi-p09sBHbSekfZk/s1600/WP_000149.jpg" height="400" width="300" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">A carta do Almirante Benbow. Febreiro de 2013, Santiago.</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 200%; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
</div>
Miguelhttp://www.blogger.com/profile/07936568696706083443noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-645063543042665718.post-22357602143807797092012-11-28T00:50:00.000+01:002014-10-20T09:31:14.096+02:00Non nos mires...<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Co gallo do 14 N percorrín as rúas de Compostela nunha das mellores formas que nos permite a capital, en manifestación. Recoméndolle a todo o mundo que nunca se manifestara que probe algunha vez. É un acto cívico, que reforza o sentimento de pertenza á sociedade, que nos fai mellores cidadáns, que se amosa alegre ao presentarse como unha protesta e non coma un lamento. É algo marabilloso, e de momento, é de balde.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span class="texto10"><span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" tabindex="0"><span class="hasCaption" style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Ten ademais unha compoñente artístico-creativa que axuda a espertar as mentes. Os carteis xigantes, os cabezudos, a música, e por suposto, as coplas. Un pode recoñecer a alguén que estivo nas manifestacións da lingua só con empezar a cantar o xa mítico "mamá eu quero".</span></span></span></div>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>ES</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:DontVertAlignCellWithSp/>
<w:DontBreakConstrainedForcedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
<w:Word11KerningPairs/>
<w:CachedColBalance/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]-->
<br />
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span class="hascaption" style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">O 14 N tiña un
aspecto curioso que o facía diferente do resto de manifestacións ás que fóra.
Esta vez, os que moita xente sinala como parte do problema <span id="fbPhotoSnowliftCaption" tabindex="0">—UGT, CCOO e demais sindicatos tradicionais</span><span id="fbPhotoSnowliftCaption" tabindex="0">— non só se manifestaban xunto co resto,
senón que eran os propios organizadores do evento.</span></span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span class="hascaption"><span id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;" tabindex="0">Isto ía eu pensando durante o paseo
polas rúas compostelás cando lembrei que fora eu, xunto a meu primo, quen
por primeira vez cuestionara o papel destes sindicatos aló polos anos 90.</span></span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span class="hascaption"><span id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;" tabindex="0">Este
post é a historia de como un par de nenos de Vilagarcía racharon cos poderes establecidos fai case vinte anos.</span></span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span class="hascaption"><span id="fbPhotoSnowliftCaption" style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;" tabindex="0">Pero, por que atacar xa este tema se podemos ir un pouquiño máis polas ramas?</span></span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><span class="hascaption"><span id="fbPhotoSnowliftCaption" tabindex="0">Poñámonos primeiro en situación, falemos do momento, o outono. </span></span> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">A terceira das estacións do ano ten en Galicia un triplo florecer.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Por un lado aparecen na mesa grelos e castañas. Poden parecer simples alimentos, pero algo deben ter no seu interior que propician a aparición do seguinte dos froitos do outono, as ganas de protestar.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Si, este está un pouco rebuscado, quizais non sexa cousa nosa senón das circunstancias, do ambiente. O que si que é certo é que se volvemos a vista atrás, as grandes manifestacións sempre ocorren en outono. Como exemplos, a manifestación en Compostela organizada por Nunca Máis o 1 de decembro de 2002, ou a manifestación de Queremos Galego, tamén en Compostela, o 18 de outubro de 2009 (aínda agora se me poñen os pelos de punta rememorando o discurso de Xurxo Souto).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Claro que un pode pensar... esas son das que ti te lembras, seguramente houbo outras durante o ano. Sei que é así. Pero hai algo que lle dá ás manifestacións do outono un toque senlleiro e singular, o terceiro dos froitos do outono, o paraugas.</span></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiggaSTuC0fb1x-EHWLHwcbRzZ5XJTmr1n6eHvXVVBny58RXSaSu0oEyxfKSGRsl-AI1uClo55e4HkKueHrLPFyGH76Zkb9JQwBpq1hunRzAXPnI7BCRo1XQzbgRtUUKUhcelrYmDzfss8/s1600/DSC00027.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiggaSTuC0fb1x-EHWLHwcbRzZ5XJTmr1n6eHvXVVBny58RXSaSu0oEyxfKSGRsl-AI1uClo55e4HkKueHrLPFyGH76Zkb9JQwBpq1hunRzAXPnI7BCRo1XQzbgRtUUKUhcelrYmDzfss8/s1600/DSC00027.jpg" height="300" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><i><span class="texto10"><span class="fbPhotosPhotoCaption" id="fbPhotoSnowliftCaption" tabindex="0"><span class="hasCaption">"Chegou o outono a Santiago e non todo son
malas novas porque en outono, en Santiago, as papeleiras botan flor, e
delas sae o froito que cura as molladuras." Outono de 2011, foto do autor.</span></span></span></i></td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">O paraugas é case unha extensión do noso ser. Unha ferramenta que igual che aparta as silvas nos camiños que che vale para xogar a ser majorette. Hai quen incluso o sente como a súa Excalibur. Moitos vellos, recordando tempos mozos, adoitan levar o seu paraugas ao estilo <i>mochilero</i>; ben pretiño da cabeza e gardando as costas, preparado para ser desenvaiñado ao mínimo trazo de chuvia.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Na manifestación de Nunca Máis do outono do 2002, Manuel Rivas viu no paraugas un símbolo. Desde o seu atril no obradoiro puido comprobar como toda aquela "marea cívica" enchía a praza creando un manto que non era <i>negro chapapote</i>, senón <i>negro paraugas</i>. "<span class="texto10">O paraugas converteuse nun símbolo das liberdades", dixo. E dixo ben.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span class="texto10" style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Este post é tamén a historia da primeira gran manifestación paraugueira do país.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span class="texto10" style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Vaiamos por fin a aquel momento.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">28/11/1993 o día que cambiou Vilagarcía. A Manifestación Antidroga.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Fai hoxe 19 anos tiña lugar a maior concentración de xente da historia da miña vila. Unha manifestación contra a droga na capital da ría que se convertera en símbolo do narcotráfico.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Había que axustar moitas contas. Durante as detencións da operación Nécora e o xuízo, todas as televisións acudían a Vilagarcía para informar ao tempo que sinalaban o problema e amosaban a nosa merda ao mundo. Necesitabamos que se oíse que diciamos que non. Necesitabamos que se oíse que pediamos xustiza e condenas exemplares. Necesitabamos que se oíse que os arousáns non eramos cómplices senón todo o contrario, os principais prexudicados.</span></div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Non había twitter, facebook... Se conseguimos que nos oísen, non o teño moi claro. </span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Pero quizais conseguimos unha cousa moito máis importante, oírnos entre nós. De súpeto xa non era un problema que ocultar, do que avergoñarse. Vilagarcía, Arousa e toda Galicia se fixeran adultas de golpe. Non nos importaba o que dixeran de nós, estabamos alí para demostrar o que queriamos ser, e tomamos conciencia de que podiamos logralo permanecendo unidos.</span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Aquela tarde, a chuvisca fixo florecer os paraugas. A primeira colleita de paraugas da liberdade.</span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Faltaban 15 días para que eu cumprise 9 anos, iso deixa os meus recordos nese lugar entre a esaxeración e a visión do mundo dun neno. Parece perigoso, pero non vos preocupedes, para remedialo está youtube.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/l93wbr3pRa4?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"> Momentos senlleiros de non perder neste vídeo:</span><br />
<br />
<ul>
<li><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">2:11, Un imberbe Gago que avanzaba xa pola metade da súa 1ª lexislatura.</span></li>
<li><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">3:09, A Praza de Galicia, como boto de menos a fonte luminosa.</span></li>
<li><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">3:55, Adriana Ozores? Non, Carmen Avendaño</span></li>
<li><span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">4:35, Señoras cantando, e desmentindo por tanto o que din en telecinco no 1:42</span></li>
</ul>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">E agora si, a anécdota.</span></div>
<br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">O caso é que meus pais leváronos a min e a meu primo á que sería a nosa primeira manifestación, a Manifestación Antidroga.</span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Lembro mirar para arriba e ver todo aquel teito de paraugas que impresionaba. Tamén recordo a un grupo de señoras que de cando en vez arrancaban cunhas coplas que trouxeran preparadas. Un dos versos desas cancións creo que dicía algo así como"queren matar os nosos filliños!".</span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">A manifestación transcorría con tranquilidade, e unha vez que meu primo e eu entendemos de que ía o conto, estabamos como peixes na auga.</span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Entón, do interior da concentración comezou a soar un berro. Algo doado que todo o mundo comezou a corear. Meus pais tamén o facían. Non había máis que falar, era o noso momento. Se eses señores querían deixar as gorxas por algo xusto, abofé que podían contar coas nosas.</span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">—NON NOS MIRES, ...!!!</span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">—Oíches, non nos mires, e despois que?</span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">—Non sei, eu tampouco os entendo.</span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">—Ah claro! fíxate nese cartel de aí.</span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">—Claro, claro.</span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">—NON NOS MIRES, UGT!!!</span><br />
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Helvetica Neue, Arial, Helvetica, sans-serif;">Fonte Vídeo: youtube, canle miciudadfavorita</span></div>
</div>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Tabla normal";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin-top:0cm;
mso-para-margin-right:0cm;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0cm;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;}
</style>
<![endif]-->Miguelhttp://www.blogger.com/profile/07936568696706083443noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-645063543042665718.post-74744318274666956952012-09-22T02:21:00.000+02:002012-09-22T11:19:20.247+02:00A Mesa Pola Normalización Lingüística denuncia galegofobia en torno á Operación Pokemon. (PARODIA)<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><b>ANTES DE LER A NOVA: </b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Os que me coñecen persoalmente saben que son moi moi fan —seareiro que se diría en facebook— de páxinas de humor como <a href="http://elmundotoday.com/" target="_blank">El Mundo Today</a>. Para os que non coñezan de que vai isto: simplemente inventan noticias e déixanse levar na redacción sen ningún tipo de autocensura. Recomendo encarecidamente que vos pasedes pola súa web, iso si, con panos de man cerca porque non ides parar de chorar coa risa.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Nesta entrada de blog fágolles unha pequena homenaxe copiando o seu estilo: invento unha noticia sobre algo que está de actualidade, e para adiante.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Agardo que vos guste e conseguir sacar algún riso, pero sobre todo espero que ninguén se sinta molesto ou ofendido. Se é así, as miñas desculpas por adiantado.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Ao tema, benvidos á primeira entrega do Jalisia News.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<br />
<h2 style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit; font-size: small;"><br /></span></h2>
<h3 style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="line-height: 115%;"><span style="color: #b45f06; font-family: inherit; font-size: small;">Segundo Carlos Callón: "non é normal que habendo tan bos mangas galegofalantes, o xulgado de Lugo escollese un que é monolingüe en castelán para darlle nome á operación". O debate trasládase ás redes sociais e alcanza o programa Luar.</span></span></h3>
<div style="text-align: justify;">
<span lang="GL" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: inherit;"></span></span><br />
<h2 style="line-height: normal; text-align: justify;">
<span lang="GL" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: inherit;">
<span lang="GL" style="line-height: 20px;"><span style="font-size: x-large;">A MESA POLA NORMALIZACIÓN LINGÜÍSTICA DENUNCIA GALEGOFOBIA EN TORNO Á OPERACIÓN POKEMON.</span></span></span></span></h2>
<span lang="GL" style="line-height: 115%;"><span style="font-family: inherit;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwqxBfKz13lAMTGN8Sp71McdjPOPdhNT2CvUvyNCeRXT7o-YbpuM3O0gAYCJ7gB4ybt5Fd7Tu1uM02m-xH4Rr46LHMlCx1aQD-fwvYK31OxbhtQWP1BIILBTHhBf4i65GNa63WEp-GuPg/s1600/carlos+call%C3%B3n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="296" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwqxBfKz13lAMTGN8Sp71McdjPOPdhNT2CvUvyNCeRXT7o-YbpuM3O0gAYCJ7gB4ybt5Fd7Tu1uM02m-xH4Rr46LHMlCx1aQD-fwvYK31OxbhtQWP1BIILBTHhBf4i65GNa63WEp-GuPg/s400/carlos+call%C3%B3n.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div>
<span lang="GL" style="line-height: 20px;">A Operación Pokemon continúa a dar sorpresas un día despois da súa irrupción na escena pública. Se onte eran as detencións de dous alcaldes as que colocaban a Galicia no trend topic mundial, hoxe o debate trasladouse ao metalingüístico.</span></div>
<div>
<span lang="GL" style="line-height: 20px;">E é que á Mesa Pola Normalización Lingüística non lle sentou nada ben o nome que o xulgado que dirixe Pilar de Lara decidiu para dar nome á operación. Así, o presidente desta organización, Carlos Callón, non dubidou en amosar a súa indignación nunha rolda de prensa que tivo lugar ao longo desta mañá: "compañeiras e compañeiros, amigas e amigos, profesoras e profesores, nenas e nenos </span><span style="line-height: 20px;">[</span><span lang="GL" style="line-height: 20px;">...</span><span style="line-height: 115%;">], </span><span style="line-height: 20px;">[</span><span lang="GL" style="line-height: 20px;">...</span><span style="line-height: 20px;">], o que non pode ser é que desde as propias institucións non se protexa ao galego, pero por que Pokemon?" preguntábase na súa intervención, de hora e media aproximadamente. "Todos sabemos con quen está casada esa muller (pola xuíza), e de seguro que de facermos as oportunas investigacións chegariamos a atopar algún vencello co conselleiro Vázquez" argumentaba.</span></div>
<div>
<span style="line-height: 20px;">Para o dirixente da Mesa non é unha novidade a defensa dos debuxos animados galegos, ou no seu defecto, galegofalantes. Esta mesma semana publicaba en twitter un irónico "Por que a TVG vai emitir Os Bolechas na TVG2? Tal vez porque non hai TVG3?". Pero desta vez o desprezo á lingua alcanzou o seu límite. En declaracións en exclusiva para este xornal, Callón apuntaba que "non é de recibo. A min non me molesta que non se escolleran uns debuxos xenuinamente galegos, pero anda que non haberá exemplos de animacións galegofalantes... e se tiña que ser manga, aí están Son Goku ou Arale".</span></div>
<div>
<span style="line-height: 20px;"><br /></span></div>
<h3>
<span style="line-height: 20px;"><span style="color: #b45f06; font-size: small;">Reaccións.</span></span></h3>
<div>
<span style="line-height: 20px;">A rolda de prensa non pasou inadvertida para outras asociacións. Así, Galicia Bilingüe enviaba un comunicado aos medios no que sinalaban á Operación Pokemon como outra estrataxema máis do "trilingüe Feijoo" que "sigue con sus mentiras, y ahora quiere meterles a los niños tan bien el japonés", apostilando cun "manda carallo" co que quixeron facer gala do seu harmónico bilingüismo. A propia presidenta da asociación, Gloria Lago, quixo entrar en directo nos micrófonos da cadena COPE para facer unha recomendación ao presidente da Mesa: "Carliños, mellor farías imitando a Bieitiño, e deixando o postiño" dixo en ton serio, amosando un nivel de formación de diminutivos en galego ao alcance de poucos. Ademais, aproveitou a ocasión para dar a súa opinión sobre un posible troco de nome para a operación: "a mi me gustaría Operación Don Quijote, no olvidemos que Cervantes le dedica más de una página a los gallegos, así que más bilingüe no puede ser".</span></div>
<div>
<span style="line-height: 20px;">Pola súa parte, A Liga Feminista Galega quixo facer fincapé no que elas entenden como"discriminación sexual inherente do termo Pokemon". E é que para elas, "non é xusto que nunha operación na que só están sendo inculpados ou investigados homes, a xustiza decida darlle o nome duns bechos que son a todas luces asexuados", e neste sentido sospeitan que "quizais se fosen mulleres as inculpadas, non habería por parte da policía ningún problema en usar Ally Mcbeal como nome para a operación".</span></div>
<div>
<span style="line-height: 20px;"><br /></span></div>
<h3>
<span style="line-height: 20px;"><span style="color: #b45f06; font-size: small;">O programa Luar busca atopar unha solución democrática ao conflito.</span></span></h3>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheL_JF610oYasp0o6ZTL1HF8cF4M6D54jkbhBA2z4E4a3eb4ilfaeeK-32JGn8PA38BFcvI5sdzFNSIWVLjIf3tjOXv4TNp_sX3aep9PWaku63JTAapIA_enOYxsxjyZlJFHi8pa-10fE/s1600/gayoso.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheL_JF610oYasp0o6ZTL1HF8cF4M6D54jkbhBA2z4E4a3eb4ilfaeeK-32JGn8PA38BFcvI5sdzFNSIWVLjIf3tjOXv4TNp_sX3aep9PWaku63JTAapIA_enOYxsxjyZlJFHi8pa-10fE/s1600/gayoso.jpg" /></a></div>
<div>
<span style="line-height: 20px;">A cuestión sobre o nome, lonxe de apagarse co paso das horas, foi medrando en interese grazas ás redes sociais. Ata tal punto chegou o debate, que durante a noite de hoxe, o magazine de referencia da televisión de Galicia, Luar, decidiu levar a polémica ás pantallas de todos os xeriátricos.</span></div>
<div>
<span style="line-height: 20px;">Apoiándose nun sistema de voto telefónico, a audiencia do programa poderá votar pola súa opción preferida ou dar novas opcións. Un redactor deste xornal, acaba de conseguir pórse en contacto co director e presentador do programa, o senlleiro Xosé Ramón Gayoso, para saber como están os resultados neste momento. A continuación reproducimos a conversa:</span></div>
<div>
<span style="line-height: normal;">—Boas noites amigo!</span></div>
<div>
<span style="line-height: normal;">—Ola, boa noite.</span></div>
<div>
<span style="line-height: normal;">—Boa noite amigo! como se chama?</span></div>
<div>
<span style="line-height: normal;">—Miguel.</span></div>
<div>
<span style="line-height: normal;">—E desde onde chama amigo?</span></div>
<div>
<span style="line-height: normal;">—Daquí da redacsión do Jalisia News, en Vilagharsía.</span></div>
<div>
<span style="line-height: normal;">—Ohh! Fermosa Vilagarcía, que marabillosas praias e que percebes tan saborosos que tedes por alí. Moi ben amigo, e por que nome lle gustaría votar?</span></div>
<div>
<span style="line-height: normal;">—Home, eu basicamente chamaba para ver como estaban as cousas aghora mesmo...</span></div>
<div>
<span style="line-height: normal;">—Moi ben amigo! Pois de momento encabeza a lista Operación Ardebullo, se ben é certo que está chamando moita xente desde A Coruña votando por Operación Plátano. Pero vaia, nós en realidade o que queremos é saber a súa opinión, amigo. Que me di?</span></div>
<div>
<span style="line-height: normal;">—Bueno! Pois mira, xa que estamos, e que este ano volveron os máis jrandes, eu case que vou votar por Operasión Champú.</span></div>
<div>
<span style="line-height: normal;">—Grazas amigo, para Vilanova que vai este forte aplauso de todos os luareiros.</span></div>
<div>
<span style="line-height: normal;"><br /></span></div>
<div>
<span style="line-height: normal;"><br /></span></div>
<div>
<span style="line-height: normal;"><br /></span></div>
<div>
<span style="line-height: normal;">—</span><span style="line-height: normal;">HABERÁ AMPLIACIÓN</span>—<br />
<br />
Foto 1: Carlos Callón e Fran Rei durante a conferencia de prensa. Fonte: <a href="http://www.vieiros.com/nova/64478/burra-no-hables-lenguas-menores" style="font-family: inherit; line-height: 115%;">Vieiros</a>.</div>
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
Foto 2: Xosé Ramón Gayoso durante un dos seus momentos máis senlleiros. Fonte: <a href="http://www.youtube.com/watch?v=rpJK1zo0-qI">youtube</a><br />
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
Miguelhttp://www.blogger.com/profile/07936568696706083443noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-645063543042665718.post-35017454943183392152012-05-13T12:06:00.000+02:002014-02-11T19:38:24.770+01:00A Ordenanza<span style="font-family: inherit; text-align: justify;">—Agarda un intre...</span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">—E logo?</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">—Tranquila, nada grave. Simplemente ségueme contando pero mentres andamos.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">—Meu Deus! Gelucha... pero que che pasa? Estasme asustando e xa sabes que enseguida me poño nerviosa.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">—Ti tranquila, en canto cheguemos á praza estaremos a salvo.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">—Ah... é iso. Entendo.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Enxeñería Química na USC, iso foi o que estudiei. Lémbrome moi ben daqueles anos, entre outras cousas porque é unha época que me queda á volta da esquina. Son insultantemente novo, que lle vou facer.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">O caso é que co tema da nova <a href="http://praza.com/politica/800/prohibido-formar-grupos-nas-ruas-de-vilagarcia/" target="_blank">ordenanza municipal de circulación</a> de Vilagarcía, non podo evitar recordar aqueles horribles domingos pre-exames en Santiago.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Erguerse cedo para coller sitio na biblioteca universitaria. Esa era a rutina daqueles días. Almorzar café con galletas e marchar a toda présa ás nove e media da mañá porque ao final un non se dera espertado á hora que pensara...</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">E entón, ao sair á rúa para percorrer aquela distancia, era cando ocorría <i>o efecto</i>. Aquilo non era un paseo cara ao coñecemento, aquilo era como percorrer a <a href="http://www.youtube.com/watch?v=0Aq_Rbzmyuo" target="_blank">"milla verde"</a>. O ensanche estaba morto, depresivo. Nin unha soa alma, agás ás veces unha parella de vellos de camiño a misa.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Neses momentos era cando no meu maxín agromaba con máis forza a morriña pola miña vila. Un lugar idealizado, recoñézoo, pero un lugar que non partía da utopía, senón que eu comprobara en moitas ocasións que era realidade. Vilagarcía, a cidade dos bares e as cafeterías; das prazas ateigadas de xente, das terrazas perpetuas, dos nenos aprendendo a andar en bicicleta, do mercado martes e sábados, das señoras que se saúdan levantando o bastón, da xente que pregunta non por querer saber senón por querer falar... A cidade na que un domingo podías baixar a almorzar, pasear e comprar o xornal sentíndote parte de un todo.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Disque Santiago é unha das vilas máis bonitas do mundo, que as súas pedras están cheas de historia. Ata se di que en Santiago a chuvia é arte.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">En Vilagarcía non temos esas pedras. Aquí, directamente, somos un pobo de artistas.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Ogallá que nestes tempos de crise e excesos lexislativos, os vilagarciáns fiquemos fieis á nosa identidade...</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Gelucha sentou nun banco do parque da praza de Ravella. Gustáballe parar a repousar alí de camiño a casa. Canto botaba de menos aqueles bancos vellos recubertos de azulexos.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">De súpeto un grupo de nenos chamou á súa atención. Un deles despedíase dos outros reclamando a súa pelota, xa era tarde de máis para seguir xogando.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">A vella seguiuno coa mirada. O rapaz cruzou a estrada á altura dun dos semáforos. Cando chegou ao centro da calzada, ergueu a cabeza e sacoulle a lingua á cámara á vez que lle facía acenos de burla.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">—Pero neno, que fas?</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">—Tranquila señora, aínda teño sete anos.</span></div>
Miguelhttp://www.blogger.com/profile/07936568696706083443noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-645063543042665718.post-48805961718966746542012-05-01T23:15:00.000+02:002014-02-11T19:20:14.911+01:00O regreso<div>
<span style="font-family: inherit;">Por que?</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Aínda non o sei, pero apetecíame volver. Ademais este ano xa se sabe, <a href="http://www.volvenosmaisjrandes.com/">volven os máis jrandes</a>.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Se xa tiñas un blog... por que non volver con el?</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Pois porque esta é unha nova etapa. As anteriores entradas recollidas nas <a href="http://miguelodasvinhas.blogspot.com.es/">Cartas desde Milano</a> refírense á miña época de erasmus e estudiante de enxeñería. É hora de avanzar. Iso si, se alguén quere coñecer mellor o que dicía aló por 2009, pois que se pase por alí. Subscribo todo o que dixen nese momento... creo.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Un saúdo aos que se se deixen caer por este blog, e espero comezar cedo a subir entradas.</span></div>
Miguelhttp://www.blogger.com/profile/07936568696706083443noreply@blogger.com3Galicia, España42.5750554 -8.133855841.083878399999996 -10.6607113 44.0662324 -5.6070002999999993